Zamiast zabijać, pluję jadem na papier

,,Chodź. Złap mnie za rękę. Pokaże ci ukryte zakamarki mojej duszy.?
Weronika Sobolewska w najgorszym czasie w swoim życiu, postanowiła spisywać myśli na papier. To bardzo dobry sposób na pozbycie się nagromadzonych złych i dobrych myśli oraz uwolnienie emocji. Autorka przeszła ciężkie chwile i w pełni rozumiem, dlaczego powstał ten mocno osobisty dziennik. Jednak dla mnie dzieło Weroniki Sobolewskiej jest napisane zbyt wulgarnym językiem. Gdyby pominąć te części, to naprawdę polecałabym każdemu w ciemno. Niestety one tu są i nigdzie się nie wybierają.

,,To nie jest życie, to jest więzienie.?
,,Zamiast zabijać, pluję jadem na papier? jest czymś w rodzaju pamiętnika. Kobieta wylewa tam swoje smutki, żale, złości. Przez całą lekturę, a czyta się to szybko (bo ma czterdzieści siedem stron),nie mogłam się pozbyć wrażenia, że autorka jest mocno egocentryczna. Nie wiem, czy też się z tym zgodzicie, jednak u mnie jej dziennik wywołał właśnie takie wrażenie. Mocno mnie to zniechęcało podczas czytania, dlatego musiałam robić sobie przerwy na przemyślenia.

,,Podlewanie martwych kwiatów nic nie da. Nie pielęgnuj czegoś, co już dawno umarło.?
W pewien sposób rozumiem, co Sobolewska miała na myśli pisząc, ale mi to nie siada. W dzienniku znajdziecie mnóstwo fajnie napisanych krótkich sentencji oraz dłuższe, właśnie te wulgarniejsze przemyślenia. Wydaje mi się, że o ile sentencje są mocną stroną autorki, o tyle tych przemyśleń nie jestem pewna. Mocno mnie odpychały. Wiem, że to myśli osoby, która była na granicy wytrzymałości psychicznej. Jednak mimo wszystko, ja tego nie kupuję.

,,Ona jest jak trucizna: słodką i zabójcza.?
Słowem podsumowania: niespecjalnie podobała mi się ta lekturą. Nie zniechęcam, ani nie zachęcam do czytania.

Ta niepozornie wyglądająca książeczka (liczenie całe 50 stron) to dość oryginalny, nowoczesny dziennik autorki przedstawiony w dość niekonwencjonalnej formie. W treści znajdziemy nie tylko przeżycia pisarki zaserwowane nam w dłuższych tekstach, ale także poezję i aforyzmy, w których na pewno wielu z Was odnajdzie samego siebie.

Weronika Sobolewska porusza wiele ważnych, życiowych kwestii. Na pierwszy ogień poszło wypalenie zawodowe i bezduszny świat korporacji, który bezlitośnie traktuje zwykłego, szarego pracownika. To dla wyższego szczebla zupełnie nic nie znaczący element, który istnieje tylko po to, by spełniać żądania i wymagania firmy, gdyż to przecież wyniki oraz pieniądze są najważniejsze.

Kolejnym niezmiernie istotnym aspektem przywołanym w tej pozycji była depresja oraz walka z nią. Dla wielu ludzi to wciąż temat tabu, a przez jeszcze innych uważana jest za zwykłą błahostkę, o której nawet nie warto mówić. Nic bardziej mylnego. To naprawdę poważna choroba, z której często bez pomocy ciężko wyjść. Nie można jej bagatelizować, ponieważ potrafi zrujnować psychikę oraz doprowadzić do tragedii.

Lektura, mimo niewielkiego gabarytu, aż kipi od emocji. Przejmuje do głębi i zmusza do refleksji. Autorka w niebanalny sposób ukazuje całą masę problemów dotyczących naszej egzystencji, sensu życia czy śmierci... Jednocześnie może być też takim promyczkiem nadziei, powiem siły bądź wsparciem dla osób przechodzących trudne chwile. Pozwala również w zupełnie inny sposób spojrzeć na wiele spraw lub dostrzec to, czego do tej pory nie zauważaliśmy. Pomaga przewartościować pewne rzeczy bądź podjąć walkę o lepsze jutro.

Takie publikacje zdecydowanie są potrzebne, więc cieszę się, że miałam okazję się z nią zapoznać. Teraz polecam ją Wam, albowiem sądzę, iż to bardzo ważna oraz cenna pod względem merytorycznym książka.