Zaćmienie

Marta Magaczewska Zaćmienie Copyright (C) Marta Magaczewska 2010 Projekt okładki Anna M. Koźbiel Redakcja Jan Koźbiel Korekta Jan Wiśniewski Łamanie Pracownia DTP Aneta Osipiak-Wypiór ISBN 978-83-62247-05-9 Wydanie I Pruszków 2010 Wydawca JanKa ul. Majowa 11/17 05-800 Pruszków Konwersja: Tamtego dnia słońce okryło się mrokiem II PLOUHA ... dążenia, nieraz podświadome, których efekt przychodzi dopiero po śmierci, ukryte skarby, które odnajdą jedynie cierpliwi i 1 Następnego dnia obudził mnie stukot i przeciągłe skrzypienie. To wiatr odemknął połówkę okiennicy. Rozespany, spojrzałem na zegarek. Dziesiąta. Nieźle. Przed oczyma stanęła mi Lydia, co mnie natychmiast zirytowało. Chciałem o niej zapomnieć; próbowałem sobie wmówić, że nie warto o niej myśleć, bo tylko psuje mi krew. Prawda była jednak taka, że nie potrafiłem o niej nie myśleć. Byłem zaintrygowany i chyba najbardziej denerwowało mnie to, że dziewczyna umknęła ze swą tajemnicą. Goliłem się leniwie, gdy do pokoju zapukano. Pomyślałem o Lydii i, zaskoczony, gwałtownie drgnąłem; maszynka wpadła do umywalki, a na ziemię spadło lusterko. Rozprysło się, oczywiście, na tysiące milionów i jeszcze więcej okruchów. Tymczasem była to obsługa; do pokoju dostarczono śniadanie: bagietka, konfitura z moreli, kawa. Włączyłem radio. Poranne wiadomości w Radio France. ,, - ... wyjechała do Boulogne sur Mer, gdzie miała spędzić wakacje u przyjaciółki, Yvette S. (lat dwadzieścia trzy). Nie dotarła jednak na miejsce. Tego samego dnia o dziewiętnastej na komisariat policji w Boulogne sur Mer zadzwonił mężczyzna, który zgłosił wypadek; miał widzieć, jak pod idącą wzdłuż urwistego brzegu dziewczyną obsunęła się ziemia i spadła do wody z dość dużej wysokości. Na miejscu natychmiast zjawiła się policja, ekipa ratunkowa i pogotowie. Dokładnie przeczesano wskazane przez mężczyznę miejsce. W międzyczasie przesłuchano świadka. Był nim Adrien T. (lat czterdzieści dwa), mieszkaniec Lyonu, który spędzał w tej okolicy wakacje. Podał następujący rysopis ofiary: młoda, wysoka, około sto siedemdziesiąt centymetrów, średniej budowy ciała, długie rude włosy. Ubrana była w brązową wiatrówkę, niebieskie dżinsy i czarne buty. Dziewczyna zbliżyła się nadto do urwistego brzeg i wówczas oberwała się skała pod jej stopami, więc wpadła do morza. Jak się okazało po kilku godzinach poszukiwań, ciała w wodzie nie było. Na świadku Adrienie T. zaciąży oskarżenie o naumyślne wprowadzenie w błąd policji i służby ratowniczej, zostanie obarczony kosztami akcji ratunkowej, a być może oskarżony o zabó" Pstryk. Nie mogłem jeść, było mi zdecydowanie niedobrze. Pomyślałem, że różne zdarzają się nieszczęścia. Łyknąłem tylko kawy i wyszedłem z pokoju, czując, że jeśli dłużej pobędę w tych murach, to się uduszę. Zdecydowałem, że nic nie zrobi mi tak dobrze, jak kąpiel w zimnym oceanie, więc, choć nie było większych zmian w pogodzie, a temperatura nie przekraczała osiemnastu stopni, postanowiłem popływać. Woda powinna być lodowata i z jakiegoś powodu tego mi było trzeba. Wsiadłem do samochodu i skierowałem się na Pointe de Plouha nad zatoką St. Brieuc, gdzie najwyższy w Bretanii skalisty brzeg wznosi się na ponad sto metrów nad poziom wody. Znalazłem dogodne miejsce i zaparkowałem. Nie było nikogo, jeśli nie liczyć starego rybaka, który reperował sieci. Ćmił fajkę i popatrywał spod oka, jak rozbieram się i wskakuję do wody. Była tak zimna, że w pierwszym momencie straciłem oddech. Zacząłem pływać, by się rozgrzać; po chwili nie czułem już ciała, nie czułem skóry, lecz miało to swoje dobre strony: zimna też już nie czułem. W lodowatej wodzie nie dało się jednak długo wytrzymać. Wyszedłem po dziesięciu minutach z miłym uczuciem zmęczenia. Zacząłem wycierać się energicznie, by nie skostnieć, wystawiony na zimne podmuchy. Gdy podskakiwałem na jednej nodze, usiłując pozbyć się wody z ucha, podszedł do mnie rybak, wlokąc za sobą sieć. - Bohater z pana - wychrypiał, klepnąwszy mnie dłonią w łopatkę. - Zimna woda, co? - Zimna, monsieur, skóry nie czuję. - Właś - Zamyślił się. - Pan wie, monsieur - rzekł z wahaniem - tu mało kto pływa. - Tak? - W zeszłym roku utonęło tu dwóch takich. - Strzelił śliną. Obejrzałem się mimowolnie na morze. - Wypadek? - No - stary cmoknął - nie jest tu najbezpieczniej. Ale tamci sami się zabili. Skoczyli, o! - pokazał na stromy brzeg. - Skąd wiecie? Może obsunęła się - My tu wiemy. - Splunął znowu. - Głośno o tym było. Oni nie byli stąd. - Głupi ludzie, żeby się zabijać. - Ja tam nie wiem: głupi, nie gł A pan co? Turysta pewno, skoro tego nie wie? - Zaśmiał się chropawo. - Przejazdem jestem. - No to ł Kościół pan może obejrzeć też, trzy kilometry drogą w stronę Pléhédel. Pan ma samochód? - Mam, ale ja tam śmierci nie lubię oglądać. - No, jak pan chce - wychrypiał i znów splunął. Byłem już suchy. Naciągnąłem golf. - No, dobrze tak pogadać. Bywaj pan i niech się panu szczęści - pożegnał mnie stary, a na odchodne rzucił: - Ja tam coraz bliżej jestem, to się pogodziłem. - Z kim? - nie zrozumiałem. - Z Ankou, starym brachem. - Z kim? - To róż Tego panu nie powiem, bo on się zmienia, w tym roku ten, to znowu ktoś Nie rozumiałem, co mówił, ale nie dopytywałem, bo mimo grubego swetra było mi zimno i marzyłem o gorącej herbacie. Podszedł drugi rybak. Przywitał się, zagadał o pogodzie, że zimno. Zaczął nabijać fajkę. - Kończysz sieć, ta? - zapytał tamtego. - Już kończę, już. Panu opowiadam, co tu zobaczyć można, żeby czas zabić. - Plaże mamy ładne, ptaki różne, monsieur - zachęcił mnie drugi i jął zwijać sieć, nie przerywając opowiadania. Mówił z twardym bretońskim akcentem, który jest tak stateczny, że nawet żarty brzmią w nim poważnie. - Pan zna się na ptakach? - zainteresował się pierwszy. - Nie. - Nie? No, szkoda. - O kościele panu mówiłem, Perro, nie o ptakach - rzekł pierwszy. - A, to kościoły lubi pan oglądać, monsieur? No, kościół mamy piękny. Ja tam mieszkam obok, w Kermaria an Isquit. Co dzień zanoszę świeże kwiaty Świętej Panience. - Przeżegnał się nabożnie. - Ale teraz, monsieur, więcej w kościele turystów niż takich, co przychodzą się modlić. - Cmoknął z niezadowoleniem. Pożegnałem się. Odchodząc, usłyszałem, jak Perro parska: - Cały dzień łażą, calutki. Rano wchodzę do kościoła, patrzę, też siedzi jedna taka, cała czarna. - Splunął. - Murzynka znaczy? - Jaka tam Murzynka. Na czarno ubrana, mówię. Zatrzymałem się. - A o której w kościele byliście? - krzyknąłem. - Rano, monsieur, ósma dochodziła! - odkrzyknął. - Zawsze z rana kwiaty Panience niosę, z pustymi rękami nie Pomachałem i pobiegłem do samochodu. Jakkolwiek Lydia zirytowała mnie swym zachowaniem, informacja, że była widziana, bo byłem pewny, że to ona, wzbudziła we mnie ciekawość i niepokój. Spojrzałem na zegarek. Dochodziło południe. Nie sądziłem, by siedziała w kościele od czterech godzin; byłem pewny, że już jej tam nie ma. A jednak coś mnie tam gnało, sam nie wiem co. Może mimo wszystko nadzieja i chęć obejrzenia miejsca, do którego ta dziwaczna osoba skierowała swe kroki mimo zmęczenia i problemów, jakie niewątpliwie miała? Jakikolwiek byłby mój motyw, ciekawość zwyciężyła i miast jechać szosą prosto do Plouha, skręciłem do Kermaria an Isquit.