Z pamiętnika masażysty, czyli nic, co ludzkie, nie jest mi (już) obce

Książka naprawde jest świetnie napisana. Jest pisana przez samego masażystę wiec jest inna od wszystkich innych ksiazek. Ma coś w sobie. A w pamiętniku - jak w życiu... Czasem jest bardzo śmiesznie, czasem tylko śmiesznie, czasem trudno, a nawet smutno. A potem znowu jest wesoło... Pamiętnik to dziennik codzienny doktora rehabilitacji medycznej Marcina, lat 35, który masuje, rehabilituje i uzdrawia - głównie ciało i członki, ale czasem i dusze. Dr Marcin lubi ludzi, uwielbia swoją pracę, pacjentów i siebie. To w szczególności. I bardzo kocha synka, Jerzyka. Związki z kobietami różnie Marcinowi wychodzą, choć nie zawsze rozumie, dlaczego - nie poddaje się. Szuka, próbuje i ma nadzieję. Potrafi słuchać i myśleć, zmieniać zdanie, a czasem nawet uczyć się na błędach, tych swoich i tych cudzych. Obserwacje zapisuje i komentuje.

Zacznę od tego, że Marcin jest jak taka Polska "Bridget Jones" , tylko że w wersji męskiej. ???????? W zdaniach znajdziemy angielskie słówka, co w połączeniu z polskimi brzmi komicznie. Niczym kiedyś , jak ludzie się śmiali z Joanny Krupy (pseudonim Dżoana), właśnie z wstawianych slowek do zdań. ???? W pewnych momentach śmiałam się w głos, ale bywały też takie gdzie mówiłam się, żeby ktoś nade mną się zlitował i zakończył tą mordęgę. Nie przedłużając dłużej. Książka nie wniosła nic do mojego życia, no chyba że, jak poradzić sobie z bójka pacjentów lub jak poradzić sobie z pijanym klientem. ???????? Arcydziełem to to nie jest, ale sięgnąć po nią można. Choćby tylko po to by poprawić sobie ździebko humor.