Zabiłam. Historie matek skazanych za zbrodnię..

Tak wiele pytań nasuwa się po przeczytaniu tej książki, a tak mało odpowiedzi. Jakim cudem ktokolwiek pozwolił na 3 miesiące ludobójstwa, w którym szacunkowo zginęło milion osób? Gdzie było ONZ? 1994 rok, a ludzie zachowywali się jak bestie żądne krwi. Nieważne było to, że dwa plemienia Hutu i Tutsi żyły w przyjaźni obok siebie, ważne, że ruszyła propaganda, ludzie wychowywali się w nienawiści do siebie nawzajem, w strachu, że jedni zaatakują drugich, w końcu zamach na prezydenta był bodźcem do ataku Hutu na Tutsi. To była istna rzeź na człowieku!

Ciężko czytało się historie kobiet i matek, które postrzegane są jako te, które pilnują domowego ogniska. Bo jak wytłumaczyć zachowanie matki, która swoich dwóch synów wrzuca do rzeki aby zapewnić im lepszą śmierć? Czy w ogóle można dokonać takiego wyboru?

Autorka skupiła się na faktach, nie było tu mocno drastycznych opisów scen, choć niektóre łamały serce, pobudzając wyobraźnię. Wyznania kobiet skazanych nie są lekkie, niektóre nie widzą w sobie winy, uważają, że ich wina to np. skradziony worek ziemniaków...

Wiecie co jest jednak najgorsze w tym wszystkim? Że tak łatwo przez masowe media zmanipulować ludźmi, tak łatwo można ich podzielić i zwrócić przeciw sobie i tak łatwo można ten proces powtórzyć...

Choć nie jest to łatwa książka, to bardzo polecam ją przeczytać. To jedna z tych, którym warto poświęcić swój czas i zastanowić się czy po czymś takim można wybaczyć i żyć w pokoju? Czy człowiek tak łatwo może zamienić się w bezwzględnego zabójcę?