Zanim Cię zobaczę

Teoretycznie nie ocenia się książki po okładce, a ludzi po wyglądzie. Jednak nie da się zaprzeczyć, że dla większości osób na pierwsze wrażenie składa się także, a często w dużej mierze, fizyczność drugiego człowieka. Nie ma w tym nic złego, w końcu każdy z nas jest wyjątkowy i poprzez charakterystyczne cechy wyglądu rozpoznawany. Ale czy bez używania zmysłu wzroku także można poznać drugiego człowieka? Czy bez świadomości tego, jak wygląda, można nawiązać z nim nić sympatii, przyjaźni, a może nawet... miłości?
Alice to pracoholiczka i samotniczka. W życiu nauczyła się tego, że należy być samowystarczalną, a innych ludzi traktować z należytym dystansem, tak, by nie zabolało ich zniknięcie, które w końcu na pewno nadejdzie. Dzięki swojej niepohamowanej ambicji oraz faktowi, że większość życia spędziła w pracy, pięła się po szczeblach kariery. U swego boku ma tylko jedną przyjaciółkę, zupełnie od siebie inną, jednak nawet ona ułożyła sobie życie i wyprowadziła z dala od Londynu. Gdy Alice ledwie uchodzi z życiem z pożaru wie, że jej poukładana codzienność już nigdy nie będzie taka sama. I choć jej upór może być w okresie zdrowienia zbawienny, może równie dobrze okazać się przekleństwem. Czy ta kobieta udźwignie kolejny cios, który otrzymała od losu i zechce spojrzeć na siebie nie przez pryzmat tego, co ujrzy w lustrze, ale z uwagi na to, co tkwi w jej sercu?
Alfie to mężczyzna z duszą niefrasobliwego chłopca, a przynajmniej takie sprawia wrażenie. Nieustanny gawędziarz, dowcipkuje o każdej porze, szybko zjednuje sobie ludzi i zdaje się nie przejmować swoją niepełnosprawnością. Uwielbia łamigłówki i to one oraz przekomarzanie z innym pacjentem z sali skutecznie umilają mu czas spędzony w szpitalu. Jednak Alfie ma także drugą twarz, którą niełatwo zauważyć. Mężczyzny pokiereszowanego ostatnimi wydarzeniami, które go dotknęły, załamanego sytuacją, w której znalazł się w ciągu chwili. I choć otoczony miłością i troską fizycznie zdaje sobie radzić coraz lepiej, to czy jego psychika nie załamie się pod naporem teraźniejszości?
"Zanim cię zobaczę" to niezwykle nietypowa historia miłosna, bowiem bohaterowie poznają się wręcz doskonale z tym, że nie mają pojęcia jak wyglądają. To ciekawy i niezwykle odświeżający pomysł na fabułę, zwłaszcza, że i postaci odbiegają od standardowych wizerunków osób dobieranych do literatury kobiecej. Ale czy będąc pokiereszowanym przez życie, nie do końca sprawnym fizycznie i niespełniającym kanony obowiązującego obecnie piękna, nie można otrzymać szansy na miłość? W końcu tym, co jest najważniejsze, co najmocniej się liczy, jest wnętrze i serce danego człowieka, o czym w piękny i wzruszający sposób przypomina nam Autorka. Książka jest pełna bólu, cierpienia, prób pogodzenia się z losem i dostosowania się do nowej rzeczywistości. W naprawdę doskonały sposób ukazuje walkę młodych ludzi z okolicznościami w jakich się znaleźli ale i z samym sobą. Nie znajdziemy tu przesłodzonej rzeczywistości, raczej realne zmagania dwojga osób okraszone ich błędami, złamanym sercem, frustracją, złością, żalem, niezrozumieniem, rozpaczą i samotnością. Lecz nawet w najczarniejszym momencie swojego życia warto wypatrywać światełka w tunelu, które mogą dać inni. I to, za pomocą nie tylko Alice i Alfiego ale także cudownych postaci pobocznych udowadnia na kartkach tej książki Autorka. Jeśli szukacie powieści obyczajowej, która poruszy nawet najtwardsze serce ale jest też niezwykle wartościowa i naprawdę świetnie napisana, to jak najbardziej polecam tę pozycję. Zdecydowanie warto ją poznać!

Książka, która z jednej strony wciąga z drugiej czekałam i czekałam aż coś więcej wydarzy się i w końcu ze szpitalnego środowiska autorka zabierze nas w inne miejsca. No niestety. Zabrała, ale na ostanie strony do ich własnych domów.
Dwa różne światy, dwa odmienne charaktery. Połączyła ich trauma. Mówi się ? Miłość od pierwszego wejrzenia?, ale w tej książce na pewno tak nie było.
Akcja powieści toczy się głównie w Szpitalu Świętego Franciszka, do którego trafia po wypadku Alfie, który stracił nogę i Alice, która doznała poparzenia ciała w wyniku pożaru, jaki wybuchł w jej biurze.
Ona ? pracoholiczka. Poza pracą nie widziała nic. Nie była duszą towarzystwa i mało rozmawiała z innymi. Nawet ze swoimi współpracownikami.
On ? totalne przeciwieństwo. Cały czas by tylko gadał i dzięki temu łatwo nawiązywał kontakty z ludźmi.
Zamknięta w sobie Alice w końcu przekonuje się do Alfie. I z czasem każde z nich coraz bardziej martwi się o drugie.
Gdybym kiedykolwiek miała trafić do szpitala na dłuższy czas, to chciałabym obok mnie leżał ktoś kto po prostu potrzyma za rękę, doda otuchy. Pomoże w tym ciężkim czasie, wysłucha, ale również pożartuje i jak trzeba skrytykuje.

Najlepszą recenzją tej książki niech będzie to, że czytając ją w autobusie przejechałam swój przystanek. To świadczy bardzo dobrze o tej książce, chociaż nie jest to taka lekka lektura na jaką wygląda.

Oczywiście jest to obyczajówka, ale na pewno się wyróżnia wśród innych. Cała rzecz się dzieje w szpitalu, gdzie poznajemy głównych bohaterów. Każde z nich jest poranione, i to dosłownie, nie tylko w strefie mentalnej. Nigdy się nie widzieli, a mimo tego nawiązuje się między nimi więź. Ale nic tutaj nie będzie przewidywalne. Ta książka dobitnie przekazuje nam, że wygląd nie jest ważny, że to tylko powłoka. Nie ma tutaj fajerwerków - przystojnych mięśniaków czy powabnych kobiet. Jest dużo bólu, rozpaczy, ale i nadziei. I chociaż dominują tu raczej te smutne uczucia, to autorka przedstawiła je lekko i w taki sposób, że ciężko się oderwać. Mądra, z przesłaniem i napisana w bardzo przystępnym stylu. Ciężko uwierzyć, że to debiut!

Ona uległa rozległym, pokrywającym połowę jej ciała oparzeniom.
Jemu wypadek odebrał nogę i dwójkę bliskich przyjaciół.
Oboje stracili nie tylko cząstkę siebie, ale i dotychczasowe życie.

Nie wiedzą jeszcze jednak jednego - że utracone elementy odnajdą w sobie nawzajem.

Wiele było już przelanych na kartki papieru historii, których akcja rozgrywała się na ponurych szpitalnych salach i korytarzach. Które wyciskały niezliczone ilości łez wzruszenia i ostatecznie zostawiały czytelnika ze złamanym sercem. Cóż, "Zanim cię zobaczę" przełamuje te wszystkie utarte w tym gatunku schematy. I chociaż to określenie może nie do końca pasuje do książki samej w sobie, to jednak idealnie oddaje jej klimat - była ona niesamowicie ciepła.

Pokrzepiająca, dająca iskierkę nadziei, dogłębnie poruszająca. Przesiąknięta po brzegi dawką tak potrzebnego i rozbrajającego humoru, który idealnie równoważył momentami naprawdę trudną tematykę. Wypełniona postaciami, których nie sposób nie darzyć ogromną sympatią. I chociaż bezsprzecznie uwielbiam głównych bohaterów, to jednak moje serce skradł nie kto inny, jak pan Peterson. Ponad dziewięćdziesięcioletni staruszek z piekielnie ciętym językiem i sercem na dłoni.

"Zanim cię zobaczę" to jedna z tych słodko-gorzkich historii, które po prostu trzeba mieć na swojej półce. Piękna w swojej prostocie i ukrytej na jej kartach gamie emocji - polecam z całego serca!

"Dwoje nieznajomych, którzy rozmawiają ze sobą każdego dnia, ale nigdy się nie widzieli."

Dużo się mówi i pisze o miłości od pierwszego wejrzenia, a czy może się zdarzyć miłość od, niekoniecznie pierwszego, słyszenia? W końcu wygląd jest rzeczą względną i to, co wydaje nam się oczywiste, w jednej chwili można stracić.

Przekonują się o tym Alice, dotkliwie poparzona w wyniku pożaru i Alfie, który musi nauczyć się żyć po amputacji nogi. Alice ucieka w milczenie. Rozgoryczenie i rezygnacja nie pozwalają jej spojrzeć w przyszłość pozytywnie. Dla niej życie się skończyło. Dotychczas samowystarczalna singielka, nagle staje się zupełnie zależna od innych ludzi.

Alfie, wygadany optymista, wydaje się nie poddawać i zaraża innych swym pozytywnym nastawieniem. Tylko nocne koszmary obnażają jego udręczenie. Jego ucieczką od zastanej po wypadku rzeczywistości, jest maska wesołka, którą zakłada każdego dnia.

Zostają sąsiadami na szpitalnym oddziale. Z czasem Alfiemu udaje się wciągnąć Alice w rozmowy prowadzone poprzez niebieską kotarę, chroniącą ją przed spojrzeniami, które stopniowo stają się coraz bardziej zażyłe. Może właśnie nie widząc drugiej osoby łatwiej jest się przed nią otworzyć? Czy będą w stanie pomóc sobie nawzajem uwolnić się od dręczących ich demonów i dać szansę uczuciu?

To słodko-gorzka historia dwojga rozbitków. Momentami zabawna, częściej poruszająca i skłaniająca do refleksji nad kruchością i ulotnością życia, nad tym co naprawdę się liczy. Nad rolą jaką odgrywają w nim inni ludzie, ich dobre słowo, wsparcie, przyjaźń i miłość. To opowieść dająca nadzieję, gdy wydaje się, że zza tych czarnych, skłębionych chmur już nigdy nie wyjrzy słońce. Piękna i wzruszająca! Znajdźcie dla niej koniecznie miejsce na półce, lub w walizce i w Waszych sercach.

Autor: Emily Houghton
Wydawnictwo: Wydawnictwo Albartos
Jednotomówka
Premiera: 30.06.2021

Czekałam na książkę, która mnie poruszy, da do myślenia i będzie niesamowitą historią, która zaskoczy, wzruszy i zapadnie w pamięć. Teraz, wśród tytułów, które są pisane na jedno kopyto, takich tytułów ze święcą szukać. Ale w końcu jest. ?Zanim cię zobaczę? wniknie w nasze wnętrze i zostanie w głowie na długo.
?W ciemności łatwiej było rozmawiać otwarcie ? nikt się na ciebie nie gapił ani cię nie oceniał, kiedy wysyłałeś za zasłonkę kawałki swojego serca.?
Alice i Alfie są pacjentami szpitala. Oboje coś stracili, ale są zupełnie innymi osobami, inaczej podchodzą do pewnych rzeczy i akceptują zmiany, jakie zaszły w ich życiu. Alfie jest człowiekiem pogodnym, pomocnym pomimo, że stracił w wypadku nie tylko nogę, ale też najlepszych przyjaciół. I wtedy zjawia się ona. Nikt oprócz lekarzy i pielęgniarek nie wie, jak wygląda i kim jest. Bo Alice jest kobietą, która straciła cząstkę siebie. Pożar wywołał rany, nie tylko zewnętrzne, ale również wewnątrz. Młoda dziewczyna, która gnała za karierą, samotna, da sobie pomóc ? Czy Alfie będzie tym, przed którym się otworzy ?
?Dwoje nieznajomych, którzy rozmawiają ze sobą każdego dnia, ale nigdy się nie widzieli. Czy coś takiego w ogóle można było nazwać przyjaźnią ??
Pomimo, że cała akcja w ? toczy się w szpitalu jest piękna. Ich relacja, zaufanie rozwija się stopniowo, nic nie jest oczywiste, ale momentami nie da się powstrzymać łez. Człowiek dzięki temu tytułowi zaczyna dostrzegać to, że nie liczy się jak wyglądasz, ale to jakim człowiekiem jesteś. Czasem wygląd zewnętrzny, może skrywać w środku toksyczną postać, która będzie nas powoli zabijać.
Jest to niesamowita, niesztampowa historia, którą każdy fan dobrych obyczajówek powinien przeczytać. Lawina emocji, przemyśleń i pytań zrodzi się w waszej głowie, ale to będzie dobre. Będzie jak oczyszczenie dla naszej duszy. Chce więcej takich książek, a nie bezmyślnych, identycznych tytułów, które zaraz zapominamy. Ten taki zdecydowanie nie jest. Pokochacie bohaterów i będziecie z nimi przeżywać każdy kolejny dzień.
Książka na miarę Nicolasa Sparksa, Colleen Hoover i Brittany Cherry !