Wybacz mi

Literatura młodzieżowa ma to do siebie, że bardzo często bywa schematyczna. Oczywiście, nie chcę tutaj nikogo urazić, po prostu stwierdzam fakt - powieści młodzieżowe obyczajowe zbyt często bazują na podobnych schematach, przez co każda kolejna tego typu książka jest coraz mniej zachwycająca. Jednak, kiedy w moje ręce trafiła powieść Pauliny Bronisz, coś mówiło mi, że to nie będzie kolejna tego typu pozycja. Młodzieżówka, owszem, jednak zupełnie inna. Czy moja intuicja miała rację? O tym w tej recenzji.

Odetta zostaje zmuszona do tego, by zamieszkać ze swoją ciotką. Oczywiście, nie robi tego z własnej woli ? rodzice nastolatki zginęli w wypadku samochodowym, a ciotka Harriet jest jedyną krewną Odetty. Dziewczyna odkrywa rodzinny sekret, a w zamian za to ciotka wysyła ją do nowej szkoły - z internatem. Tam Oda poznaje nowych znajomych, a przede wszystkim tajemniczego Nicka... Czy to początek szkolnego romansu? Co jeszcze odkryje dziewczyna? Jaką tajemnicę może skrywać naszyjnik nastolatki, który jest najcenniejszą pamiątką po zmarłej mamie?

Kiedy zaczynałam lekturę tej powieści, już pierwsze strony zdążyły mnie zbulwersować. Odetta, czyli główna bohaterka tej historii, przeżyła ogromną tragedię, a do domu ciotki została przyjęta jak intruz, nie jak członek rodziny. Myślę, że właśnie to wydarzenie z początku sprawiło, że tak mocno zżyłam się z tą bohaterką i później nie potrafiłam już uwolnić swoich myśli od tej bohaterki. Odetta jest dziewczyną pewną siebie, umiejącą stawiać granice, jednak z drugiej strony ma problemy ze swoimi emocjami i często ucieka w swój świat, co jest oczywiście zrozumiałe. Kreacja bohaterki przypadła mi do gustu i jestem pełna podziwu dla autorki.

Paulina Bronisz postanowiła w swojej powieści pójść tropami znanymi już z literatury młodzieżowej, jednak głównego zwrotu akcji nie spodziewałabym się nigdy. Moment, gdy nastąpiło odkrycie pewnej informacji, sprawił, że przez co najmniej kilka minut nie mogłam wyjść z podziwu dla tego, jak łatwo autorka wodziła mnie za nos przez tyle stron. Podczas lektury nie czułam nawet przez chwilę tego, co miało nadejść. Myślę, że z tego powodu moja ocena dla tej pozycji jest tak wysoka - lubię ciekawe plot twisty, a jeśli są one dodatkowo tak zaskakujące, to nie mam tutaj w zasadzie nic więcej do dodania poza: dobra robota.

Autorka ma lekki styl pisania, dzięki czemu lektura książki nie sprawia najmniejszego problemu. Czyta się ją szybko i przyjemnie, a to jest bardzo ważne w kontekście literatury młodzieżowej. Przyznam szczerze, że nie wiem nawet jak mam jeszcze ubrać w słowa swój zachwyt nad tą pozycją. Wybacz mi to książka satysfakcjonująca, z dobrym i dość wzruszającym zakończeniem i co więcej - wszystko w tej powieści łączy się w jedną całość. Tytuł, początkowe wydarzenia, zachowanie i myśli głównej bohaterki, to wszystko stanowi bardzo dobre połączenie.

Jeżeli szukacie dobrej i wciągającej młodzieżówki, w której znajdziecie ciekawe wydarzenia, a jednocześnie po prostu przyjemną lekturę, to koniecznie poznajcie książkę Pauliny Bronisz - jest absolutnie tego warta.

Odetta Swan w wypadku samochodowym traci oboje rodziców. Jej świat w ciągu jednej chwili rozsypuje się niczym zamek z piasku. Siedemnastolatka trafia pod opiekę do zgorzkniałej starej panny - nieznanej jej do tej pory siostry jej matki.
Już wkrótce Odetta trafia do prywatnej szkoły Blackshire z internatem. Tu poznaje nowych przyjaciół, zmaga się z typowymi problemami nastolatków a także zauważa Nicka - chłopaka, który dość mocno ją intryguje.
Dlaczego ciotka tak bardzo jej nienawidzi? Co się wydarzyło w przeszłości? Jaką tajemnicę skrywa naszyjnik dziewczyny, pamiątka po matce? Kim jest Nick? Jaki ma związek z Odettą?

Biorąc książkę do ręki tak naprawdę nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Nie znam twórczości autorki. Nie czytałam "Wizji", debiutu. Ale opis "Wybacz mi";na tyle mnie zaciekawił, że postanowiłam przeczytać. I powiem Wam, że to była dobrze podjęta decyzja. Osobiście okładka mnie nie zachwyciła, choć nawiązuje do powieści.
W lekturze jest wiele momentów pełnych zaskoczenia. Skrywanych tajemnic, sekretów i sytuacji, które czekają na wyjaśnienie. Na prawdę, która burzy spokój, która wyciska łzy, i która powoduje, że wszystkie elementy układanki wskakują na swoje miejsce. W przypadku tej historii chciałabym móc odpowiedzieć wam wszystko ze szczegółami. Ale nie mogę. Tę przyjemność pozostawiam wam.
Jedno jest pewne - autorka tą historią wbiła mnie w fotel. Mieszała humor, ironię, odważne zagrania że skutkiem, żalem i bólem. Doskonała harmonią emocji. Pełna paleta.
Bohaterowie niezwykle ciekawi. Różnorodni, co dodatkowo było dla mnie ogromnym plusem. Polubiłam główną bohaterkę i trzymałam za nią kciuki, aby w końcu sobie wybaczyła i zaczęła żyć pełnią płuc. Nick natomiast od początku budził we mnie mieszane uczucia. Niby dobry, niby uczynny, niby do rany przyłóż ale coś mi tu nie grało. I miałam rację. Z tym, że takich finałowych wydarzeń w ogóle się nie spodziewałam. Łzy leciały ciurkiem. Nie nadążałam z wycieraniem.
To bardzo piękna historia. Ciepła, dodająca otuchy, niosąca nadzieję a jednocześnie smutna i rozgrywająca serce. Autorka poruszyła kwestie nastolatków i podejmowanych decyzji. Walkę z poczuciem winy i spełnianie marzeń. Podczas czytania czułam ciary a włos się jeżył. Z drżeniem serca zczytywałam słowa w jakie autorka ubrała tę niezwykłą historię. Z całego serca zachęcam do czytania. Dajcie się porwać i oczarować - tylko przygotujcie się na finisz, po którym będziecie długo dochodzić do siebie.

Polecam.
...