Zagubiona pszczoła

Pióro autorki znam tylko z jednego opowiadania, które było w antologii mojego patronatu. Dlatego byłam ciekawa jej powieści. Już sam tytuł mnie zaintrygował, a opis utwierdził mnie w przekonaniu, że muszę poznać historię zawartą w tej książce.

Miodula to malownicza miejscowość, gdzie przeprowadza się emerytowany policjant Jacenty z żoną. Dużo wolnego czasu skłania go do założenia pasieki. Niestety jedna z pszczół użądliła Katarzynę, a ta uczulona na jej jad, zapadła w śpiączkę. W tym to czasie na drodze bohatera pojawia się piękna Maciejka, która robi na nim ogromne wrażenie. Dziewczyna zaczyna pracę w miejscowym pensjonacie i jest bardzo skryta.

Czy Jacenty zakocha się w dużo młodszej od siebie kobiecie? Czy odkryje co ją dręczy i dlaczego przybyła do Mioduli? Jak mężczyzna pokieruje swoim życiem? Czy zażegna konflikt z synem? Czy rozstanie się z żoną i odnajdzie szczęście z Maciejką?

Powiem wam, że zachwyciła mnie ta powieść, która w rzeczywistości jest skomplikowana i pełna tajemnic. Poruszone w niej tematy wstrząsają i zaskakują czytelnika. Zmuszają do przemyśleń oraz zadawania sobie pytań, na które ciężko znaleźć rozsądną odpowiedź.

Nie ukrywam, że momentami byłam rozdarta i rozemocjonowana. Polubiłam główną bohaterkę i kibicowałam jej z całych sił. Współczułam jej, gdyż dzieciństwo i młode lata zanim weszła w dorosłość miała nie do pozazdroszczenia. Jestem pełna uznania, że przetrzymała to wszystko i mimo tego wyrosła na miłą, mądrą i rozsądną kobietę. Jej matkę to bym rozszarpała gołymi rękoma, ale dlaczego to wam nie zdradzę.

Co zaś się tyczy Jacentego, to uważam iż zaniedbywał od lat rodzinę. Rozumiem, że praca w policji jest trudna i wymagająca, ale gdyby tak naprawdę chciał, to by wygospodarował chociaż krótkie chwile, by pobyć z bliskimi i okazać im swą miłość. Rola męża i ojca najważniej go przerosła.

Jeśli szukacie czegoś nieszablonowego, nieprzewidywalnego i takiego co wami wstrząśnie to najlepszym wyborem będzie właśnie ta książka. Będziecie w totalnym szoku poznając to czym uraczyła nas pisarka. Nie chce za dużo odkrywać, więc sami musicie sięgnąć po lekturę. Uważam, że warto!

"Zagubiona pszczoła", malownicza Miodula, bohaterka o imieniu Maciejka, bzyczenie pszczół, słodki miód... czyż to nie brzmi pięknie i zachęcająco, by z miejsca sięgnąć po tę powieść? Ja nie wahałam się ani chwili. 

Zostałam oczarowana tym, co tym razem przygotowała Patrycja Żurek. Wątek o prowadzeniu pasieki, historii pszczół i miodu działały na mnie niezwykle kojąco. Jednak te słodkie, sielskie akcenty szybko zostają wyparte przez poważniejsze problemy i tematy. Życie to nie tylko pasmo radości. Autorka stworzyła bohaterów prawdziwych, takich, jak my. Będą towarzyszyć im smutek, nostalgia, tęsknota, żal, gorycz, frustracja, niezrozumienie i troski. Zmierzą się z chorobą, traumą z przeszłości, trudnymi relacjami międzyludzkimi, rutyną w związku i pragnieniem miłości. Jak każdy z nas, poszukują szczęścia, jednakże po drodze popełniają błędy. Zapominają o tak istotnym elemencie jak szczerość i rozmowa. Zamiast od razu rozmawiać o tym, czego pragną, jakie są ich potrzeby, wzajemne oczekiwania, wszystko w sobie duszą, stają się pogubieni, pełno w nich lęku. Następstwem tłumionych emocji są niepotrzebne starcia, których z pewnością można by uniknąć.

Najbardziej polubiłam Maciejkę. Ale to, jakie przeżycia skrywa ta dziewczyna... to naprawdę szokuje. Najmniej zaś jej matkę Bogusławę. Jej religijny fanatyzm i zmuszanie do życia w komunie to coś, czego po prostu nie potrafiłam pojąć. Czytając te fragmenty, aż krew się we mnie gotowała! Również pewne zachowania i postawa syna Jacentego Konrada były dla mnie nie do zaakceptowania. Nie potrafił stworzyć poprawnego związku. Bał się przyznać rodzicom o porzuceniu studiów oraz jak zarabia. Pragnął ich akceptacji i uwagi. Na siłę próbował dopasować się do oczekiwań innych, udawać kogoś, kim nie jest, bojąc się ich oceny. A przecież to on powinien być najważniejszy i jego szczęście.

"Zagubiona pszczoła" to pełna emocji, z gorzkim wydźwiękiem powieść, która wzrusza, daje nadzieję, skłania do głębokich refleksji. To historia o rodzinnych relacjach, skrywanych tajemnicach, straconych szansach, niespełnionych marzeniach, sensie życia, pokonywaniu trudności, podejmowaniu niełatwych decyzji, pragnieniu miłości i potrzebie czułości. Czy każdej z postaci będzie dane poczuć słodki smak miodu? Polecam to sprawdzić wybierając się do Mioduli!

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, słyszałam o jej wcześniejszych powieściach jednak nie miałam przyjemności żadnej przeczytać, postanowiłam to zmienić właśnie przy okazji najnowszej książki Patrycji - "Zagubiona pszczoła", która całkowicie kupiła mnie swoją piękną, klimatyczną okładką i zainteresowała opisem. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się niezwykle szybko. Ja pochłonęłam historię bohaterów w jedno przedpołudnie. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie naprawdę świetnie i autentycznie wykreowani - nie są krystalicznie, popełniają błędy i postępują pod wpływem emocji, chwili. To postaci, które z powodzeniem moglibyśmy spotkać w rzeczywistości i takie z którymi śmiało moglibyśmy się utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Historia przedstawiona jest z perspektywy kilkorga bohaterów, co pozwoliło mi lepiej ich poznać, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się borykają oraz lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Myślę, że w tym przypadku był to świetny zabieg, ponieważ tym sposobem każda z postaci odegrała tutaj istotną rolę, dostarczając tym samym wielu emocji. Jedni od pierwszych stron zaskarbili sobie moją sympatię, inni musieli sobie na nią zapracować, a kolejni niestety nie zyskali mojego uznania. Patrząc na sielską okładkę książki myślałam, że to co znajdę na jej kartach będzie równie przyjemne i lekkie, jednak ogromnie się pomyliłam... Bo to co serwuje tutaj Patrycja wywołało we mnie lawinę emocji, konsternacji, nostalgii oraz skłoniło mnie do głębszych przemyśleń nad własnym życiem. Pisarka w tak świetny sposób budowała napięcie, że nie byłam w stanie przewidzieć co dostanę na kolejnej stronie powieści. Patrycja porusza szereg ważnych, życiowych i ponadczasowych tematów: trudne relacje rodzinne, brak szczerej rozmowy, wiara, przemoc fizyczna i psychiczna, nieuleczalna choroba czy problemy natury psychicznej. Muszę oczywiście wspomnieć o interesująco przedstawionej pasji Jacentego - pszczelarstwie. Dowiedziałam się tutaj wiele ciekawych informacji na temat pszczół, które mam wrażenie miały za zadanie odciągnąć trochę uwagę od trudnej codzienności bohaterów. "Zagubiona pszczoła" to emocjonująca, poruszająca i wartościowa historia pełna życiowych mądrości, doświadczeń i prawd historia o odnajdywaniu siebie, swojego miejsca w życiu, marzeniach, trudnych wyborach, radzeniu sobie z przeciwnościami losu. Miło spędziłam czas z tą książką i czekam już na kolejne powieści autorki. Polecam!

Wspaniała, wzruszająca opowieść o trudnych relacjach międzyludzkich. Małżeństwo wypalone, beznamiętne, ale poprawne w swym zachowaniu, bo strach przed zmianą zbyt duży. Dorosłe dzieci chcą żyć po swojemu, ale wychowanie rodziców nie pozwala się odciąć od przeszłości. Jak wpływa dzieciństwo nasze wybory w dorosłym życiu? Przepiękne opisy przyrody, autorka daje lekcje pszczelarstwa i ukłon w stronę natury, tak bardzo potrzebnej człowiekowi, który czasem nie zdaje sobie z tego sprawy.
Trudny temat choroby psychicznej podjęty, wątek wciąga, zasmuca, czasem daje poczucie bezsilności. Bohaterowie nie są lukrowani, a pełni wad i złych demonów i choćby dlatego warto sięgnąć po książkę, bo jest pokazana natura ludzka, taka jak jest naprawdę,