Zamek (twarda)

O tym prozaiku pochodzenia żydowskiego, mieszkającym w Pradze i piszącym po niemiecku także napisano wiele. Biografie jego mnożą się, krzyżują, każdy chce dodać coś od siebie, pochwalić się znajomością Kafki.
A czy my znamy Kafkę?
Czy lubimy? Uwielbiamy!
Autora poznać mona, czytając dzieła, jakie zostawił. Z Kafką było inaczej, ów oryginalny prozaik chciał zataić przed światem swe utwory, powierzył je przyjacielowi – Maksowi Brodowi, zaznaczając żeby ich, broń Boże, nie wydawał. Stało się inaczej, tak jak się stać musiało – arcydzieła kafkowskie ujrzały światło dzienne, więc chwała Brodowi za to a my – czytelnicy-pożeracze literatury, możemy cieszyć oczy i zmysły wielką, wielgachną, przewspaniałą literaturą.
Wspaniała powieść – o poszukiwaniu sensu w absurdzie. O tym i o tamtym. Jakiekolwiek podsumowanie owej pozycji mija się z celem, jest namiastką posumowania, nieudolną próbą recenzji. Jakimi słowami wychwalać tak oryginalną, zmyślna i cudowna powieść?! Marnie to wiedzę, więc przekonywała na siłę do przeczytania, zachęcała, prosiła nie będę.
Kafkę zręcznie podsumował czołowy polskie turpista, Stanisław Grochowiak. W wierszu pod tytułem „Franz Kafka” poeta wskrzesza cenionego przez siebie prozaika. Zarzuca mu, że w swych utworach („Kolonia karna”, „Proces”) przeczuł krematoryjne kominy, system totalitarny i czas wojny, którego, z racji swojego pochodzenia, z pewnością by nie przeżył. „Miarą epoki są tacy prorocy / nad przerażeniem dachów”. Niechaj ten poetyczny zwrot będzie zaletą, reklamą, itp., itd. Kafkę trzeba znać – nie może być człowiek prawdziwie kulturalny i w świecie obyty, jeśli nie zna utworów jednego z największych prozaików XX wieku.