Wszystkie nasze kłamstwa

?Nikt nie jest idealny. Po prostu się staramy.?

Kolejny, po ?Ta, która zawiniła?, thriller Jane Corry, który nie wystawia czytelnika na mega porcję strachu i niepewności, ale przyjemnie drażni wyobraźnię, sympatycznie przyciąga mrocznymi tajemnicami i rodzinnymi sekretami. Rzuca w wir niewiadomych, kotłujących się migawek z przeszłości, wezbranych fal tsunami żalu, rozpaczy, wyrzutów sumienia i przemożnego pragnienia zapomnienia. Autorka płynie narracją w dynamicznym nurcie ludzkich emocji, konsekwentnie sięga ich głębokiego dna, krok po kroku wyciąga na powierzchnię niewygodną, drażliwą i przykrą prawdę. Intensywnie nasyca scenariusz zdarzeń wysepkami ludzkiej samotności, zakłopotania, niespełnienia i poczucia straty. 

Bohaterowie przekonują się, że tak naprawdę nie można dobrze poznać nikogo, nawet bliskich. Zawsze z boku czają się cienie zawiłości ludzkich osobowości, nakładanych sprzecznych warstw tożsamości, nie do końca rozwiniętych świadomości. Jeszcze trudniej jest zrozumieć samego siebie, wziąć odpowiedzialność za własne czyny, zmierzyć się z konsekwencjami dokonywanych wyborów. Nawet jeśli prawnie okupuje się winę, to i tak nie zmywa się grzechu zła w oczach społeczeństwa, członka rodziny i samego siebie. Stąd nieustannie ciążące kłamstwa i mistyfikacje, a to właśnie one komplikują wszystko. Corry intrygująco pokazuje odmienne perspektywy na ten sam przebieg zdarzeń. Narracja z ujęcia Sarah i Toma diametralnie różni się w interpretacji. Ukazuje implikacje związane z niedopasowaniem, brakiem szczerości, równoległości zamiast wspólności. Funduje za dużo opisów opieki nad niemowlakiem, podstawowej wiedzy w tym zakresie, które z czasem okazują się nużące, lecz dzięki nim podkreśla emocjonalne przekazy, zwłaszcza miłość matki do dziecka, czy trwanie w nieudanym związku ze względu na dobro dziecka. Niektóre zbiegi okoliczności, zwłaszcza z drugiej połowy powieści, a także zbyt wiele przypadków dotykających jedną rodzinę, nie wybrzmiewają przekonująco i prawdopodobnie, co nieco razić. Zakończenie nie zawodzi od strony klimatu i logiki, lecz słabo powiązane jest z prawdziwym życiem i ludzką naturą. Bookendorfina

Jane Corry stworzyła naprawdę ciekawą lekturę. Przeszłość miesza się tutaj z teraźniejszością i wypadło to naprawdę genialnie.

W tym wydaniu oczywistym jest to, że syn przyznał się matce do zbrodni, usłyszał to także ojciec, który chciał zgłosić to zajście na policję. Następnie autorka przenosi odbiorcę lata wcześniej, kiedy to małżeństwo dopiero się poznało.

Od samego początku wciągnęłam się w tę pozycję. Byłam bardzo ciekawa tego co wydarzyło się, że bohaterowie znaleźli się na sali sądowej. Mieszanie się wydarzeń z różnych linii czasowych jest bardzo zgrabnie napisane.

Zakończenie jest podwójnie zaskakujące. Po pierwsze, dowiadujemy się co wydarzyło się w dniu przyznania się do zajścia oraz pokazują, co miało miejsce po zakończeniu rozprawy sądowej.

,,Wszystkie nasze kłamstwa" Jane Corry to obszerna pozycja, jednak nie sposób się od niej oderwać. Byłam bardzo ciekawa rozwiązania spraw i czuję się takim przebiegiem fabuły bardzo usatysfakcjonowana.

Sarah i Tom są jak ogień i woda, więcej ich dzieli, niż łączy. Jedno przed drugim skrywa pełno tajemnic i tak naprawdę za wiele o sobie nie wiedzą, jednak z jakiegoś powodu zostali małżeństwem, które trwa nadal ze względu na dobro ich syna. Ich spokój burzy pewna noc, kiedy nastoletni Freddie wraca do domu ze słowami "Zabiłem kogoś".

Czym tak naprawdę jest rodzina i ile wiemy o swoich drugich połówkach?
Sarah i Tom są małżeństwem, których życie jest jednym wielkim kłamstwem i błędem. Nie wiedzą o sobie dosłownie nic, nawzajem skrywają okropne tajemnice z przeszłości, o których nikt nawet nie śnił. Trwają u swojego boku ze względu na ich jedynego syna Freddiego, którego tak bardzo pragneli mieć. Autorka pokazuje ile w stanie jest poświęcić matka dla swojego dziecka, żeby tylko zagwarantować mu bezpieczeństwo - nawet samą siebie.
Książkę "Wszystkie nasze kłamstwa" wyobrażałam sobie nieco inaczej, tymbardziej, że zaczęło się naprawdę mocno, a wyszło spokojnie. My czytelnicy jesteśmy obserwatorami - obserwujemy życie głównych bohaterów, dowiadujemy się jak się poznali i co ich skłoniło do tego, żeby być razem, bo nie oszukujmy się, od samego początku w ogóle do siebie nie pasowali i jak się okazuje, im dłużej ze sobą żyli, tymbardziej było to widać. Byłam zniesmaczona ich zachowaniem i tym w jaki sposób się wzajemnie traktowali, ja bym tak nie potrafiła żyć.
Jest to dosyć długa historia z dramatem rodzinnym oparta głównie na kłamstwach oraz tajemnicach. Żadnych intryg, czy dreszczyku emocji tutaj nie znajdziemy, a mimo to spędziłam z lekturą przyjemne chwile, chociaż nie ukrywam, że liczyłam na coś więcej.