Współlokatorzy

Mieszkanie z obcą osobą nie jest proste, jednak w wielkich miastach to często jedyna możliwość, by mieć dach nad głową, który da się udźwignąć finansowo. W większości przypadków współlokatorstwo wiąże się ze wspólnym dzieleniem przestrzeni w tym samym czasie. A gdyby tak to nie było konieczne?

Tiffy i Leon są współlokatorami, jednak nigdy się nie spotkali. Ona pracuje przy lekko nietuzinkowych książkach i znika w pracy za dnia, on jest pielęgniarzem i pracuje nocami, a weekendy spędza z dziewczyną. Różnią się niczym dzień i noc, bowiem Tiffy jest kolorowa, ekspresyjna i gadatliwa, natomiast Leon to cichy i wycofany mężczyzna, która niczym nie wyróżnia się z tłumu. Najpierw dzielą przestrzeń, potem dzielą się jedzeniem, w końcu wymieniają między sobą myśli na karteczkach przyklejonych dosłownie wszędzie. Kiedy wymienią to pierwsze, tak znaczące spojrzenie?

?Współlokatorzy? to książka, która przeleżała u mnie kilka lat, zanim po nią sięgnęłam. A szkoda, bo nie jest to zwyczajny romans typu slow burn, a pozycja, która na długo zostanie w mojej głowie. Wszystko za sprawą tematyki, jaką porusza, a mianowicie: toksycznych osób i związków z nimi oraz zawodnego prawodawstwa, z którym można się spotkać w każdym kraju. Autorka naprawdę genialnie przybliża te wątki, zmusza czytelnika do pochylenia się nad nimi, do zastanowienia i do wyciągnięcia wniosków. Wszystko jest tu realne i pełne emocji, co pogłębia przekaz skierowany do czytelnika. Sam pomysł na fabułę również się wyróżnia, relacja postaci angażuje ? zarówno dzięki świetnej narracji, jak i naturalnemu tempowi jej rozwoju. Dużo wnoszą tu także postaci poboczne, przeróżne pod względem charakteru, a jednak intrygujące swoimi przemyśleniami, jak i perypetiami. Każdy wątek ma tu swoje domknięcie, każda kwestia ma też nam coś do przekazania, a finalna miłość to tylko jeden z wielu elementów książki, a nie jej główny nurt, co mi się bardzo spodobało. Jeśli, tak jak ja, omijaliście tę książkę przez długi czas, to zaręczam, że warto dać jej szansę, bo jej zawartość może Was pozytywnie zaskoczyć.

"Współlokatorzy" Beth OLeary

"Życie często bywa proste, ale zauważamy to dopiero wtedy, gdy bardzo się skomplikuje".

Ponoć pierwszą zasadą dzielenia mieszkania jest niesypianie ze swoim współlokatorem. Na szczęście Tiffy i Leonowi to nie grozi. Ich umowa lokatorska jasno określa zasady korzystania z mieszkania, a w szczególności z łóżka.

Nieznajomi współlokatorzy
Nowi lokatorzy nie mają szansy się spotkać - Leon pracuje na nocne zmiany w hospicjum, a Tiffy - jako redaktorka w niszowym wydawnictwie. Co prowadzi do prostego podziału łóżka - ona śpi wtedy, kiedy Leon pracuje. I odwrotnie.
Krótkie notatki na kolorowych karteczkach - to ich sposób na komunikację. Z czasem przybierają zdecydowanie bardziej prywatną formę i już nie są tylko suchymi pytaniami o datę wywozu śmieci, czy prośbą o zakup nowej herbaty owocowej. Współlokatorzy trochę z przypadku stają się sobie coraz bliżsi, chociaż nigdy się nie spotkali.

Dawka optymizmu
"Współlokatorzy" to zapiski z codzienności dwóch skrajnie różnych osób, których życie toczy się równolegle - w tym samym miejscu, chociaż w różnych czasach. Książka Beth OLeary zaskakuje przede wszystkim wręcz niewiarygodnym pomysłem na fabułę. Jak współlokatorzy dość małego mieszkania mogli się nigdy nie spotkać? To prawie jak mieszkać z duchem! Czuć jego zapach, poznawać jego zwyczaje, ale nie móc dotknąć ani spojrzeć w oczy.
A gdy już się wkręcicie w tę historię, zabawne dialogi i wyraziste postacie, które mogłyby zostać waszymi przyjaciółmi, zrobi się nieco poważniej. Dwoje głównych bohaterów pokaże Wam, jak krok po kroku naprawiać krzywdy wyrządzone przez innych. Jak radzić sobie z przemocą psychiczną, jak żyć z nadwątlonym poczuciem bezpieczeństwa i czy istnieje lek, który pozwoli posklejać złamane serca... Dużo emocji, dużo walki o nowe życie, ale też i potężna dawka optymizmu i wsparcia w ciężkich chwilach.
Historia Tiffy i Leona podnosi na duchu, daje impuls, by jednak patrzeć z nadzieją w przyszłość. Nowe życie będzie inne, ale z pewnością - lepsze.

?Współlokatorzy? to zabawna i lekka książka, która wciąga od pierwszej strony. Perypetie współlokatorów niejednokrotnie bawią, a momentami zmuszają do refleksji. Śmiało mogę napisać, że Beth OLeary wykonała kawał dobrej roboty, bo jej debiut emanujący uczuciem i humorem, wciągnął mnie na długie godziny i zafundował przyjemną przygodę czytelniczą. Myślę, że tak jak ja, od razu polubisz Tiffy i Leona i jeszcze długo po przeczytaniu nie będziesz chciała się z nimi rozstać.

???????????????????? ???????????????????????? ???????????????? ????????????????????????, ???????????? ???????????????????????????????????? ???????? ???????????????????????????? ????????????????????, ???????????? ???????????????????????? ???? ???????????? ????????????????????????????????????????????
~
Jedno łóżko, dwójka ludzi, tysiące samoprzylepnych karteczek. Czy nawiązanie głębszej emocjonalnej relacji jest w ogóle możliwe bez bezpośredniego kontaktu? Czy słowa przelane na papier mają tak wielką moc, by obdarzyć uczuciem ich autora?

Początkowo byłam sceptycznie nastawiona do tej pozycji, pomysł z dzieleniem tak osobistej przestrzeni z osobą której kompletnie nie znamy wydawał mi się wręcz absurdalny, byłam pewna, że Beth zwyczajnie z tego nie wybranie - nawet nie wiecie, jak bardzo się myliłam!

Szczerze? Nie wiem czy jest w książce tej jakikolwiek element, który mógłby popsuć tę uroczą układankę. Prosty i przystępny w odbiorze styl autroki, wielowątkowa, wciągająca fabuła i spora dawka dobrego humoru to idealna mieszanka, która niejednokrotnie sprawiła, że samoistnie uśmiechałam się do kartek papieru. No i ta kreacja bohaterów! Naturalni, charakterystyczni, realni w swoich niedoskonałościach - nie sposób nie darzyć ich sympatią. I chociaż całościowo pozycja ta przybrała dosyć lekką formę, w której główne skrzypce odgrywa wątek romantyczny, nie zabrakło również innych, trudnych tematów.

Beth w stworzonym przez nią dziele poruszyła problem toksycznego, wyniszczającego związku, czy też błędów systemu sprawiedliwości. W piękny sposób ukazała także, jak ogromną siłą są w naszym życiu osoby, które potrafią przywrócić nam nadzieję. Jedna z tych książek, którą z wielką chęcią obejrzałabym na wielkim ekranie! ????

"Współlokatorzy" to powiew świeżości w przepełnionych schematami powieściach - wdzięczna i niesamowicie ciepła historia ????