Za zasłoną milczenia

Z twórczością pani Żanety Pawlik spotykam się po raz trzeci, i po raz trzeci jest to spotkanie pełne emocji i zadumy nad ludzkim losem. Autorka pisze niezwykle życiowe historie i za każdym razem stawiając naprzeciw siebie tak różne charaktery swoich postaci, podkreśla, jak bardzo różnimy się od siebie, ale w najbardziej kryzysowych sytuacjach potrafimy się zjednoczyć, wesprzeć i podać pomocną dłoń.
"Za zasłoną milczenia" to gorzko- słodka opowieść o życiu za kratami, które dla każdego z bohaterów oznaczają zupełnie coś innego, nieprzepracowanych traumach i bólu, który może spotkać każdego z nas. Zakładając rodzinę, wierzymy, że to już na zawsze i tak jak ślubujemy, że to na dobre i złe, w zdrowiu i chorobie... Co jednak się dzieje z rodziną, gdy na przemoc staje się chlebem powszednim? Jak bardzo trzeba być skrzywdzonym, bo posunąć się do ostateczności? Jak musi boleć gdy najbliżsi odwracają się plecami? Jak mocno trzeba być pewnym swej wiary, by nie bać się dać zamknąć za klasztornym murem? Jak trwać w postanowieniach podjętych lata temu? Co zrobić gdy nie umiemy się pogodzić z przeszłością, która upomina się o nas w najmniej spodziewanym momencie i sprawia, że całe zło, którego doświadczyliśmy, wraca ze zdwojoną siłą, a głęboko schowane traumy, urazy, pretensje i rozczarowania rozwalają nasz poukładany świat w drobny mak? Odpowiedzi na te i jeszcze wiele innych pytań znajdziecie właśnie w tej historii...
Ja nie będę ponownie streszczać fabuły, główny zarys zdradza już opis wydawcy, a resztę odkryjecie sami. Przygotujcie jednak zapas chusteczek, bo w pewnych momentach będą one naprawdę potrzebne.

Jest to książka, która wciąga czytelnika w wir wydarzeń już od pierwszych stron, pomimo poruszonych naprawdę trudnych i bolesnych tematów jest to historia niosąca w sobie olbrzymie pokłady empatii i nadziei na lepsze jutro, zmusza do refleksji, zwolnienia i zastanowienia się nad własnymi marzeniami i planami.
Mocna i rozbudowana warstwa psychologiczna każdej z postaci pozwala spojrzeć na danego bohatera pod innym kątem, zrozumienia go, wyciągnięcia odpowiednich wniosków, ocenienia (owszem, nie zawsze pozytywnego), ale i próby wybaczenia.
Fabuła jest pięknie poprowadzona. Niejednokrotnie się wzruszyłam, nie obyło się bez łez, zdarzyło się i dużo uśmiechu.
Postacie są bardzo złożone, intrygujące i niejednoznaczne, obdarzone całą gamą wad i zalet, łatwo dają się polubić, ale i porządnie potrafią zirytować (Klara jest dla mistrzynią w tym całym gronie).
Autorka ma niezwykle lekkie i barwne pióro, czuć to w błyskotliwych dialogach i przemyśleniach głównych postaci okraszonych nutką sarkazmu, czasami nawet ironii, przyjemne opisy pozwalają spojrzeć na otoczenie oczyma bohaterów, poczuć ich emocje, zrozumieć uczucia, które nimi targają.
Postaci i pobocznych wątków jest sporo- początkowo wydaje się nawet, że jest to zbędne, jednak wszystko w tej książce jest doskonale przemyślane i losy tych postaci łącza się w jedną historię w najmniej spodziewanych momentach. Niektóre z nich są dość przewidywalne, inne mocno mogą zaskoczyć, ale wszystkie stworzyły bardzo spójną i niebanalną całość.

Tak jak wspomniałam wyżej, książka wciąga od początku, ja przeczytałam ją dosłownie na raz i bardzo żałuję, że skończyła się w tak emocjonującym i chwytającym za serce momencie. Autorka napisała zakończenie w takim stylu, że każdy z nas może sobie wyobrazić i "dopisać" jak cała historia mogła się dalej potoczyć.

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. "Za zasłoną milczenia" to książka życiowa, dojrzała i niosąca bardzo ważne przesłanie - nigdy, ale to nigdy nie jest za późno na zmianę naszego życia. Pamiętajcie, zawsze warto stawiać na siebie i zaufać sobie!

"Za zasłoną milczenia" Żanety Pawlik to opowieść o życiu, wolności i odpowiedzialności, której głównymi bohaterkami są Klara i Dorota. Autorka wnikliwie analizuje psychologiczne i emocjonalne aspekty ich życia, tworząc historię pełną złożoności i głębi.
Klara Sosnowska po dziesięciu latach posługi u anastazjanek podjęła radykalne kroki, przestała oszukiwać samą siebie i opuściła zakon. Do podjęcia tej niełatwej decyzji przyczyniła się tragiczna śmierć jej brata, Andrzeja.
To Andrzej, brat bliźniak, z którym zawsze łączyła Klarę wyjątkowa więź, nigdy nie pogodził się z jej wyborem. Nie ustawał w namawianiu siostry do zmiany zdania. Dopiero jego tragiczna śmierć uświadomiła Klarze prawdę o jej życiu zakonnym, o tym, że nie nadaje się ona do życia w zamknięciu, w klasztornej regule.
Była zakonnica po opuszczeniu murów zakonu, brutalnie zderza się z rzeczywistością. Jej życie dotychczas było podporządkowane idei, jednak decyduje się na tak poważny krok, by odzyskać kontrolę nad własnym losem. Zderzając się z rzeczywistością poza murami klasztoru, Klara musi nauczyć się brać odpowiedzialność za własne decyzje i funkcjonować w społeczeństwie. To dla niej nowa, trudna wolność, która stawia ją przed wieloma wyzwaniami.
Z kolei Dorota Jasek, po czterech latach opuszcza więzienne mury w ramach warunkowego zwolnienia. Chce odzyskać syna, który od zapadnięcia wyroku skazującego jest pod opieką jej siostry, Weroniki. Karol, teraz już nastolatek, nie miał kontaktu z matką, gdy była w więzieniu. Weronika, która wraz z mężem sprawuje obecnie opiekę nad Karolem, całkiem inaczej widzi całą sytuację. Nastolatek stał się jej bardzo bliski, traktuje chłopaka niczym syna.
Dorota pragnie odzyskać syna tak mocno, jak Weronika nie chciałaby go stracić Pomimo trudności i przeciwności losu, Dorota nie rezygnuje z walki o swoją wolność i szansę na ponowne nawiązanie relacji z Karolem.
Losy Klary i Doroty splatają się w pensjonacie Bryza, gdzie obie kobiety szukają schronienia i wytchnienia. Początkowo ich relacja jest pełna napięcia i wzajemnej niechęci. Z czasem jednak, dzięki wspólnym doświadczeniom i wzajemnemu wsparciu, zaczynają sobie ufać i budować przyjaźń.
Autorka w świetny sposób kreśli sylwetki bohaterek, odsłaniając ich mroczne sekrety i bolesne doświadczenia. Klara zmaga się z traumą z dzieciństwa i poczuciem winy, a Dorota próbuje zatuszować przeszłość i naprawić błędy młodości. Obie kobiety popełniają błędy, ale ich determinacja i siła woli budzą podziw, choć to postać Doroty była mi bliższa i wywołała więcej emocji. Mocno współczułam tej kobiecie!
Żaneta Pawlik przeplata losy obu bohaterek z perspektywami innych postaci, co pozwala czytelnikowi zanurzyć się głębiej w ich historie. Autorka ukazuje bogactwo ludzkich doświadczeń i perspektyw, co sprawia, że opowieść staje się jeszcze bardziej wielowarstwowa i interesująca.
Język, którym posługuje się autorka, jest plastyczny i sugestywny, co ułatwia czytelnikowi zrozumienie emocji i przeżyć bohaterów. Pawlik umiejętnie buduje napięcie i zaskakuje czytelnika nieoczekiwanymi zwrotami akcji, sprawiając, że jej opowieść staje się jeszcze bardziej intrygująca. Muszę jednak przyznać, że ta historia do łatwych, przyjemnych, sielankowych nie należy i wyjątkowo, w odróżnieniu od pozostałych powieści tej autorki, tym razem otwarte tej książki zakończenie mnie nie przekonało i czuję pewien niedosyt?
"Za zasłoną milczenia" porusza wiele ważnych tematów, takich jak wolność, odpowiedzialność za własne życie i konsekwencje podjętych decyzji. Pokazuje siłę tkwiącą w ludziach, którzy potrafią podnieść się po upadku i walczyć o swoje szczęście. To nie tylko opowieść o drodze do wolności, lecz także o drodze do samopoznania i akceptacji.
"Za zasłoną milczenia" to historia o odwadze, determinacji i sile ludzkiego ducha, która pozostaje w pamięci czytelnika na długo po zakończeniu lektury.
Polecam tę książkę wszystkim czytelnikom lubiącym dobre, emocjonujące powieści obyczajowe!

Czasami wybierając jakąś drogę w naszym życiu, po jakimś czasie stwierdzamy, że to nie jest dla nas. I tak naprawdę nie ma w tym nic złego. Zazwyczaj młodzież ma problem z wybraniem dla siebie odpowiedniej drogi. Znając się z uczniami z pobliskich szkół, zaledwie pięć procent wie, co chce w życiu robić. Reszta wciąż czegoś szuka, waha się, a nauczyciele niewiele robią, by im ten krok w przyszłość zapewnić. Tytułowa bohaterka aż dziesięć lat potrzebowała, by zdać sobie sprawę, że zakon niekoniecznie jest tym, co pragnęła. Co ciekawe pomocy udzieli jej ktoś z kim nie utrzymywała dobrych stosunków i to w sytuacji, która bynajmniej nie należała do przyjemnych.
W opowieści poznajemy również kobietę, która odsiadywała wyrok w więzieniu. Gdy wychodzi na wolność, jedyną jej myślą jest opieka nad własnym dzieckiem. Chciałaby odzyskać jego miłość i czas, który zabrała odsiadka, ale nie jest to łatwa sytuacja. Małe dzieci zbyt szybko przywiązują się do innych ludzi i tak jest w przypadku jej synka. Czy zatem można tą sprawę rozwiązać w jakikolwiek pozytywny sposób?
Autorka splotła dwóch kobiet pokazując nam z jakimi demonami się mierzą. Jak bardzo wiedzą ile błędów w życiu popełniły i jak pragnął wszystko poukładać w całość. Najgorsze jest to, że ludzie posiadający własne problemy, wytykają je innym, a w tym wypadku tym kobietom. Według nich nie popełnia się takich błędów. Łatwo wydają osądy i zamiast pomóc, kładą kłody pod nogi. Nie myślą o tym, że będąc same wiele przeszły, że były samotne i nikt im w niczym nie pomagał. W momencie, kiedy postanowiły wziąć się za siebie, odbić od samotności i dna, zamiast być lepiej, bywa tylko gorzej. Autorka pokazała losy zwyczajnych ludzi, którym los dał drugą szansę. Cała opowieść jest bardzo spokojnie napisana, nie czułam żadnych głośnych emocji, jedynie te przytłumione przez wyrzuty sumienia. Myślę, że opowieść jest dobra dla każdego z nas. Zwróci nasza uwagę na obecne życie i naprowadzi tych, którzy czują się w nim obco. Należy pamiętać, że to nie ludzi nas ograniczają, a jedynie własne myśli i przekonania. Z pewnością się przy niej wzruszycie:-)

Czasem to, czego pragniemy nie jest tym, co naprawdę uszczęśliwia.

Dwie kobiety, dwie różne historie. Różne wybory, trudne decyzje i ich niejednokrotnie dramatyczne konsekwencje.
Zerwane więzi i rodziny, które się rozpadły. A przede wszystkim ból duszy i próby naprawienia relacji w rodzinach, które ucierpiały równie mocno co najbliższe im dziewczęta.

Klara od zawsze wiedziała, że jej droga wiedzie do Jezusa.
W związku z tym podjęła decyzję o wstąpieniu do zgromadzenia anastezjanek.
Rodzice zdawali się akceptować wybór córki, w przeciwieństwie do brata bliźniaka Klary - Andrzeja.
Dekadę po tym jak młoda kobieta zdecydowała się na życie konsekrowane okazało się, że nie było ono tym czego pragnęła.
Nie na jednak niczego- wykształcenia, zawodu i pieniędzy, zaś świat który znała przestał istnieć.

Dorota nie miała łatwego życia. Wręcz przeciwnie.. w dodatku popełniła zbrodnię, której wiele osób nie byłoby w stanie wyłączyć. Odebrała życie drugiemu człowiekowi, a teraz stara się o warunkowe zwolnienie.
Motywacją dla skazanej jest jej syn - Karol.

Obie - Dorota i Klara - nie potrafią się odnaleźć i umarły kiedyś dla świata. Spotkanie bohaterek wydaje się przełomem i otwiera kobietom oczy na wiele spraw.
I choć pozornie nic ich nie łączy szybko okazuje się , że jest zgoła inaczej.

Bardzo podziwiam tak dojrzałe pisarstwo. Piękne, oddające emocje, przemyślane i skłaniające do przemyśleń.
"Za zasłoną milczenia " to bardzo ciężka przepełniona bólem i smutkiem opowieść o pragnieniu drugiej szansy i szukaniu własnego miejsca w rzeczywistości, która pędzi naprzód niezależnie od ludzkich dramatów.
Pióro autorki czaruje i wciąga i mimo nieśpiesznego tempa rozwoju wydarzeń opowieść intryguje.
Niesamowicie mi się podobała ??
Gorąco polecam.

Klara po tragicznej śmierci brata postanawia odejść po wielu latach z zakonu. Dorota, odsiadująca wyrok za zabójstwo męża, wychodzi na zwolnienie warunkowe. Losy tych dwóch kobiet przecinają się pewnego dnia w niecodziennych okolicznościach. Jak będzie wyglądał ich powrót do społeczeństwa? Czy uda im się na nowo ułożyć sobie świat?

Życie to sztuka wyborów i podejmowania niejednokrotnie trudnych decyzji. Żadna z powyższych kwestii nie pozostaje bez echa, czasem przynosi konsekwencje, z którymi musimy się mierzyć nawet do końca naszych dni. Ciężkie przeżycia zostawiają w nas trwały ślad, blizny, które niekiedy nie mogą się zasklepić lub otwierają na nowo czyniąc zadane naszej duszy rany znów bolesnymi. Rzeczywistość nie jest tylko i wyłącznie czarno-biała, ma wiele odcieni szarości, jednak nie zawsze otoczenie potrafi je zauważyć czy zrozumieć nasze postępowanie. To właśnie spotkała główne bohaterki tej powieści. Znalazły się na rozstaju dróg, a teraz muszą odnaleźć się w zupełnie innych realiach, znaleźć własną ścieżkę, po której dalej będą podążać w labiryncie zwanym egzystencją...

Autorka w tej książce zarysowuje wiele istotnych zagadnień, zadając przy tym odważne pytania. Jednym z podstawowych motywów zawartych na stronach opisywanej historii była przemoc domowa i skutki, do jakich może doprowadzić tkwienie w toksycznym związku. To błędne koło, z którego bardzo ciężko się wyrwać bez pomocy innych osób. To trudny, ale bardzo ważny temat, który powinien być poruszany, aby ostrzegać bądź zachęcać do szukania wsparcia w takich sytuacjach, gdyż nie reagowanie na problem nie sprawi, iż sam zniknie, wręcz przeciwnie może doprowadzić do tragedii.

Kolejnym aspektem przedstawionym przez pisarkę, było życie zgromadzeniu zakonnym. Choć wielu z nas nie zdaje sobie z tego sprawy, w niektórych przypadkach przypomina trochę więzienie. Żanecie Pawlik udało się ukazać czytelnikowi, jak dużo można znaleźć punktów stycznych łączących te tak różne, wydawać by się mogło, miejsca. Wielkie brawa należą się za bardzo autentyczne zobrazowanie panujących w tych przybytkach warunków, zasad bądź atmosfery, za doskonały research oraz oddanie klimatu małych miejscowości.

To także znakomite stadium ludzkich charakterów, a ujęcie psychologiczne wspomnianych w tej pozycji problemów stoi na bardzo wysokim poziomie. Skomplikowane relacje rodzinne, tajemnice, wiara i religia, dorastanie, nastoletni bunt, szukanie zrozumienia oraz wybaczaniw w różnych kontekstach również stanowią o niezwykłości czy ponadczasowości lektury.

To poruszająca, snuta z wyczuciem opowieść, która skłania do refleksji, a nawet potrafi zburzyć budowany przez nas latami światopogląd. Wszelkie wątki zostały opisane przez autorkę w bardzo przystępny sposób, w pięknym, charakteryzującym się lekkością pióra języku. Choć było to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Żanety, już teraz stwierdzam z absolutną pewnością, iż na pewno nie ostatnie. Obok takich powieści, przekazujących we wspaniałym stylu wiele wartościowych treści, nie można po prostu przejść z obojętnie.