Wszystkie wojny Lary (twarda)

Przez jakiś czas szukałam w książce Jagielskiego historii, tej przez duże H. Opowieści o konfliktach Gruzja-Czeczenia-Rosja, powodowanych narodowościowymi różnicami i imperialistycznymi zapędami tej ostatniej. Historii, która pozwoliłaby zrozumieć mi ciągle żywy kryzys w tej części świata. I nieco jej znalazłam, ale czekałam na więcej, licząc, że już z następną kartką się pojawi ta "Wielka Historia". Aż zrozumiałam w końcu, że to historia nie Gruzji, nie Czeczenii, a Lary przecież i Lara o tej Historii mówi tyle, ile sama wie i na ile ją ta Historia interesuje. A Historia interesuje Larę najmniej, bo zawsze i wszędzie chodzi przede wszystkim o jej chłopców: Szamila i Raszida. To ukochani synowie stanowią kanwę opowieści o "wszystkich wojnach Lary", bo te, które toczą się, nie dotykając bezpośrednio synów, są okrutne, ale "niestraszne", "niegroźne" - nie dotyczą dzieci i nie zagrażają ich bezpieczeństwu. Więc i o tych konfliktach Lara mówi inaczej, mniej, chociaż rozumie ich tragizm. To Lara opowiada i prowadzi czytelnika, przekazując mu swoją i tylko swoją wiedzę o przeszłych i teraźniejszych konfliktach. Ale też w nich najważniejsi są zawsze synowie, w których losach odbija się smutna historia ostatnich lat. Nie dowiemy się też z reportażu, co tak naprawdę skłania muzułmanów do wstania przeciw Europie, która ich przygarnęła, gdy potrzebowali pomocy, bo sama Lara tego nie rozumie. Za to opowie nam wiele o swej miłości do rodzimej ziemi i tej bezgranicznej - do synów, o których walczy do samego końca. I - jak się okazało - to w zupełności mi wystarcza.