Zagubione niebo

Recenzja z portalu https://babygo.pl/lodz/atrakcje-lodz/-zagubione-niebo-katarzyny-grocholi-recenzja-ksiazki
w ramach współpracy.
W poszukiwaniu własnego kawałka nieba...
Są lektury, które nieodparcie kojarzą się z wakacjami, wypoczynkiem, wygodnym hamakiem, w którym zanurzamy się kiedy chcemy odpocząć od świata i pobyć z ulubionym autorem... Do takich autorów a raczej Autorek należy moim zdaniem Katarzyna Grochola...
Powieści Pani Grocholi towarzyszą mi od wielu lat i z biegiem czasu są mi coraz bliższe, coraz bardziej autentyczne. Znacie oczywiście adaptacje filmowe z brawurowymi rolami Danuty Stenki czy Grażyny Wolszczak. Która z nas nie zna przygód Judyty, która nie śledziła i kibicowała jej poczynaniom, która wreszcie po kobiecemu i z uśmiechem na ustach nie odnajdywała się w scenach, kiedy szykujemy się na randkę z facetem, na którym nam niby-nie zależy?;) I oto mam niebywałą przyjemność zagłębić się w lekturę równie przyjemną co i poważną miejscami, sentymentalną a jednak prawdziwą do głębi.. "Zagubione niebo" Katarzyny Grocholi.


To zbiór 15-stu opowiadań, do których scenariusz napisało samo życie a talent Autorki wydobył je z niebytu i uratował przed zapomnieniem. Katarzyna Grochola ożywiła papierowe, tkwiące w niepamięci postacie, tchnęła w nie magię i stworzyła niezwykłą kompilację ludzkich losów, nadziei i obaw utkaną z porwanej nici wspomnień, zaczerpniętą z czasopism, notowanych naprędce na skrawkach papieru przemyśleń, zapisanych w dzienniku intymnych zwierzeń, wakacyjnych wspomnień zwieńczonych żarliwym romansem, krótkich miłości, które wydawały się, że będą na całe życie... Wraz z bohaterami doznajemy niezwykłych wzruszeń, zagłębiamy się w ich psychikę i zbliżamy się do tajemnicy jaką jest odwieczne dążenie człowieka do miłości, do obdarzania nią i jej odczuwania. A wszystko dzieje gdzieś podskórnie, zwykle wbrew naszym planom, na przekór nam lub od niechcenia. Zdarza się, że w naszych umysłach tworzymy misterne plany, które palec boży lub zwykły przypadek rujnuje w jednej chwili. Innym razem nasze marzenia spełniają się, ale nie tak jak sobie to wymarzyliśmy i na nowo musimy nauczyć się akceptować świat i rzeczywistość takimi, jakimi są. Historie, z jakimi się stykamy w "Zagubionym niebie" są ciepłymi opowieściami o życiu i śmierci, o przemijaniu, starzeniu się i akceptacji. Traktują o przemianie, jaką przechodzimy w życiu, o tym, że często rezygnujemy z największej miłości, bo zwyczajnie stchórzyliśmy albo zawahaliśmy się w niewłaściwym momencie. Ile historii obecnych w książce, tyle scenariuszy naszego życia, ile przypadkowo podjętych decyzji - tyle alternatywnych dróg. Nigdy nie wiemy, dokąd doprowadzą nas pokrętne ścieżki losu. W tej wędrówce przez życie towarzyszy nam lęk i nadzieja, wiara w to, że wszystko się ułoży, akceptacja siebie jako człowieka i naszego życia. To co najbardziej lubię w powieściach Autorki to ciepło i optymizm, wiara w człowieka, dawanie nadziei, mimo poczucia beznadziei i osamotnienia. W Zagubionym niebie" porywa nas autentyzm uczuć, wiara bohaterów w miłość na całe życie, niby banalne a jednak prawdziwe historie o przelotnych romansach, rozstaniach i powrotach, po których nic nie wygląda już tak samo...

To książka o niebie, do którego dążymy, o przysłowiowym skrawku nieba, jaki chcielibyśmy mieć na własność. Tylko czy ono należy do nas czy może nasze życie zależy bardziej od przypadku, ślepego losu? W chwilach zwątpienia i niepewności sięgamy po książki Katarzyny Grocholi, żeby rozjaśnić nasze życie, tchnąć w nie nadzieję i wiarę, że mimo przeciwności losu damy radę. W obecnym momencie naszego życia, w jakim teraz znaleźliśmy się wszyscy ta wiara i optymizm Autorki bardzo nam pomagają! Damy radę! Mimo bolesnych rozstań i gorzkich niepowodzeń, pomimo poczucia totalnej klęski, gdzieś na samym dnie czai się zawsze miłość, prawdziwa, namiętna, taka dla której warto cierpieć i w którą warto wierzyć. Najważniejsze, że nie jesteśmy w tym wszystkim sami. Niebo, jakie gdzieś po drodze naszego życia zagubiliśmy, przygląda się nam, czeka na nas, wysyła do nas swoje sygnały i wspiera nas w najtrudniejszych momentach, kiedy tracimy wszelką nadzieję... Najważniejsze, że nie jesteśmy sami... nawet przez chwilę, bo tam gdzieś na górze czeka na nas zagubiony raj... Zapraszamy na Portal Rodzinny BabyGo.pl

Emocjonalny i poruszający zestaw opowiadań, zarówno nowych, jak i nieco starszych. Grochola typowym dla siebie stylem daje wskazówki, takie które zawsze się sprawdzają, jak próbować ułożyć swoje życiowe plany. Mnóstwo życiowej mądrości podanej w bardzo przystępnej formie, którą czyta się bez przerwy.

Ta książka to trochę jak zbiorowa spowiedź obcych osób ustawionych do nas w kolejce. Spowiedź, która jest autentyczna, szczera i chwytająca za serce. Grochola zebrała i prezentuje tym razem historie różne i niespójne, które odnalazła tu i ówdzie zbierając materiał do ?Zagubionego nieba?. Zapomniane opowieści wyrwane z gazet, pamiętników i szuflad powodują, że czytelnik staje się najbliższym powiernikiem tajemnicy każdej z osób, która zdecydowała się w ten sposób z nim ?porozmawiać?. I nie ma tutaj wybujałej fikcji lub literackich uniesień. Jest prostota autentyczności, bo jak wiadomo to, co dzieje się naprawdę może być najbardziej nieprawdopodobne. Jest więc o miłości, rozstaniu, uczuciach, rodzinnych tajemnicach, zawodach, pragnieniach i namiętnościach. Tym ostatnim, także tym cielesnym, Grochola poświęca nad wyraz dużo miejsca. Jednak chyba ostatecznie nie o same zwierzenia i opowieści chodzi, bo autorka w całości daje jakąś jakby nadzieję. Szczerą nadzieję, opisując te w/w historie jako takie, które dzieją się pod błękitnym niebem, które zagubione jest jednocześnie początkiem. Takim, na który każdy może zdecydować się kiedy zechce. Bo każdy moment jest dobry, aby zmienić swoje życie.

`Tu był początek naszej miłości. I tu wszystko się skończyło.` - tak zwiastuje jedno z opowiadań. ?Zagubione niebo? przywraca początek, nie koniec. Odwraca złą passę i pokazuje, że można żyć szczęśliwie mimo niepowodzeń. Krótka forma literacka na jaką zdecydowała się autorka to traf w dziesiątkę. Czołowa przedstawicielka literatury kobiecej stawia na prostotę i autentyzm. To tak jakby wysłuchać 15 zwierzeń zupełnie obcych osób. Dzięki tym zwierzeniom jednak, stają się nam tak bliskie niczym rodzina. Katarzyna Grochola nie sili się także na poetycki styl literacki by wzmocnić estetykę i wrażenia emocjonalne. To same historie przytoczone przez nią i ?doprawione? szczyptą językowego smaku poruszają serce. Autorka nie unika trudnych tematów, lecz zawsze znajduje szybkie wyjście z zawiłej sytuacji. Wszystkie opowiadania u Grocholi z reguły kończą się dobrze. Charakteryzują się też uprzywilejowaną rolą przypadku. Dwie zranione dusze ?niespodziewanie? znajdują siebie i wspólny cel. Czytelnik, więc dotyka baśniowej wizji, gdzie wszelkie zło zostaje srogo ukarane a dobro pokazuje swoje bogactwa w pełnej krasie. Wydaje mi się jednak, że to nie jest tylko literacka mrzonka, którą można jedynie wyśnić lecz przywraca nadzieję i motywuje do działania. Ukazuje drogę do odnalezienia szczęścia i uzyskania spokoju. Choć teksty pochodzą z różnych okresów, udowadniają, że są uniwersalne. Niezależnie od wieku, roku czy nawet dnia sytuacje tu przedstawione mają wydźwięk ponadczasowy. Każde różne, przekazujące inne przesłanie. Poza tym ciepło, które bije z tych magicznych słów ogrzewa każde zmarznięte serce...

Opis dosyć enigmatyczny ale jestem pewna, że ta książka będzie równie dobra jak pozostałe autorstwa Katarzyny Grocholi. Autorka potrafi bezbłędnie uchwycić ludzkie emocje to jak bardzo rządzą naszym życiem. Pomimo bólu i cierpienia jej postacie jakoś wychodzą na prostą. Książki Grocholi mówią nam, że każda trudna chwila może być inspirująca, może nas wzmocnić ,i że nie warto poddawać się rozpaczy na długo. Jestem ciekawa jakie historie tym razem nam przedstawi.