Wrony

Co za emocje.
Co za trudna emocjonalnie książka.
Co za ważna książka.

To książka, która zostaje, która nie daje spokoju, która porusza.
Nie potrafię przestać o niej myśleć.
Miałam ochotę krzyczeć i płakać na zmianę.

Historia o przemocy domowej, o próbie odnalezienia się w świecie.
Młoda, dojrzewająca Basia to bardzo utalentowana artystycznie malarka - jej pasją jest malowanie i w tym świecie czuje się bezpiecznie. Jej rodzice ciągle się na nią złoszczą, ojciec ją bije, w przypływach czułości dotyka i pieści, matka ciągle krzyczy, a siostra uważa się za tą lepszą. Dziewczyna nie ma świadomości, że coś dzieje się nie tak.

W dużej mierze to wynik braku edukacji seksualnej czy wzorców rodzinnych. Nie rozróżnia granicy, kiedy to dzieje jej się krzywda. Wie, że cierpi, ale boi się o tym mówić. Boi się, że kolejny raz kogoś rozczaruje.

Matka rozczarowanie swoim życiem odreagowuje na córce. Nie sposób ją polubić i zrozumieć. Przelewanie swoich żali na dziecko doprowadza do braku poczucia pewności dziecka, do braku akceptacji i zamknięcia się w sobie.

Każdy rozdział poprzedzony jest historią wrony - pięknie współgra z tym, co dzieje się w życiu Basi. Książka zaczyna się ilustracjami wron, a ostatnie zdanie jest bolesną klamrą. Ta metaforyczność wron nadaje opowieści odpowiedni klimat.

Na tak niewielu stronach autorka potrafiła zmieścić niesamowity ładunek emocjonalny. Mimo tragicznej historii, nie potrafiłam książki odłożyć i jej dawkować. Język opowieści ma magiczną moc i nie pozwala się oderwać. Pisanie z dwóch perspektyw - dziecka i matki - uzupełnia całość i daje pełny obraz.

Już teraz mogę stwierdzić, że to jedna z ważniejszych książek przeczytanych przeze mnie w tym roku.

Świetnie napisana książka. Uważam, że każdy rodzic powinien ją przeczytać, bo nawet nie świadomie, potrafią zranić swoje dzieci słowami.

Wrony pióra Petry Dvořákovej to absolutnie genialna pozycja, która swoją oryginalność zawdzięcza umiejętnemu przedstawieniu zjawiska ?banalności zła?. Opowieść o piekle zwykłej, czeskiej rodziny, której członkowie zmagają się ze wzajemnym niezrozumieniem, przemocą i frustracją.
Wrony to symbol niepokoju i zdecydowanie to uczucie towarzyszyło mi najczęściej podczas czytania.
Autorka umyślnie opisała jedynie fragment życia głównej bohaterki ? dwunastoletniej Basii. Jej ból jest niewysłuchany, a jej pragnienia są nieuchwytne, dokładnie tak, jak te czarny ptaki, których wypatruje, patrząc przez okno.

Nie wiem czy ?Wrony? bardziej mnie zasmucają czy przerażają. To taka historia, którą czytasz i czujesz, że boli Cię serce. Nie jesteś w stanie sobie wytłumaczyć jak matka czy ojciec może w taki, a nie inny sposób traktować swoje dziecko, kogoś kogo kocha się bezwarunkowo.
Te wszystkie idealne rodziny na pokaz, które za zamkniętymi drzwiami własnego domu zdejmują maski i pokazują swoje prawdziwe twarze powinny im się dokładniej przyjrzeć i dostrzec, ze problem nie tkwi w innych osobach tylko w nich samych.

Dawno już nie było mi tak przykro podczas lektury.. ???? Już jakiś czas temu, po przeczytaniu recenzji asiaqwert wiedziałam, że będzie to poruszająca historia. Nie sądziłam jednak, że wywoła we mnie aż tyle emocji! Ta cieniutka książka jest przykładem na to, że czasami mniej znaczy więcej.

Rodzina Basi jest jak owoc - na pierwszy rzut oka zdrowy i smaczny, ale jak obejrzysz go z każdej strony i przekroisz na pół, okazuje się że od dawna gnije. Dziewczynka uwielbia malować i przyglądać się wronom, które widzi za oknem. Obserwuje ich spokojne życie, podczas gdy jej własne skrzydła są regularnie podcinane i deptane przez despotyczną matkę, agresywnego ojca i zawistną siostrę. Oprócz nauczyciela plastyki, Basia nie ma żadnego sprzymierzeńca. Niestety nawet szkoła nie jest w stanie jej pomóc.

Nie mieści mi się w głowie jak można być tak podłym dla własnego dziecka. Współczułam Basi przez całą lekturę, a to co stało się na jej końcu mocno mną wstrząsnęło i jestem pewna, że zostanie mi w głowie na długi czas.

Nie jest to łatwa i przyjemna lektura, ale zdecydowanie warta przeczytania. Polecam wszystkim dorosłym, jako antyporadnik wychowywania dzieci.

Ostatnio przeczytałam książkę autorstwa czeskiej pisarki - mianowicie ?Wrony? Petry Dvořákovej.
Książka określona jako czeski bestseller zrobiła na mnie ogromne wrażenie i pozostawiła moc emocji, z którymi niełatwo było mi się uporać.
Opowieść o dojrzewającej, dwunastoletniej Basi to opowieść o samotności i bezradności dziewczynki, jeszcze dziecka właściwie, które nie może liczyć na zrozumienie i choć namiastkę miłości ze strony swoich najbliższych - rodziców, siostry. Opowieść o rodzinie, w której pozornie nic złego się nie dzieje. A jednak - bezduszna matka, bezrefleksyjny ojciec, zazdrosna siostra, w takim otoczeniu przyszło żyć Basi. Dziecko doświadcza w domu tylko poniżenia, krzyku, agresji. Matka jakby nie zauważa, a przede wszystkim nie docenia jej talentu plastycznego, skupiając się na nieistotnych, domowych szczegółach, faworyzując drugą córkę i podjudzając ojca, który w dodatku wykazuje niezdrowe zainteresowanie dorastającą Basią.
A życiu tej rodziny przygląda się ze swojego gniazda wrona, przygląda i pewnie się dziwi, skąd w ludziach tyle złości, wrogości, agresywności, braku życzliwości i współczucia, nie wspominając o miłości rodzicielskiej.
Powieść trudna, z otwartym, metaforycznym zakończeniem, które odczytałam jako tragiczne.
Powieść przestroga, ostrzeżenie przed brakiem uczuć, chłodem domów rodzinnych; bardzo smutna, wręcz porażająca oschłością, nieczułością, brakiem serca; przerażająca w swej wymowie, a słowo współczucie na pewno będzie tu niewystarczające.
Takiej książki się nie zapomina!

,,Nagle pojmuję, że to jeszcze małe dziecko(...) przede wszystkim musi wyrosnąć na porządnego człowieka."

Co to znaczy porządny człowiek? Empatyczny, taki który szanuje innych a jednocześnie umie wyznaczyć granice i przekazać swoje zdanie, ale to też człowiek szczęśliwy.

Barbara i Kasia to siostry. Ulubienica taty i ulubienica mamy. Obie utalentowane, ale tylko jedna kochana. Druga w szkole stwarza pozory a w domu jest diabłem wcielonym w oczach matki. Matka się złości, ojciec leje.

Powiedz słowo, poskarż się...
Nie mów, będzie gorzej...

Ile tutaj jest emocji, bólu, krzywdy i łez. Krótka rzecz, na jeden wieczór.
Była tak przejmująca, że nie wiem co mam wam o niej napisać, żeby was zachęcić.
Przede wszystkim historia traktuje o rodzinie, podstawowej komórce społecznej, w której człowiek powinien się czuć bezpiecznie. Tutaj to słowo kojarzy się że strachem i cierpieniem. Smutek potęguje otoczenie, które coś tam próbuje zrobić, ale na wszystko patrzy przez palce. Dlaczego społeczeństwo ciągle nie umie reagować?

Droga, na której życie dopiero się rozpędza... I nagle bum!

Opowieść o sile słów i czynów. Jak szybko można stłamsić, zniszczyć i zdeptać drugiego człowieka, gdzie brak poszanowania podstawowych zasad i wartości wybijają się na drugi plan.
Pierwszy jest zarezerwowany dla cierpienia Basi, niewinnej istoty, która pragnie się przypodobać matce. Ogrzeć swoje dziecięce serce w odrobinie matczynej miłości, której tak potrzebuje do życia.


Niesamowicie dużo kwesti porusza ta krótka książka. Od dojrzewania, po tematy tabu, faworyzowanie dzieci i przemoc w rodzinie. Niezwykle przejmująca i poruszająca, rozrywa serce na kawałki a jednocześnie prosta i klarowna.

Polecam ten tytuł waszej uwadze????