Zadzwoń, jak cię zabiją (twarda)

oj­ny. Chy­ba każ­da cór­ka pod­świa­do­mie ko­cha się w swo­im ojcu. Lek­cja pierw­sza Jako dzie­ci co roku przy­jeż­dża­li­śmy ze star­szym bra­tem na let­nie wa­ka­cje do Ko­nia­ko­wa. Tam, w pięk­nych be­skidz­kich gó­rach, uro­dzi­ła się przed woj­ną na­sza mama Fran­cisz­ka. O tej po­rze dnia, któ­rą lu­bi­łem naj­bar­dziej, czy­li o wcze­snym po­ran­ku, kie­dy rosa od­bi­ja­ła świa­tło wscho­dzą­ce­go słoń­ca, grzy­by wy­cho­dzi­ły z ukry­cia, ko­gu­ty pia­ły i wszyst­ko bu­dzi­ło się do ży­cia, ja pod­cią­ga­łem zę­ba­mi sznu­rów­ki i szy­ko­wa­łem się do wiel­kiej uciecz­ki w las. Wte­dy na­gle dzia­dek za­trzy­mał mnie w pół dro­gi ostrym jak brzy­twa sło­wem, ,,Stój!". Nie wie­dzia­łem, co to ta­kie­go za­trzy­mać się w miej­scu. Dla­te­go mia­łem prze­zwi­sko ,,wiyr­gacz­ka" albo ,,wier­ci­chwo­stek". Wszyst­ko ro­bi­łem w bie­gu. Mój oj­ciec Sta­ni­sław do­brze znał tę ta­jem­ni­cę i za­miast tra­dy­cyj­ne­go la­nia za prze­wi­nie­nia w ra­mach kary zmu­szał mnie do sie­dze­nia w bez­ru­chu przez dzie­sięć mi­nut na krze­śle. Ale skąd dzia­dek mógł znać ten se­kret? Za­ha­mo­wa­łem za pro­giem ro­dzin­nej cha­ty przy Wo­ło­wej nu­mer sie­dem­dzie­siąt czte­ry. Cały świat za­marł. ,,Chodź no tu za­raz", roz­ka­zał nie­zno­szą­cym sprze­ci­wu to­nem. Ser­ce rwa­ło mi się do bie­gu, na pole, ku po­to­ko­wi i kro­wom na pa­stwi­sku, ale trze­ba było wra­cać do izby, do dziad­ka. Sta­ną­łem przed nim, opę­dza­jąc się od much, któ­re nie wia­do­mo dla­cze­go upodo­ba­ły so­bie mój pot po­kry­wa­ją­cy ru­mień­ce stra­chu. ,,Co ja zno­wu na­bro­iłem?", sta­ra­łem się przy­po­mnieć so­bie swo­je naj­now­sze pso­ty. Wte­dy po­czu­łem na ra­mie­niu moc­ną dłoń dziad­ka. Nie wie­dząc za co, chcia­łem go pro­sić o wy­ba­cze­nie. ,,Za­mknij oczy", po­wie­dział spo­koj­nie. Z za­mknię­ty­mi ocza­mi pró­bo­wa­łem czy­tać w jego my­ślach. Nie mi­nę­ła se­kun­da, kie­dy usły­sza­łem, ,,Te­raz otwórz". Po­słusz­nie otwo­rzy­łem. Przede mną stał dzia­dek, taki sam jak przed chwi­lą, ale głos, któ­rym wy­po­wie­dział te sło­wa, spo­wo­do­wał, że wy­dał mi się zu­peł­nie obcy. Sta­łem jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny. ,,Całe na­sze ży­cie jest jak to za­mknię­cie i otwar­cie po­wiek", uśmiech­nął się. Ta­jem­ni­czo zaj­rzał mi w oczy i cze­kał na ja­kąś re­ak­cję. Ale ja tyl­ko otar­łem pot z twa­rzy, od­ga­nia­jąc na­tręt­ne mu­chy. ,,A więc nie pędź tak, zro­zu­mia­łeś?", pu­ścił moje ra­mię. ,,Do­brze, dziad­ku", od­po­wie­dzia­łem bez­myśl­nie, po czym wy­rwa­łem z pro­gu cha­ty jak sprin­ter z blo­ków star­to­wych w bie­gu na set­kę. Pę­dzi­łem co sił w no­gach. Wiatr chło­stał mi wło­sy. Znów bu­szo­wa­łem wśród zło­tych ła­nów zbóż, w kra­inie ma­rzeń, gdzie pro­my­ki słoń­ca i cały świat na­le­ża­ły tyl­ko do mnie. Tam uno­si­łem się nad zie­mią jak wy­pusz­czo­ny z klat­ki ptak. W ten bez­tro­ski czas dzie­ciń­stwa nie ro­zu­mia­łem jesz­cze hi­sto­rii, fi­lo­zo­fii, po­li­ty­ki ani słów dziad­ka. Po pro­stu pę­dzi­łem przez mój zie­lo­ny ląd jak we śnie. Dziś, za wiel­ką wodą, na emi­gra­cji, jego sło­wa po­wra­ca­ją do mnie jak oczysz­cza­ją­ce ze złu­dzeń echo. Pa­trzę w okno, słoń­ce, wiel­kie ciel­sko wie­lo­ry­ba za­nu­rza­ją­ce­go się wła­śnie w Pa­cy­fi­ku. Na szy­bie ry­su­je się ob­raz twa­rzy roz­pro­mie­nio­ne­go pięć­dzie­się­cio­lat­ka. Od­dy­cham z ulgą, je­stem mu wdzięcz­ny za te sło­wa. Żona pyta z kuch­ni, ,,Co ro­bisz, ko­cha­nie?". ,,Zda­je się, że ro­zu­miem", od­po­wia­dam. Lek­cja dru­ga W zi­mo­we fe­rie przy­jeż­dża­li­śmy z bra­tem do Ko­nia­ko­wa na nar­ty. Pach­nia­ło już świę­ta­mi. Nocą każ­da gwiaz­da na nie­bie wy­da­wa­ła się be­tle­jem­ską. W dzień or­ga­ni­zo­wa­li­śmy Tur­nie­je Czte­rech Skocz­ni, bu­do­wa­li­śmy igloo. Wie­czo­ra­mi śpie­wa­li­śmy ko­lę­dy, ma­rzy­li­śmy o bo­żo­na­ro­dze­nio­wych pre­zen­tach. Przed snem dzia­dek za­wsze pro­wa­dził ro­dzin­ną mo­dli­twę. Z na­masz­cze­niem klę­kał w bia­łych ka­le­so­nach przy krze­śle, a wszy­scy po­wta­rza­li po nim sło­wa skie­ro­wa­ne do świę­tych ob­ra­zów Mat­ki Bo­skiej i Chry­stu­sa. Mo­dli­twa była dłu­ga, wol­na i nud­na dla ta­kie­go wiyr­gacz­ki jak ja. Wpa­try­wa­łem się z aniel­ską min­ką w za­wie­szo­ne w rogu izby ob­ra­zy, głów­nie zaś w mi­ło­si