Wybacz

Zapewne znacie to uczucie, kiedy w Wasze ręce trafia książka, od której ciężko się oderwać, ale z braku czasu musicie się uzbroić w cierpliwość i ją sobie dawkować? I to jest tak, że z jednej strony czytelnik nie może się doczekać zakończenia, zastanawia się, jaki będzie finał, a z drugiej strony nie chce się rozstawać z bohaterami czytanej książki. Jeżeli chodzi o twórczość Pani Kamili Cudnik, to miałam okazję czytać Jej trylogię. To był kryminał retro i bardzo mi się podobał. Jak tylko zobaczyłam, że autorka wydaje nową książkę, to od razu zapaliła mi się lampka, a z drugiej strony miałam pewne obawy. Bo każdy, kto mnie zna, wie, że nie czytam cykli od środka. Na szczęście Pani Kamila rozwiała moje wątpliwości i okazało się, że książkę "Wybacz" można czytać bez znajomości pierwszej części.

"Powiedzenie, że pozory mylą, nabywa w tym wypadku najbardziej tragicznego wydźwięku, jaki można sobie wyobrazić".

Toruń to narkotykowe zagłębie. Młodzież w różnych podejrzanych miejscach urządza sobie schadzki. W jednym z takich miejsc dawnym dworcu kolejowym ktoś z zimną krwią zabija dwójkę nastolatków. Ona była inteligentna, przebojowa, on sympatyczny trochę wycofany marzył o lataniu. Kto i dlaczego dokonał egzekucji na osiemnastolatkach? Komisarz Robert Bukowski podchodzi do tej sprawy osobiście, sam ma nastoletnią córkę i nawet nie chce sobie wyobrażać, co muszą przeżywać rodzice zabitych nastolatków. Mnożą się pytania, na światło dzienne wychodzą nowe fakty. Wydarzenia, które na pierwszy rzut oka nie mają ze sobą żadnego związku, teraz łączą się w całość. Czy Robertowi uda się znaleźć sprawcę, czy będą kolejne ofiary?

Ach te dzieci tak szybko rosną... Najpierw nie możemy się doczekać, kiedy urosną, a później tęsknimy za czasami, kiedy były małymi, słodkimi i pyskatymi brzdącami. Nie na darmo mówi się małe dzieci, mały kłopot. Dla rodzica dziecko zawsze pozostaje dzieckiem. Obojętnie czy jest małe, czy dorosłe to my rodzice zawsze się martwimy, taka już nasza rola. Rodzice nie powinni chować swoich dzieci. Nic tak nie szokuje, jak śmierć dziecka. To już nawet nie chodzi o okoliczności, ale każdy, kto jest rodzicem, przeżywa taką sytuację. Wtedy często słyszymy "ja też mam dziecko, dzieci, a gdyby to było moje?".
Pani Kamila w swojej najnowszej powieści porusza trudne tematy. Przemoc domowa, narcyzm, choroby psychiczne to wszystko definiuje charakter człowieka.

"Każdy człowiek chce być kochany i kogoś kochać".

Nie da się nikogo zmusić do miłości ani kochać na siłę. Nie ma miłości bez wzajemności. Jak bardzo znamy ludzi, z którymi żyjemy, mieszkamy, pracujemy? Ile tak naprawdę o nich wiemy? Tylko tyle ile sami są skłonni o sobie powiedzieć, reszta to tajemnica. Tak łatwo ulegamy stereotypom. Jesteśmy za mało otwarci na to, co nowe. Uprzedzenia wobec innych nie ułatwiają życia. Zdecydowanie zbyt łatwo przychodzi nam ocenianie innych i wydawanie wyroków. Strzępki rozmów, skrawki czyjegoś życia to za mało, żeby kogoś poznać. Budujemy w głowach fałszywe obrazy i kurczowo się ich trzymamy. Dlaczego człowiek, który z domu rodzinnego wyniósł przykre wspomnienia, będąc już dorosłym, popełnia te same błędy i swoich dzieciom również funduje traumę?

"Wybacz" to kapitalny thriller, w którym na uwagę zasługuje genialna kreacja postaci. Autorka skrupulatnie przedstawiła trudne śledztwo i portret psychologiczny bohaterów. To wędrówka przez meandry ludzkiej psychiki. Nieprzewidywalna, pełna niespodzianek i zaskakujących zwrotów akcji taka jest ta książka. Do tego kapitalny finał.

Kto zna już pióro autorki to wie na co ją stać. Potrafi tak plątać intrygi, że długo nie wiemy o co chodzi. Zaczyna się dosyć niewinnie, bo czytamy, że ktoś obserwuje parę młodych ludzi i nagle zaczyna dziwnie się zachowywać. Nie wiemy czy osoba, która ich widzi jest czemuś winna, czy ta druga, która się skrada. Następnie przechodzimy do czasu w którym wcześniejsza para już nie żyje. Poznajemy przy tym pracę i życie prywatne śledczego, który mocno martwi się o bezpieczeństwo własnej nastoletniej córki. Dodatkowo jeden z policjantów na własne życzenie zostaje oddelegowany do ich komisariatu i również swoim postępowaniem budzi wątpliwości. Sprawa młodych ludzi jest na tyle niepewna, gdyż nie widać, by ktokolwiek mógł mieć powód, by zrobić im krzywdę. Zostają przesłuchiwani ludzie, którzy według śledczego mogliby mieć ze sprawą jakikolwiek związek. W ten sposób na jaw wychodzą rzeczy z przeszłości, dawne niesnaski oraz na próbę zostanie wystawiona cierpliwość oraz miłość. Wychodzi bowiem na to, że w każdej rodzinie są sprawy, które do końca miały tam pozostać i najlepiej aby nikt nigdy w nich nie grzebał...
Świetnie mi się ją czytało. Lubię ten większy druk oraz niepewność zdarzeń. Mamy tu pociągnięte kilka wątków, choćby sprawa tego policjanta, postrzał młodych ludzi i inna, która wydarzyła się jakiś czas temu, a jej ofiarami również była para, tylko starsza. Autorka potrafi dobrze się wgryźć w sprawy psychologiczne, gdyż mota nami na każde strony kolejnymi tropami, które są prawdopodobne w wydarzeniach. Podsuwa nam różne rozwiązania, by później nim zaprzeczyć. Ukazała tutaj dwojakość natury i poszczególne zachowania przy konkretnych osobach. Takie maski, które wkładali w zależności od okazji i osoby. Same postacie są dobrze wykreowane, każdy z nich czymś się wyróżnia i przejawia symptomy innych zachowań, więc wiemy kto kiedy co mówi. Mamy średnią ilość dialogów, ale to w zupełności wystarczyło, by wzbudzić niedosyt informacji, którymi zostaliśmy karmieni. Kolejny raz wiem, że na piórze autorki się nie zawiodę, dlatego polecam przeczytać:-)

Toruńscy policjanci dostają zgłoszenie o zabójstwie dwojga nastolatków na terenie nieczynnego dworca kolejowego. Sprawą kieruje komisarz Robert Bukowski, dla którego to śledztwo okazuje się dość trudne nie tylko ze względu na to, że sam jest ojcem dorastającej córki, bowiem wracają do niego błędy przyszłości, kładąc się cieniem zarówno na życiu osobistym, ale także i na pracy. Czy uda się odkryć sprawcę? Jakim motywem kierował się morderca? Narracja została poprowadzona z perspektywy dwojga głównych bohaterów ? policjanta oraz jego żony. To pozwala równocześnie zagłębić się we wszelkie niuanse prowadzonego dochodzenia i poznać odczucia postaci, ale też zobaczyć jaki wpływ mogą mieć na siebie wzajemnie praca oraz życie osobiste. Styl autorki nie epatuje brutalnością bądź wulgarnością, znać po nim natomiast lekkość pióra czy poprawność językową. Akcja rozwija się dość prężnie, napięcie wzrasta z każdą upływającą chwilą, a plot twisty tylko potęgują zainteresowanie czytelnika. Choć niektórych spraw domyśliłam się już wcześniej, zakończenie absolutnie mnie zaskoczyło, a nawet powaliło na kolana. To znakomity kryminał z rozbudowaną warstwą obyczajową, w którym pisarka idealnie splotła ze sobą wydarzenia, pozornie ze sobą nie powiązane, tworząc misternie utkaną sieć tajemnic i intryg. Choć to drugi tom serii "Zgadnij, kim jestem" (pierwsza część ukazała się pod tym samym tytułem) można go spokojnie przeczytać bez znajomości poprzedniego. Jeśli jednak chcecie poznać szerszy kontekst całej fabuły, warto po niego sięgnąć w pierwszej kolejności. W tej pozycji mamy do czynienia z wieloma kwestiami, jednak moim zdaniem najważniejszą z nich jest dorastanie oraz wszelkie problemy z nim związane. Kamila Cudnik zwraca odbiorcy uwagę, jakie zagrożenia mogą czyhać na dojrzewające osoby, z jakimi zachowaniami ze strony rówieśników mogą się mierzyć lub jak różne potrafią być metody wychowawcze oraz do jakich konsekwencji prowadzą źle dobrane sposoby postępowania z nastolatkami. Na drugi plan wysuwa się przemoc domowa, przybierająca najróżniejsze formy. To nie tylko bicie, ale również znęcanie się psychicznie oprawcy nad ofiarą, które często przybiera postać błędnego koła. Skrzywdzona osoba sama staje się katem albo powiela schemat przy wyborze kolejnego partnera. Wbrew pozorom ten problem nie dotyczy wyłącznie środowisk stricte patologicznych, występuje też w na pozór normalnych rodzinach, ale może także dotyczyć grup zawodowych, które powinny stać na straży prawa oraz zapobiegać takim wypadkom. Autorka przytacza również tematy zdrady, manipulacji, zaburzeń psychicznych, homoseksualizmu czy zazdrości i robi to w bardzo realistyczny, przystępny, estetyczny sposób. Jeżeli lubicie pozycje kipiące od autentyzmu oraz emocji ta książka jest zdecydowanie dla was. Także miłośnicy sztuki znajdą w niej coś dla siebie. Gorąco polecam!!!