Wyspa na prerii (twarda)

Posiedziałam na porczu. Tak autor nazywa typową amerykańską werandę, na której oddaje się nicnierobieniu (pisownia oryginalna). A czytelnik siaduje razem z nim na niebieskim, drewnianym, podjadanym przez termita krześle. A właściwie fotelu. Leniwie sączy wino lub margaritę, podziwia rudo-brązowy pejzaż. I ucieka przed skwarem kolejnego dnia. Czasami chroni się przed porywistym wiatrem, skrzętnie zasłaniając usta, coby mu w nie piachu nie nawiało. Co poza tym? Odwiedza lokalne miasteczko, przysłuchuje się rozmowom, uczestniczy w żartach płatanych sobie nawzajem. A przede wszystkim poznaje uroki życia na prerii. Minusy oczywiście też. Ot, choćby taki, że należy zachować czujność, ponieważ preria tylko czeka, aby cię mniej lub bardziej boleśnie użreć. Dobrze się czyta tę książkę. A prawdziwym miodem na czytelnicze serce są utarczki nieistniejącej redaktor Trojanowskiej z autorem. Taki jedyny w swoim rodzaju smaczek. Polecam. Zwłaszcza sympatykom pana Cejrowskiego.