Z rozwianą grzywą Koń by się uśmiał

Jestem absolutną fanką komiksu o Kamili i koniach. Wszystkich trzech tomów. Dlatego skuszona bardzo podobną kreską sięgnęłam po ten tom. I niby jest podobnie, a jednak inaczej. Zapewne znaczenie ma fakt, iż autor jest inny. Żart co prawda jest, lecz raczej się trafia, aniżeli promieniuje z każdej strony. Przygody końskich bohaterów są dość trywialne i nie zaskakują specjalnie czytelnika, który pozna cechy charakterystyczne poszczególnych osobników. Cenne są, pojawiające się od czasu do czasu, końskie komentarze do otaczającej ich ludzkiej rzeczywistości. Brakuje wiedzy z dziedziny hipologii, którą charakteryzują się książki o Kamili. Cóż, ci autorzy postawili na zabawę. Wolno im. Całkiem nieźle im poszło. Przecież to nie ich wina, że komiks wpadł w ręce czytelniczego malkontenta.

Cudny komiks. Zabawny. Zwyczajny. Niewydumany. Uniwersalny ? bawi w każdym wieku. Żywcem wzięty z dowolnej szkółki jeździeckiej. No może poza tym, że nie wiem, gdzie znajduje się taka, w której można podsłuchać, jak plotkują konie. Ale to drobna niedogodność, którą naprawi ta lektura. Zabawa gwarantowana. Dla fanów komiksów o Kamili i koniach lektura obowiązkowa. Kreska? Przyjemna. Może nie z gatunku tych, od których nie sposób oczu oderwać, niemniej jednak ma swój charakter, a może nawet charakterek, co sprowadza się do tego, że wręcz stanowi równorzędną składową do tekstu. Cóż, więcej superlatyw z siebie nie potrafię wykrzesać. Po prostu czym prędzej sięgnijcie po ten komiks. Nie będziecie żałować.

Po raz kolejny obserwujemy, jak ośrodek jeździecki tętni życiem, a zarówno zwierzęta, jak i ludzie nie mogą narzekać na nudę. Czterokopytni mieszkańcy tego miejsca to cała plejada najróżniejszych charakterów. Prowadzi to więc nie tylko do szeregu zabawnych sytuacji, ale również troszkę bardziej dramatycznych momentów. Przed zwierzętami i ich opiekunami piętrzą się bowiem różnorakie problemy, z którymi muszą sobie oni jakoś radzić. Jak na ?zimowe? wydanie przystało, nie brakuje tu również bardziej śnieżnej rozrywki. W rozdziale Po szyję w śniegu znaleźć można nie tylko sporą dawkę białego puchu, ale również mocno świąteczne klimaty.

Do scenariusza nie można mieć więc żadnych poważnych zastrzeżeń. Jest on przemyślany, zabawny i dający czytelnikowi satysfakcję z poświęconego czasu na lekturę. Podobnie jest, jeśli chodzi o oprawę graficzną, która prezentuje się znakomicie. Prosta kolorowa forma rysunków jest idealnym dopełnieniem humorystycznej historii i nic więcej na ten temat nie trzeba dodawać.