Zabójcza zabawa

Sophie pod wpływem smutnych wydarzeń decyduje się na wakacje u kuzynostwa. Jednak nie wie czy był to dobry pomysł. Ponury Cameron, zamknięta w sobie Lilas, za idealna Piper... I jeszcze jedna kuzynka, niestety już martwa. No i nie zapominajmy o tych wszystkich przerażających lalkach. Do tego Sophie ma wrażenie, że tragiczne wydarzenia podążyły tutaj za nią i zaraz może zdarzyć się kolejna tragedia.
Całkiem dobrze (żeby nie powiedzieć, że zabójczo) bawiłam się przy ?Zabójczej zabawie?. Akcja gna od pierwszej strony, a każdy rozdział ma takie zakończenie, że trzeba od razu przeczytać kolejne! Przez to czytało się ją niesamowicie szybko. No ale mam kilka uwag.
Po pierwsze ? niektóre zwroty akcji są mocno przewidywalne. Można było je rozgryźć na długo przed ich wystąpieniem. Trochę to psuje odczucie o książce, ale trzeba brać na poprawkę, że jest to książka dla osób trochę młodszych niż ja.
Drugie ?ale? - liczyłam na coś delikatnie bardziej strasznego! Wiem, wiem, to książka dla młodszych, no ale trochę więcej mrocznych rzeczy działałoby na korzyść powieść. Trochę więcej informacji o lalkach, o historii domu. No ale co zrobię, nic nie zrobię. Tutaj też jestem to w stanie zrozumieć. W przypadku większej ilości opisów ucierpiałoby tempo akcji i nie wciągałaby już tak bardzo. No i dzięki temu udało mi się uniknąć strachu przed nocnym spacerem do łazienki!
Na co jeszcze można ponarzekać? Chyba już na nic poważniejszego. No to przejdźmy do plusów. Podobało mi się to, że na początku każdego rozdziału był fragment piosenki o Charlotte. Niby nic, ale dodawało to swoistego smaczku książce.
Należy jeszcze wspomnieć o klimacie książki. Był trochę posępny, trochę mroczny, trochę tajemniczy. Czyli idealny dla tego typu powieści. Na to wszystko wpływa jeszcze miejsce umiejscowienia akcji, stara szkoła z mroczną historią na wyspie odciętej od świata... No czego chcieć więcej!?
Podsumowując ? nie jest może najlepiej, ale dobrze na pewno. Myślę, że gdybym była o te kilka lat młodsza to bym bawiła się zabójczo, a tak bawiłam się tylko (a może aż?) dobrze. Z tego powodu polecam tylko nastoletnim czytelnikom, którzy lubią się bać. Starsze osoby mogą poczuć się lekko rozczarowane.

Możecie się ze mnie śmiać, ale bardzo się boję na wszelakich horrorach. A najbardziej tych nagłych krzyków głównych bohaterek. Wzdryga mnie wtedy okropnie. W książce ciężko krzyczeć, jednak autorce udało się mnie przestraszyć, a po młodzieżowym horrorze na pewno się tego niespodziewałam. Ale jakie to było pozytywne zaskoczenie!

Tajemnicze domostwo, dziwni kuzyni, niewyjaśnione okoliczności śmierci i laleczki, które chcą się bawić. Niby brzmi jak standardowy przedstawiciel gatunku, ale książka ma niepowtarzalny klimat. Ciężki, posępny i deszczowy. Umiejscowienie fabuły na wietrznej, odciętej od świata wyspie daje idealny bodziec dla naszej wyobraźni, a wciągająca zawartość nie pozwala odłożyć książki na sekundę. Powieść nie jest długa, ale bardzo treściwa. Nie przgadana, a konkretna. Akcja toczy się szybko, wydarzenia są spójne i wbrew pozorom bardzo logiczne, chociaż mamy tu wątki paranormalne, a sytuacje odbiegają od przyjętych norm.

Powieść przeczytałam kilka dni temu, ale laleczki z serii Zamarznięta Charlota nie dają mi o sobie zapomnieć. Przy czytaniu towarzyszył mi ciągły dreszcz niepokoju, ale i ekscytacji. Mam nadzieję, że wydawnictwo zdecyduje się na wydanie kontynuacji, bo to świetna i klimatyczna powieść!