Zamknięty pokój

Moje pierwsze, i mam nadzieję, nie ostatnie spotkanie z autorką. Czy było udane? Oczywiście, literacka uczta dla każdego, kto potrafi przyjąć na siebie ciężar przeżyć innej osoby, kto nie jest obojętny na wewnętrzne rozterki bohatera. Tytuł powieści jest wymowny, należy go interpretować nie tylko dosłownie, ale też w wersji rozszerzonej
Elizabeth i Emily w dzieciństwie były terroryzowane przez matkę. Zamykała bliźniaczki w pokoju, karała za wszystko, upokarzała i dręczyła. I często znikała na kilka dni. I w tym czasie pozwalała, aby obcy mężczyźni wchodzili do tego pokoju. Co się tam działo, niech dopowie wasza wyobraźnia - Po tragicznym pożarze w mieszkaniu, dziewczynki zostały odebrane matce i znalazły nowy dom, trafiły pod opiekę państwa Rothów, Boba i Dalili. Adopcyjni rodzice starali się zapewnić dzieciom dogodne warunki, dbali o nie, ale nigdy nie przełamali tego muru, który dziewczynki zbudowały wokół siebie. Teraz Elizabeth jest studentką, spotyka się z chłopakiem z pracy, Thomasem i stara się ułożyć życie na nowo. Natomiast Emily zamknęła się w sobie, nic nie robi, nie wychodzi z domu, zmaga się z silną depresją, której częstym skutkiem są drastyczne okaleczenia ciała. Pewnego dnia Elizabeth znajduje siostrę w łazience, okaleczoną, bez oznak życia. I nagle, nieoczekiwanie, Elizabeth budzi się w szpitalu, przywiązana do łóżka, z pustką w głowie. Jedyny obraz, jaki zapamiętała, to ciało siostry znalezione w łazience. Czy Emily popełniła samobójstwo? Elizabeth czuje się winna śmierci siostry, czyżby miała z tym coś wspólnego? Są tajemnice, często nigdy niewypowiedziane, które łączą bliźniaczki, a o których nikt nic nie wie. I ma się nigdy nie dowiedzieć - Czy czytelnik przerwie tę niewidzialną nić łączącą kobiety i zostanie wpuszczony do ich świata? Przekonajcie się sami
"Emily i ja stanowiłyśmy dwie części jednej całości, a bez niej byłam jedynie połową człowieka. Przyszłam na świat w intymnej relacji i nigdy w życiu nie byłam sama. Nawet przez jeden dzień. (...) Nasze mózgi wydawały się ze sobą zszyte i nie było takiego miejsca, w którym ja się kończyłam, a ona zaczynała. (...) Widziałyśmy świat swoimi oczami, czułyśmy to, czego doświadczała ta druga, i miałyśmy podobne przemyślenia".
Zamknięty pokój to mocny, a zarazem mroczny thriller psychologiczny. Bohaterką targają emocje, walczy ze swoją traumatyczną przeszłością, która odbiła piętno na jej życiu. Ma problem z oceną, co jest prawdą, a to dlatego, że wypiera ją, jest dla niej bolesna i nieakceptowalna. Najlepiej, aby to co ją dręczy emocjonalnie, nigdy się nie wydarzyło. Ale życie nie zawsze spełnia nasze oczekiwania. Fabuła jest przedstawiona w narracji pierwszoosobowej, dzięki temu przeżycia bohaterki stają się naszymi przeżyciami, wsiąkamy w fabułę i jesteśmy w nią bezpośrednio zaangażowani. Emocje się nam udzielają, tylko wytrwali i odważni są w stanie wziąć na siebie taki balast.
Ta powieść to znakomita diagnoza relacji rodzinnych, zwłaszcza między bliźniaczkami. Widzimy, jaka łączy je silna więź, jak są nierozerwalną jednością i każda próba naruszenia ich siostrzanej przestrzeni kończy się niepowodzeniem.
Mimo, że lektura jest trudna i wymagająca, czyta się ją szybko. Lekkie pióro autorki, znakomity rys psychologiczny postaci oraz leniwe budowanie napięcia to walory historii. A finał? Powiedzieć, że zaskakujący i nieoczekiwany, to jakby nic nie powiedzieć. Sami to przeżyjcie, nie będę wam odbierać mocnych wrażeń ? Zasługujecie na nie!
Lubicie klimatyczne i mroczne podróże po zakątkach ludzkich umysłów? Jeżeli jesteście na nie gotowi, to Zamknięty pokój jest lekturą właśnie dla was.

SĄ OKROPIEŃSTWA, KTÓRYCH MIŁOŚĆ NIE JEST W STANIE WYMAZAĆ...
Moja bliźniacza siostra nie żyła, co oznaczało, że ja sama jestem zaledwie w połowie żywa. Świadomość tej straty wstrząsała każdą ścianą, którą zbudowałam przez lata, żeby pozostać silna. Przestrzeń, którą Emily zajmowała we mnie, była ogromna i pozbawiona granic, a po jej stracie pozostała pustka, bolesna próżnia, której nie sposób zapełnić niczyją inną miłością."

Elizabeth i Emily za sprawą matki przeszły piekło i znalazły się w centrum zainteresowania mediów w całym kraju. Dziewczynki były przez lata więzione w czterech ścianach najpierw własnego pokoju , a potem mieszkania.
Pewnego dnia w jedynym świecie, który znały wybuchł pożar , zaś siostry trafiły pod opiekę państwa Rothów, Boba i Dalili.
Niestety, choć małżonkowie bardzo się starali nigdy nie zdołali zburzyć wszystkich murów jakie zbudowały wokół siebie ich przybrane córki.
Obecnie Elisabeth studiuje i pracuje, a w jej życiu zagościła miłość.
Wszystko za sprawą kolegi z pracy , Thomasa.
Niestety druga z sióstr cierpi na bardzo poważną depresję - nie wstaje z łóżka, nie dba o higienę i nie je.
Jakby tego było mało dziewczyna się okalecza, co jest wynikiem doznanej w dzieciństwie traumy..
Pewnego dnia między kobietami dochodzi do gwałtownej kłótni, a przyczyną jest ukochany Beth.
Gdy ta budzi się w środku nocy w łazience zastaje makabryczny widok - ciało najbliższej osoby..
Wkrótce potem Lizzie budzi się na oddziale psychiatrycznym, a lekarz oznajmia, że próbowała targnąć się na swoje życie.
Czy to prawda? I czy związek z Tomem przetrwa tę próbę?
Jak bohaterka poradzi sobie w otoczeniu pacjentów szpitala i czy uda jej się odzyskać wolność?

Nigdy wcześniej nie czytałam książek autorki , po prostu nie było okazji.
Zamknięty pokój to świetnie napisany , mroczny, pełen napięcia thriller koncentrujący się na emocjach postaci i ich przeżyciach wewnętrznych.
Autorka pisze niezwykle obrazowo budując napięcie i odbierając czytającemu dech.
Coś cudownego!
A to zakończenie? Majstersztyk. Nigdy nie byłabym w stanie go przewidzieć.
Gorąco polecam.

"Zamknięty pokój" autorstwa Lucindy Berry to mrożący krew w żyłach thriller psychologiczny, który porusza trudne i bolesne tematy związane z traumą, tożsamością i destrukcyjną siłą przeszłości. Autorka, znana z bestsellerowej powieści "Idealne dziecko", ponownie udowadnia, że doskonale potrafi wciągnąć czytelnika w labirynt ludzkiej psychiki.
Fabuła koncentruje się na losach dwóch bliźniaczek, Emily i Elizabeth, które w dzieciństwie były ofiarami okrutnej matki. Zamknięte w jednym pokoju, przez lata przeżywały piekło, które nie pozostawiło w nich jedynie fizycznych ran, ale przede wszystkim głębokie blizny psychiczne.
Narracja zaczyna się w momencie, gdy Elizabeth budzi się w szpitalu, przywiązana do łóżka, pozbawiona możliwości ruchu i mówienia. Pamięć o tragicznym zdarzeniu - śmierci siostry - jest jedynym, co wydaje się realne. Jednak z każdą kolejną stroną czytelnik, podobnie jak Elizabeth, odkrywa, że rzeczywistość jest dużo bardziej skomplikowana i mroczna, niż mogłoby się wydawać.
Lucinda Berry potrafi ukazać skomplikowane relacje międzyludzkie w sposób, który wstrząsa czytelnikiem. Każdy element fabuły jest starannie przemyślany, a postacie są pełne głębi i realizmu, co sprawia, że ich losy nie pozostawiają nas obojętnymi.
"Zamknięty pokój" to książka, która wciąga od pierwszej strony i nie pozwala się oderwać aż do samego końca. To thriller psychologiczny, który z pewnością zostanie w pamięci na długo, zmuszając do refleksji nad tym, jak daleko mogą sięgnąć konsekwencje naszych dziecięcych traum.

"Idealne dziecko" i "Ocalić syna" to dwie dość kontrowersyjne pozycje, które wywarły na mnie ogromne wrażenie. Długo zastanawiałam się co ja bym zrobiła w danej sytuacji? Emocje we mnie buzowały i długo nie mogłam dość do siebie, została tylko refleksja... Gdy usłyszałam, że wychodzi kolejna książka autorki - stwierdziłam, że muszę ją koniecznie przeczytać. Czy i tym razem Lucinda Berry mnie zaskoczyła?

Mózg i psychika ludzka to obszar, który skrywa wiele tajemnic. To co dla jednych jest normalnością dla innych może być trudnością. Jesteśmy odmienni, mamy różne doświadczenia, ale swój początek bierze się z naszego dzieciństwa. Jeśli mamy spokojne relacje rodzinne od najmłodszych lat mamy lepszy start, bo wzorce, które dostajemy wzrastają wraz z nami. Emily I Elizabeth są tego pozbawione ich bezpieczną przystanią jest ich pokój. Nie znają innego świata tylko puste cztery ściany. Bliźniaczki uczą się samodzielności, ale ich matka nie daje im miłości, a funduje przemoc psychiczną i fizyczną - porównuje dziewczyny, twierdzi, że jedna jest silniejsza, mądrzejsza bardziej błyskotliwa. Gdyby nie pewne zdarzenie... Bliźniaczki pewnie już na zawsze tkwiłyby w dziwnej relacji z mamą.

Emily i Elizabet zostają uwolnione, a nawet znajdują nowy dom. Dalila i Bob pragną i dać dziewczyną bezpieczną przystań, dostają pomoc psychologiczną oraz wsparcie, ale czy to wystarczy by zapomnieć o traumie jaką przeszły? Wszystko wskazuje, że bliźniaczki jakoś sobie radzą, choć jedna jest lekko silniejsza od drugiej i nie dziwi mnie, że gdzieś w tym wszystkim jest depresja, ale obrót sprawy o 180 stopni powoduje u mnie prawdziwy mętlik w głowie, a pobyt jednej z dziewczyn w szpitalu psychiatrycznym jest kropką nad i.

Powracamy do wspomnień, do drastycznych scen i emocji, luki zostają zapełnione, ale gubię się w tym wszystkim. Wydaje się, że Elizabeth myśli logicznie, że zaczyna widzieć swoje błędy i ułomności, że chce współpracować, bo chce funkcjonować wśród społeczności. I właśnie końcówka... która rozwala na łopatki... Kocham ten klimat, dbałość o szczegóły, wewnętrzny konflikt i wszelkiego rodzaju aspekt psychologiczny, myśli, odczucia, emocje, które możemy przeżywać razem z głównym bohaterem, bo wiem dlaczego, czym się kierował i jakiem mogą być tego konsekwencje i dlatego dzieła tej autorki mogę brać w ciemno, bo rozwalają system i moją psychikę.

Elizabeth budzi się w szpitalu psychiatrycznym i ostatnie co pamięta, to śmierć jej siostry bliźniaczki. Za pomocą terapii odkrywa tajemnice, które lata temu wymazała ze swojej pamięci.

"Zamknięty pokój" to historia ukazająca jak wczesne dzieciństwo, czy nawet późniejsze życie może mieć wpływ na dorosłość. Negatywne emocje niestety często latami tkwią w ludziach i nawet mimo ogromnych chęci, nie jesteśmy w stanie zapomnieć o złych rzeczach, które nas spotkały. Trauma z dzieciństwa nie pozwalała prowadzić normalnego życia Elizabeth oraz Emily, wydarzenia z przeszłości doprowadziły je do depresji, która jedynie się pogłębiała i nikt nie był w stanie im pomóc.
Fabuła toczy się nieśpiesznie, chwilami tak naprawdę nic konkretnego się nie dzieje. Poznajemy niektóre fragmenty z życia bliźniaczek, które były odrażające. Nigdy nie zrozumiem jak rodzic może w taki sposób traktować własne dziecko, na to nie ma żadnego wytłumaczenia.
Ciężko było mi patrzeć na los jaki spotkał dwie siostry, które były dla siebie wszystkim, największym oparciem. Nikt je nie rozumiał tak dobrze jak one siebie same. Momentami było dla mnie nie do pojęcia jak człowiek może uzależnić się od drugiej osoby i nie umieć samodzielnie funkcjonować. Było to naprawdę przerażające.
W szpitalu co prawda za wiele się nie dzieje, ale miałam wrażenie, że jego klimat się mnie udzielił. Było mi smutno, gdy widziałam jak zachowują się i co czują osoby chore psychicznie. Ich życie tak naprawdę wymknęło się spod kontroli i wiedziałam, że niestety tak już zostanie na zawsze. Chciało mi się płakać i trudno mi było o tym czytać.
Niektóre sytuacje mnie zaskoczyły, jednak samo zakończenie już nie - udało mi się je przewidzieć.

"Są okropieństwa, których miłość nie jest w stanie wymazać..."

"Zamknięty pokój" autorstwa Lucindy Berry to mroczny i trzymający w napięciu thriller psychologiczny, który nie pozwala o sobie zapomnieć. Autorka, znana z bestsellerowej powieści "Idealne dziecko", ponownie zabiera nas w podróż do mrocznych zakamarków ludzkiej psychiki, eksplorując tematy traumy z dzieciństwa, zaburzeń odżywiania i złożoności ludzkich relacji. Książka, choć zaczyna się nieco niewinnie, stopniowo odkrywa przed czytelnikiem coraz bardziej przerażające sekrety, prowadząc do zakończenia, które zaskakuje i wstrząsa.

Emily i Elizabeth, bliźniaczki, spędziły swoje dzieciństwo w izolacji, zamknięte w sypialni i terroryzowane przez swoją matkę, która była uzależniona od alkoholu i często znikała na całe dnie. W końcu zostają uratowane przez inną rodzinę, która z determinacją postanawia zapewnić im lepsze życie. Jednak, jak się okazuje, niektórych ran miłość nie jest w stanie zagoić.

Historia nabiera tempa, gdy Elizabeth budzi się w szpitalu, przywiązana do łóżka i niezdolna do ruchu ani mówienia. Ostatnią rzeczą, którą pamięta, jest znalezienie ciała Emily w łazience. Niedawno była zakochana i zaczynała studia, a teraz otaczają ją tajemniczy ludzie, a rzeczywistość, w której się znalazła, staje się coraz bardziej niepokojąca.

Lucinda Berry mistrzowsko buduje napięcie, powoli odkrywając przed czytelnikiem zawiłości fabuły. Początkowo historia wydaje się spokojna, ale z każdą kolejną stroną atmosfera staje się coraz gęstsza, a na jaw wychodzą nowe, szokujące tajemnice. Autorka prowadzi czytelnika przez labirynt psychologicznych zagadek, w którym nic nie jest takie, jakie się wydaje. Z czasem zaczynamy kwestionować, komu można ufać, a komu nie.

Postacie w "Zamkniętym pokoju" są złożone i wielowymiarowe. Elizabeth, będąca główną bohaterką, przeżywa wewnętrzny konflikt, próbując rozwikłać zagadkę śmierci swojej siostry, jednocześnie zmagając się z własnymi demonami z przeszłości. Trauma z dzieciństwa, której doświadczyły obie siostry, jest głównym motywem książki, a Berry doskonale pokazuje, jak głęboko wpływa ona na ich życie. Szczególnie przerażające są opisy zaburzeń odżywiania jednej z pacjentek szpitala, które dodają historii dodatkowego wymiaru grozy.

Lucinda Berry posługuje się stylem, który potrafi wciągnąć czytelnika od pierwszej strony. Jej umiejętność budowania napięcia, subtelne nawiązywanie do mrocznych sekretów bohaterów oraz stopniowe odkrywanie kolejnych elementów układanki sprawiają, że trudno oderwać się od książki. Autorka z wielką precyzją opisuje emocje i wewnętrzne zmagania postaci, co dodaje powieści głębi i realizmu.

"Zamknięty pokój" to nie tylko thriller psychologiczny, ale także głęboka analiza wpływu traumy na ludzką psychikę. Berry porusza temat zaburzeń odżywiania, ukazując, jak anoreksja deformuje postrzeganie siebie i otaczającego świata. Autorka nie boi się trudnych tematów, a jej przedstawienie mroku, który drzemie w bohaterach, dodaje historii dodatkowego pazura.

"Zamknięty pokój" to książka, która z pewnością zostanie w pamięci czytelnika na długo po jej zakończeniu. Lucinda Berry stworzyła mroczny, pełen tajemnic thriller psychologiczny, który wciąga od pierwszej strony i nie pozwala o sobie zapomnieć. Niezwykle skomplikowane postacie, gęsta atmosfera i zaskakujące zakończenie sprawiają, że jest to powieść, którą warto polecić każdemu miłośnikowi gatunku. To historia, która pokazuje, jak niewiele potrzeba, aby życie zamieniło się w koszmar, z którego nie można się obudzić.

Autorka poruszyła tutaj bardzo ważny temat, choć ogólnie, to nawet jest tu kilka ważnych spraw z nim powiązanych. Po pierwsze, nasze dzieciństwo ma ogromny wpływ na naszą przyszłość. W tej historii życie bliźniaczek od początku było skalane. Matka więziła je w pokoju od dziecięcych lat. Znęcała się na nimi psychicznie, a jej ,,przyjaciele" fizycznie. Dziewczynki wiedziały, że mogą polegać tylko na sobie, więc zrobiły ochronny mur przez który nikt nie mógł się przebić. Nawet, kiedy opieka społeczna zabrała ich patologicznej sytuacji, to jednak nigdy nie dały radę kochać kogoś oprócz siebie. Po drugie, wykorzystywanie seksualne ogromnie niszczy psychikę człowieka. Jeśli już do niego doszło, to potrzeba wielu lat, by naprawić myślenie o sobie. W historii one robiły co mogły, by nikt się o tym nie dowiedział. Wstydziły się wszystkich, tylko nie siebie, bo przechodziły przez to razem. Autorka opisała jak ich późniejsze życie wpłynęło na te wszystkie sytuacje i jak blisko im było śmierci, gdyż w prawdziwym życiu, podczas snu, demony przeszłości powracały. Kolejną, bardzo niepokojącą rzeczą było samookaleczanie. Dokładnie wiem jak to jest, kiedy ból w sercu i duszy jest tak ogromny, tak duszny, że nie wiemy co możemy z nim zrobić. Przeważnie nie ma obok nas nikogo, komu byśmy mogli powiedzieć o naszej sytuacji, albo nawet jeśli chcemy coś szepnąć, to nikt nam nie wierzy. W tym świecie mogą przetrwać tylko najsilniejsi. Dziewczynki, a później młode kobiety, przeszły w życiu prawdziwe piekło. Cierpiały w ciszy, choć wewnątrz siebie krzyczały z bezsilności. A kiedy w życiu jednej z nich pojawił się ktoś, kto dawał więcej niż brał, otoczył opieką i troską, sprawił, że ciepłe uczucie zagościło po raz pierwszy, przeszłość pokazała swoje oblicze. Otworzyła wrota piekieł i walki o siebie. Podobno w ogromnym bólu można postradać zmysły, widzieć rzeczy, których nie ma i robić coś, czego się później nie pamięta. Jak sądzicie, czy autorka jeszcze czymś potrafiła nas tu zaskoczyć?
Ja to zawsze na końcu książki mam swoje przemyślenia. Znam bowiem dwa rodzaje świata: ten bezpieczny i ten zamknięty, dlatego staram się ukazywać wam to, co czuję jak najlepiej. Wiem, że znajdą się osoby, które powiedzą, że autorka przesadziła, choć książka jest dobra. Ja wam powiem, że ona tylko ukazała sceny, które dzieją się w zamkniętych domach, gdzie tylko ściany są w stanie potwierdzić te wydarzenia. Samookaleczanie jest w świecie bardzo ,,popularne" przez to, że obecność bliskich osób zajął nam internet i wszystko, co się z nim wiąże. W telewizji często się słyszy o znęcaniu fizycznym nad dziećmi i jedyne, co możemy w tej sprawie zrobić, to sprawić, by w naszym otoczeniu do tego nie dochodziło. Niektórzy rodzice, choć nawet nie zdają sobie z tego sprawy, przy bliźniętach zawsze opowiadają znajomym jakie one są, kto jest w czymś lepszy, kto sobie nie radzi. Nie pomyślą, że choć dziecko to nie pokaże, to czuję ciężar tych słów. Jest zazdrosne i złe na siebie, że nie mogło urodzić się tym lepszym. Może nawet pragnąć stać się takie jak to drugie, a wtedy nie trzeba wiele, by psychika pomyliła tożsamości. Jeszcze wiele rzeczy można dodać w tym temacie, dlatego cała historia była dla mnie ogromnym przeżyciem. Polecam wam wszystkie książki autorki, gdyż to ona pisze opowieści z życia wzięte, te najgorsze, najmroczniejsze, byście zobaczyli, że tylko wy macie wpływ na to, co się wokół was dzieje. Jeśli nie ma w waszym kręgu nikogo zaufanego, to zawsze są specjalne linie zaufania, którym możecie opowiedzieć co się złego dzieje. Pamiętajcie tylko, że nigdy nie jesteście sami. Ja wierzę w was i to, że cokolwiek postanowicie dobrego, to wam się uda:-)