Zakazany owoc

Książkę mimo swojej objętości dobrze i dość szybko się czyta. Momentami troszeczkę mnie nudziła, ale historia zawarta w powieści jest bardzo interesująca. Książka jest dobrze skonstruowana z kilkoma wątkami miłosnymi na pierwszym planie i rodzinną tajemnicą. Jak to zazwyczaj bywa z tajemnicami, krąży ona wokół rodziny kładzie się cieniem na losach bohaterów i jak zawsze przypomina o sobie po latach. Historia pozwala na refleksję nad swoją przeszłością i nad odpowiedzialnością za podjęte decyzje. Trochę denerwowało mnie zachowanie niektórych postaci np. Lottie i pani Holden, czasami również Daisy. Dwie pierwsze osoby zostały przedstawione jako denerwujące, egzaltowane damulki. Na początku trudno umieścić w czasie akcje książki, tak naprawdę to zaczęła mnie wciągać dopiero akcja, która dzieje się w współczesnych czasach. Powieść opowiada o losach trzech kobiet, które znalazły się na zakręcie życia przez nieszczęśliwie ulokowane uczucia. Daisy porzucona przez swojego partnera parę tygodni po urodzeniu dziecka podejmuje decyzje o wyjeździe z Londynu i podjęcie pracy przy remoncie nowego hotelu, który skrywa w sobie niejedną tajemnicę. Poznaje dzięki temu miłych ludzi i nawiązuje nowe przyjaźnie, poznaje też mężczyznę, który zmieni ją i jej życie. Poznajemy Lottie, która zakochuje się w narzeczonym swojej przyszywanej siostry, niestety jest to zakazana i nieszczęśliwa miłość, której owocem jest Camilla starająca się odbudować swoje małżeństwo, które zostało wystawione na ciężką próbę. Bardzo ciekawe połączenie dwóch historii na przestrzeni dzielących je lat. Mimo iż mam pewne zastrzeżenia powieść oceniam jako bardzo dobrą. Mam pewien niedosyt, inne książki autorki takie jak ?Światło środku nocy? lub ?Dwa dni w Paryżu? bardziej mi się podobały i szybciej wzbudziły moją sympatię. Duży plus za ciekawe i wyraziste opisy miejsc i sytuacji. ?Zakazany owoc? to powieść o sile przeznaczenia i miłości, to powieść o tym jak wielką cenę trzeba zapłacić za zerwanie zakazanego owocu, którym w przypadku tej powieści jest zakazana miłość.

Ze słońcem i latem od dłuższego czasu kojarzą mi się okładki książek Jojo Moyes. Ich kolorystyka i wyzierająca z nich beztroska sugerują, że będą idealną wakacyjną lekturą.

Nie inaczej jest z wznowioną ostatnio książką ?Zakazany owoc?, a w letnie klimaty wprowadza nas też miejsce akcji. Nadmorska miejscowość wypoczynkowa teraz i przed pięćdziesięciu laty jest tłem dla rozgrywających się tam wydarzeń. Miłości, nadziei, trudnych wyborów i ludzkich dramatów. Podziału społeczeństwa na to otwarte na świat i zmiany i to konserwatywne, torpedujące wszystko co nowe, inne i nieznane.

Głównymi bohaterkami są dwie kobiety, które dzieli pół wieku, ale wiele łączy. Przekonają się o tym, gdy Daisy rozpocznie remont domu należącego do niedawna do Lottie. Doświadczona okrutnie przez życie, opuszczona przez partnera Daisy, z dzieckiem na ręku podejmie się zadania, które może ją przerosnąć. I nie chodzi tylko o remont, ale i o odbudowanie zaufania do siebie, danie sobie szansy na szczęście. Lottie, której nigdy nie opuściło wyobrażenie o dawnej, niemożliwej miłości również w stanie w obliczu niełatwego wyboru. Czy sięgną po zakazany owoc? Czy nadal będą do niego wzdychać pozwalając, by kładł się cieniem na ich życiu? Czy uda im się pogodzić z samą sobą i odzyskać spokój i szczęście?

O ile sam pomysł na fabułę uważam za bardzo udany, o tyle nagromadzenie opisów, bohaterów i wydarzeń wydawało się momentami nieco przytłaczające. Można to jednak autorce wybaczyć, bo to w końcu jedna z jej wcześniejszych książek. Nie zabrakło w niej natomiast świetnie wykreowanych bohaterów, znakomicie oddanych realiów społecznych i nawet pewnej dozy humoru. Przede wszystkim jednak tego za co kochamy jej książki, opowieści o kobiecej sile, determinacji i dokonywaniu niełatwych wyborów.

Mamy więc piękną pogodę i książkę, po którą warto sięgnąć. Znajdźcie trochę czasu dla niej i dla siebie.

?Zakazany owoc? Jojo Moyes

?A jeśli bez względu na to, co zrobisz, nie potrafisz tej drugiej osoby uszczęśliwić, to w końcu trzeba się chyba przyznać do porażki?.

?Pamięć Arcadii?
?Zakazany owoc? to wielowątkowa powieść o ludziach, których życiowe ścieżki swego czasu przecięły się w Arcadii. Z pewnością ta nazwa w pierwszej kolejności kojarzy się z mityczną krainą szczęścia i beztroski, ale w tym przypadku chodzi o miejsce zdecydowanie bardziej przyziemne.
Arcadia to nowoczesny dom, zbudowany z rozmachem, zdecydowanie wyróżniający się na tle spokojnego miasteczka. Merham jest typowym, angielskim miasteczkiem - nudnym i konserwatywnym do bólu; jak powiadają mieszkańcy ? trzyma poziom spośród nadmorskich kurortów. Tylko ta Arcadia i jej mieszkańcy? Co pewien czas chwiali ustalonym ładem społecznym. Kiedyś bohema budziła zgorszenie, teraz ? plan otwarcia hotelu z barem!
Książka Jojo Moyes rozgrywa się w dwóch płaszczyznach czasowych. Przeszłość poznajemy oczami Lottie ? młodej dziewczyny, mieszkającej w domu sąsiadującym z Arcadią. A współcześnie ten dom przybliża nam Daisy ? projektantka, która ma stworzyć w nim niepowtarzalny hotel. Lottie chce pozostać niewidzialna, a Daisy usiłuje pozbierać się po bolesnym rozstaniu.

?Musiała nauczyć się marzyć?
Historie Lottie, Daisy, jak i innych osób z Merham koncentrują się wokół miłości i jej różnych odcieni. To opowieść o ludziach, którzy kochali bezgranicznie, ale nie znaleźli w sobie dość siły i odwagi, by walczyć o swoje uczucia. Bo świat rzucał im kłody pod nogi, mówił, że takie zachowanie nie przystoi. Bo miłość bywała zakazana, raniąca bliskich, którzy wyciągnęli do ciebie pomocną dłoń. A dług wdzięczności, ludzka przyzwoitość czy też po prostu głos rozsądku nakazywały przedkładanie cudzego szczęścia nad swoje. To także historie ludzi zagubionych, rozczarowanych dotychczasowymi doświadczeniami życiowymi, którzy zatracili w sobie umiejętność szczerej rozmowy o swoich marzeniach i pragnieniach.

I pomimo nieodwzajemnianych miłości, nietrafionych decyzji i niesprawiedliwych osądów ludzkich, widać światełko w tunelu. Autorka pokazuje, jak los potrafi okrutnie zakpić z ludzi, ale też dodaje otuchy. Spełnienie marzeń nie przychodzi łatwo, ale ryzyko się opłaca. Bo człowiek jest silniejszy aniżeli myśli, tylko potrzebuje czasu, by to zrozumieć.
?Przypuszczam, że czasami przeznaczenie szykuje dla nas przyszłość, której nie potrafimy sobie wyobrazić. Ażeby pomóc losowi, musimy gorąco wierzyć, że kiedyś coś dobrego w naszym życiu się wydarzy?.

PS Tak na marginesie. Blurb nowego wydania wspomina głównie o historii Daisy, natomiast pierwsze wydanie kładzie nacisk na wątek Lottie. Ciekawe ????

W ponownym wydawaniem książek Jojo Moyes, oprócz dostępności, fajne jest to, że możemy łatwo zaobserwować postępy jakie autorka czyni z książki na książkę. Jej pierwsze powieści najczęściej nie spotykają się z dużym entuzjazmem, bo porównujemy je do tych najnowszych. Jednak każda ta historia ma swój klimat i warta jest opowiedzenia.

Książka jest podzielona na trzy części, które pozornie nie są ze sobą związane. Jednak z biegiem akcji wątki się łączą. Jest to powieść powolna, stateczna i bardzo nostalgiczna. Dużo tutaj wrażliwości, tęsknoty, trudnych wyborów. I mimo że akcja nie porywa, to ciężko się oderwać, ze względu na niepowtarzalny urok i ten specyficzny styl autorki.

Książka została podzielona na trzy części. Pierwsza opowiada o losach mieszkańców nadmorskiego miasteczka Merham sprzed wieku, a w szczególności Lotti, dziewczyny którą opiekowała się pewna rodzina w czasie II wojny światowej. Lotti dorasta i zaczyna różnić się o przebranej rodziny. W drugiej części przenosimy się pół wieku do przodu. Mamy tu projektantkę i zarazem samotną matkę Daisy. Obie te części początkowo stanowiły dla mnie oddzielne historie, jakby były to dwie różne książki. Jednak później pojawia się trzecia część i wszystko zgrabnie się połączyło, ale i tak wrażenie hałosu pozostało. Momentami ciężko było mi też połapać się, kto jest kim. Poza tym trzeba dość długo poczekać nim rozkręci się fabuła. Nie można też liczyć tu na jakieś spektakularne emocje. Ale książki Jojo Moyes chyba już takie są - nostalgiczne, refleksyjne, nieco smutne, choć lekko napisane.

Zwykle lubię bohaterów niejednoznacznych lub takich, którzy przechodzą jakieś metamorfozy. Tu postacie są od początku do końca albo dobrzy albo źli, nic pośrodku.

"Wiesz, czasami trzeba po prostu ruszyć dalej przed siebie - stwierdziła starsza kobieta.
Daisy podniosła gwałtownie głowę.
- Żeby przeżyć. Czasami trzeba po prostu ruszyć dalej. To jedyny sposób."

Historia ta pokazuje jak decyzje podjęte w przeszłości rzutują na przyszłość człowieka. Jak tajemnice, które po latach ujrzą światło dzienne mogą namieszać w jego życiu. Autorka wskazuje jak ważna jest rozmowa, wyjaśnienie sobie niedopowiedzeń, które mogą zmienić bieg naszego życia. Powinniśmy również doceniać to, co mamy, dostrzegać to, co najważniejsze, nie bać się swoich uczuć oraz nauczyć się walczyć o to, na czym nam zależy.

"Rób to, na co masz ochotę. Nie będziesz potem niczego żałować. Bo kiedy będziesz w moim wieku, świadomość zmarnowanych szans przytłoczy cię jak głaz."

"Zakazany owoc" to lekka, wzruszająca, wielowątkowa powieść obyczajowa z tajemnicą w tle o sile przeznaczenia, namiętności, utraconych szansach, tęsknocie, miłości w oparach konwenansów. Jak smakuje zakazany owoc i jaką cenę ponosi się za jego zerwanie? To już Wam pozostałem do sprawdzenia. 

...