Zamieć

Do przeczytania tejże książki skłoniło mnie kilka rzeczy. Tematyka zaginionych osób, z którą niedawno się zetknęłam za sprawą innej pozycji. Autor, który przy okazji jest scenarzystą jednego z lubianych przeze mnie seriali oraz zachęta w postaci aprobaty znanego aktora Artura Żmijewskiego czy aktora i reżysera Andrzeja Seweryna. Pomyślałam sobie (może naiwnie), że nie podpiszą się oni pod byle czym. Chciałabym powiedzieć, że nie miałam oczekiwań wobec tej książki, ale bym skłamała. Czegoś się spodziewałam, choć sama nie umiałabym sprecyzować czego.

"Zamieć" to tak naprawdę losy trzech rodzin.

Piotr wraz z policją, fundacją Itaka, a nawet jasnowidzem poszukuje swojego syna Mikołaja. Był na imprezie, wyszedł z niej skłócony z zamiarem powrotu do domu. Zamiast taksówki wybrał spacer, by ochłonąć i pomyśleć. W końcu nie miał daleko. Niestety nigdy nie dotarł tam gdzie zmierzał. Nikt nic nie wie, nikt nic nie widział. Poszukiwania dwóch osób, które były widziane jako ostatnie niedaleko Mikiego trwają, ale efektów nie widać. Mężczyźni zapadli się pod ziemię, nikt ich nie zna i nie wie skąd są. W końcu udaje się namierzyć jednego, ale trop jest fałszywy. Co z drugim?

Basia to siostra, ale przede wszystkim żona i matka. Po dwudziestu latach małżeństwa jej mąż znika. Tak po prostu. Byli w trakcie pakowania w podróż do Włoch. W pokojach niedomknięte walizki. Jest 25 czerwca, a słowa jej męża: "Jutro nasz wyjazd. Muszę coś załatwić, zaraz wracam" nawet dziś, siedem lat później obijają się Barbarze po głowie. Kobiecie to wszystko nie daje spokoju. Szczególnie że wszystko wróciło. Wizyta w szpitalu, rozpoznanie męża, który leżał w śpiączce, z której się nie wybudził. Pogrzeb. Spotkanie ze znajomym męża, próba rozszyfrowania jego zapisków. I córka, która z początku jest temu przeciwna, bo niczego to nie zmieni. Do czasu...

Janek to wnuk słynnego alpinisty. Ucieka z domu na kilka dni przed maturą. Decyzja nagła, ale ważna. Wie, że właśnie tego potrzebuje, choć nikt go nie rozumie. Dziadek. Tylko on wie, że Jan to niespokojny ptak. Szuka swojego miejsca, nie chce robić tego, co mu się karze. Chce robić coś co poczuje. Stąd decyzja. Ucieczka. I najważniejszy krok. Wizyta na policji: "Nie szukajcie mnie". Krótkie zdanie, krótka informacja, która zamyka drzwi do jego poszukiwań. Policja, fundacja, detektywi. Nie mają prawa. Rodzice dalej będą szukać, pytać i zastanawiać się, o co chodzi.

Trzy historie. Krótkie i zwarte. Tyle że przesiąknięte bólem, strachem i niepokojem. Trzy rodziny przeżywające piekło na ziemi. Niepewność. Uczucie, które zdominowało ich codzienność.

Muszę przyznać, że Adam Cioczek zrobił kawał świetnej roboty pisząc tę książkę. Mamy trzy części, które spokojnie możemy sobie rozdzielić i czytać w różnym czasie czy kolejności (choć ostatnią proponują zostawić faktycznie na koniec). A jednak się nie da. Gdy zaczęłam czytać to musiałam skończyć. Czułam, że inaczej nie dam rady. Niby trzy zwykłe historie. Tyle że prawdziwe i rozbudowane przez autora. Gdzieś między nami żyją osoby, które właśnie przeżywają to samo. Teraz gdy czytasz ten tekst prawdopodobnie zostanie zgłoszone zaginięcie kolejnej osoby. W Polsce co roku jest ich tysiące. Kobiety, mężczyźni. Dorośli i dzieci. Zbyt duża część się nie odnajduje. Adam postanowił to wykorzystać i zrobił to w naprawdę dobrym stylu. Polecam, bo warto poświęcić tej książce, choć chwilę czasu.

Zamieć to powieść bardzo autentyczna.
Tajemnicza, refleksyjna, wartościowa.
Narratorzy się zmieniają, perspektywy poszerzają, a wątki plączą się ze sobą, tworząc niezwykle porywającą historię, która niebezpiecznie pochłania czytelnika na długie godziny. Nie jest to kryminał, nie jest to też pamiętnik, jest to coś? innego.

Ta książka do mnie przemawia.
Historie o ludziach, którzy wyszli z domu i przepadli bez śladu są tajemnicze, wręcz szokujące. Mnie osobiście znacznie bardziej intrygują jednak te, z których jasno wynika, że ktoś odszedł dobrowolnie. Jeden znajdzie się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze, ginąc od kosy pecha, w innym nagle coś pęka, pozornie szczęśliwe życie zaczyna go uwierać i tak po prostu odchodzi. Jest to na swój sposób fascynujące, choć jednocześnie smutne, często niezrozumiałe.
Najbardziej poruszają relacje tych, którzy zostali porzuceni, którzy nieustanie szukają i czekają, mimo iż wykańcza ich niewiedza, dobija bezradność, boli samotność.

Zamieć to książka godna polecenia. Z pewnością na długo zostanie w mojej pamięci i czuję, że pewnego dnia do niej wrócę. Warto poświęcić jej chwilę, warto zagłębić się w ludzką psychikę, warto przemyśleć kilka spraw, nim uczyni się decydujący krok. Przeczytaj, bo nie jest to kolejna zapchajdziura, lecz historia, która naprawdę coś wnosi. Nie będziesz żałować.

?Zamieć? czyta się jednym tchem i z wielkimi emocjami. Autorowi udało się ukazać z detalami świat ludzi, których bliscy zaginęli bez śladu Niepewność okazuje się dla nich bardziej bolesna niż najgorsza prawda, bo trudniej z nią żyć.

Było to moje pierwsze spotkanie z prozą Adama Cioczka. Pierwsze i bardzo udane, zachęcające do sięgnięcia po jego inne utwory.

Bohaterami ?Zamieci? są osoby, które nie potrafią poradzić sobie po utracie najbliższych. Jak żyć, gdy nagle znika syn, mąż, brat? Dramatowi niezmiennie towarzyszą też pytania: co naprawdę się stało? dlaczego? czy można było temu zapobiec?
Dodatkowym obciążeniem jest poczucie winy, z którym boryka się każdy z trójki poszukujących.

Co ciekawe, autor nie skupił się jedynie na pozostawionych postaciach. Równie istotni okazują się ci, którzy przepadli. Jednemu z nich pisarz oddał nawet bezpośrednio głos, dzięki czemu mamy okazję spojrzeć na rodzinny dramat z zupełnie innej perspektywy.

Adam Cioczek w mistrzowski sposób buduje napięcie, odsłaniając stopniowo prawdę i łącząc wątki.
Oprócz elementów obyczajowych i psychologicznych w treść wplecione są sensacyjne epizody. Pojawiają się tu też rodzinne tajemnice, wśród których nie brak skrywanych latami sekretów, uprzedzeń, niechęci i kompleksów. Wszystko to tworzy niepowtarzalną mieszankę, która sprawia, że trudno oderwać się od lektury.
Z zapartym tchem śledzi się zarówno perypetie pozostawionych osób, jak i ich próby dochodzenia do prawdy, zwłaszcza że jej odkrywanie nie jest łatwe, nieraz prowadzi na manowce albo jeszcze bardziej komplikuje wcześniejsze ustalenia.

?Zamieć? to powieść bardzo poruszająca, ukazująca niezwykle skomplikowane relacje między członkami rodziny, uświadamiająca i przypominająca, że człowiek jest wielką zagadką i że nie zawsze jesteśmy w stanie dogłębnie go poznać, nawet jeśli żyjemy z nim lub obok niego przez wiele lat.
To również książka o miłości, przyjaźni, lojalności, odpowiedzialności. O pragnieniu wolności i marzeniach, które nieraz zderzają się z szarą codziennością.

Całość napisana jest prostym stylem, ale z dbałością o literackie walory. Bardzo dobrze, naturalnie i sugestywnie wypadają dialogi i monologi wewnętrzne, a to rzadkość w naszej rodzimej współczesnej literaturze.
Nie ma w ?Zamieci? miejsca na banał, tanie chwyty i sentymentalizm. To proza bardzo prawdziwa, przekonująca, skłaniająca do głębokich refleksji.
Polecam z czystym sumieniem. BEATA IGIELSKA