Żałobnica

Żałobnica to powieść z pogranicza kryminału i thrillera, która wciąga czytelnika, pochłania i magnetyzuje, jak stukot pociągu. Czytając nie możemy się oderwać, wsłuchujemy się w krzyk bohaterki, w rytm jadącego pociągu, w uderzenia pociągu w samochód. Ta książka jest wyjątkowa, bo ma swój rytm i swoją melodię, co sprawia, że nie możemy jej odłożyć.
Jest poruszająca, hipnotyzująca, magnetyzująca.
Czytelnik jest wciągnięty w historię Żałobnicy, czyli Anny Kowalskiej. Główna bohaterka jest dla nas jedną wielką niewiadomą w zasadzie aż do końca powieści, do zakończenia które jest jak dla mnie potwornie rozdzierające i obezwładniająco smutne.
Cała ta powieść jest jednocześnie tajemnicza, smutna, szczera i zakłamana jednocześnie.
Czytelnik ma nieustanne wrażenie dualizmu, ta jak w życiu, bo przecież nic nie jest tak naprawdę dobre lub złe, tak samo nie ma ludzi dobrych lub złych, każdy z nas nosi w sobie te dwa pierwiastki naszej osobowości.
Robert Małecki świetnie skonstruował bohaterów i ich aspekt psychologiczny.
Polecam. Jedna z lepszych książek 2020 roku.

Anna nie miała idealnego życia ani małżeństwa. Nie była idealną żoną i macochą, a jednak śmierć bliskich zburzyła całe szczęście, dla którego potrafiła poświęcić tak wiele. Mówi się, że zmarli zabierają tajemnice do grobu, jednak nie tym razem. Tajemnice z przeszłości ujrzą światło dzienne, a Anna będzie musiała stawić im czoła.

?Żałobnica? to pierwsza powieść Roberta Małeckiego, po którą sięgnęłam. Miałam wobec niej spore nadzieje, ponieważ inne książki autora zbierają raczej dobre opinie. Czy byłam usatysfakcjonowana? No właśnie nie do końca. Sam pomysł na fabułę bardzo mi się spodobał. Brzmiał na tyle tajemniczo, że ciężko było przewidzieć, co tam na nas czeka. Prolog był niepokojący. Doskonale mnie nastroił, obiecując wiele. Mąż i pasierbica Anny giną w tragicznym wypadku, a w jej życiu zaczynają dziać się podejrzane rzeczy. Anna to bohaterka, która sama ma wiele za uszami. Kiedy na jaw wychodzi jeden z jej sekretów, dzień za dniem staje się coraz bardziej zagubiona. Akcja książki prowadzona jest w trzech liniach czasowych: chwilę przed wypadkiem, po wypadku i w nastoletniej przeszłości Anny. Początkowo wszystkie te elementy nie sposób ze sobą powiązać i nawet w momencie, kiedy gdzieś na horyzoncie pojawia się wspólny mianownik, ja miałam wrażenie, że brakuje tu płynności, a niektóre wydarzenia są naciągnięte. To, co najpierw było dla mnie intrygujące i zastanawiające, zaczęło przypominać chaos. Musiałam nieźle się nagimnastykować, by to wszystko poukładać sobie w głowie w logiczną całość. I właśnie cała ta ?zabawa? sprawiła, że do samego końca nie potrafiłam się wkręcić w tę historię. W książce było kilka elementów, które żywo mnie intrygowały, a mimo to zabrakło mi emocji. Nie czułam tego przyjemnego oczekiwania, niepokoju. Nie poczułam też przywiązania do żadnego z bohaterów. Zakończenie? Plus jest taki, że nie zdołałam go tak do końca przewidzieć, ale nie zrobił też na mnie piorunującego wrażenia. Czuję pewnego rodzaju rozczarowanie, bo zamieszania wokół ?Żałobnicy? było dosyć sporo. Historia Anny kryła w sobie ogromny potencjał. Mnie nie udało się go odkryć. Być może uda się to komuś z Was?

Żałobnica to powieść, która już od pierwszych zdań sprawia, że człowiek myśli: coś tu jest nie tak. I owszem, z perspektywy osoby, która zna zakończenie, mogę powiedzieć, że to odczucie jest bardzo trafne, bowiem historia wypadku na przejeździe kolejowym tylko pozornie stanowi główny wątek. Z każdym rozdziałem okazuje się jednak, że to wszystko ma drugie dno. Wyjątkowo mylące i niespodziewane drugie dno...


Mnie książka wciągnęła natychmiastowo i nie chciała wypuścić ze swych szponów, choć początkowo planowałam się nią delektować. Pochłonęła mnie, spełniła moje oczekiwania i w pełni usatysfakcjonowała. Właśnie tego było mi trzeba!

Tytułowa Żałobnica to główna bohaterka i jednocześnie narratorka całej powieści. Kobieta załamana, pokrzywdzona przez los, ale też podejrzana, sprytna, może wręcz wyrachowana? W pierwszych rozdziałach nie łatwo ją rozszyfrować, w kolejnych jeszcze trudniej. Dopiero finał, jak to finał, odkrywa wszystkie karty i wtedy człowiek ostatecznie dostaje rozwiązaniem w łeb...
Co do innych bohaterów, myślę, że każda postać ma tu swoją rolę i nikt nie stoi w fabule, niczym widły w gnoju. Podoba mi się kreacja postaci, zarówno tych z pierwszej linii frontu, jak i tych pobocznych.

To jest książka prostych zdań.
Bez zawoalowanych metafor na każdym kroku i wzniosłych słów, co drugie zdanie. Jest napisana prosto, ale wybitnie dobrze, z odpowiednią dozą tajemniczości i psychologicznych zakrętów. Czytanie tej powieści to czysta przyjemność, ja nie mogłam się oderwać i jednocześnie trochę było mi żal, gdy nagle nadszedł koniec.

Zakończenie jest takie, jakie być powinno. Poruszające, zdumiewające, bezwzględne. Te ostatnie strony przyjęłam ze stoickim spokojem, ale też trochę ze smutkiem. Bardzo rzadko się zdarza, by rozwiązanie zagadki kryminalnej doprowadziło mnie na skraj wzruszenia, a w tym przypadku było całkiem blisko. Wielkie brawa dla autora za odważny finał!

Żałobnica dołączyła do moich thrillerowo-kryminalnych ulubieńców tego roku, a przyznać muszę, że akurat w 2020 czytam takich książek sporo. Przede wszystkim cenię tę powieść za styl autora, za formę opowiedzenia historii, za jakość i nieprzesadzoną objętość. Szczerze polecam, tym którzy Roberta Małeckiego znają i uwielbiają, a jeszcze bardziej tym, którzy dopiero zamierzają go poznać. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że naprawdę warto!