Z kajetu Kajetana

Całkiem ciekawa historia, szkoda tylko, że moralizatorstwem trąci. Autorka udowadnia, wkładając słowa w usta nastoletniego bohatera, że życie w realu może być bardziej pasjonujące niż granie w gry komputerowe. Oczywiście, ma rację. A przynajmniej młodzi ludzie, powinni tak sądzić. Jednakże, czy ci, którzy nałogowo grają, znajdą czas na lekturę. I czy ona ich przekona? Bardzo mi się podoba, że autorka opisała prawdziwą wieś Luzino, zgadza się wszystko, łącznie z rzeką i imieniem patrona szkoły podstawowej. To sprawia, że tym bardziej jesteśmy skłonni uwierzyć, że Pogor wyrwał się na wolność i teraz rozrabia w rzeczywistym świecie. Lektura wysłuchana z zainteresowaniem przez małoletniego czytelnika. Polecam.

Mojemu synowi trzeba podsunąć odpowiednią lekturę, by czytał. Pełna humoru opowieść 5-klasisty Kajetana, miłośnika gier komputerowych okazała się strzałem w dziesiątkę. Szczególnie dla mojego 11-latka, którego od komputera trudno oderwać.

Prócz tego, że historia jest niesamowicie ciekawa i pełna przygód Kajetana i jego przyjaciela, to przemyca również przesłanie, które nie dla każdego nastolatka jest takie oczywiste. Mianowicie, że życie w realu może być równie ekscytujące, jak to w sieci i warto zachować pomiędzy nimi równowagę.

Kajetan wraz z przyjacielem Nickiem codziennie próbują pokonać Pogora. A któż to? Oczywiście postać z gry, której rolą jest niszczenie i robienie psikusów.

Jakie jest ich zaskoczenie gdy odkrywają, że gra jest odwzorowaniem miejscowości, w której mieszkają, a jeszcze większe, gdy straszny Pogor wydostaje się z komputera i zaczyna rozrabiać w realu.

Gdy w ich gminie wydarzenia prześcigają się w swojej dziwności, chłopcy wiedzą, że tylko oni mogą pokonać Pogora, w przeciwnym razie będzie coraz gorzej.

Czy są w stanie zwyciężyć naprawdę, skoro w grze nigdy im się to nie udało? Kto stanie wspólnie z nimi do walki?

Powiem, że i ja uśmiałam się przy tej historii i z pewnością wspólnie z Hubertem będziemy zaczytywać się w kolejnych przygodach Kajetana.