Wyspa skarbów (twarda)

Utwór uznawany za klasykę. Ale dlaczego? Od pierwszy stron tej krótkiej powieści podobno mistrza w swoim gatunku wieje nudą. Niby jest tam podział na ten „dobry” wręcz heroiczny charakter i ten „zły” do szpiku kości, których łączy jedno znalezienie skarbu Flinta. Ale cóż z tego? Akcja jest pisana w sposób lakoniczny, nie można wczuć się w przeżycia ani przygody bohaterów. Autor jest przewidywalny, wszystko nazbyt proste, a postacie jakby bez osobowości (zbyt płytkie), niecharakterne. Co do stylu pisania – wyjątkowo niestrawny. Jednak powieść ta ma też swoje zalety: pisana jest w pierwszej osobie, barwne opisy. Brakuje tutaj jednak nieoczekiwanych zwrotów akcji. Przeznaczenie: wyłącznie dla sympatyków Stevensona oraz fanatyków piractwa. Wybór zależy od was czytajcie, albo nie.