Zapach ziół

"Zapach ziół" to powieść historyczna. Dla mnie było to drugie spotkanie z twórczością autorki, pozostała mi do nadrobienia debiutancka powieść Mai. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo przyjemny w odbiorze, a dodatkowo smaku tej historii dodaje słownictwo odpowiednie dla epoki, w której rozgrywa się akcja powieści, czyli na początku XX wieku, a dokładniej w latach 1900 - 1910. Autorka w rewelacyjny sposób oddała mentalności panującą w tamtym okresie na ziemiach rosyjskich, ale również w niesamowicie plastyczny i pobudzający wyobraźnię sposób opisała ziemię na której przyszło żyć bohaterom. Wielokrotnie czytając niektóre opisy czułam się tak jakbym towarzyszyła postaciom literackim we wszystkich poczynaniach. Fabuła książki została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana, dopracowana i bardzo dobrze poprowadzona. Natomiast bohaterowie, zarówno pierwszo jak i drugoplanowi, zostali w niesamowicie prawdziwy i zarazem barwny sposób zaprezentowani. To postaci, które mają swoje tajemnice, a także wady i zalety, borykają się z różnymi problemami, zdarza się im popełniać błędy i jestem pewna, że nawet pomimo dzielących nas lat i okoliczności z powodzeniem moglibyśmy się z nimi utożsamić w niektórych kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Na kartach powieści mogłam lepiej poznać tak naprawdę troje bohaterów - Ewę, Tadeusza i Antona. Ich myśli, odczucia, mogłam się dowiedzieć z czym zmagają się każdego dnia, jakie wydarzenia wpłynęły na ich obecne życie, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. To na tej trójce i ich losach w głównej mierze skupia się autorka, chociaż istotną rolę odgrywają tutaj także postaci drugoplanowe, czyli bliscy oraz sąsiedzi właścicieli majątku w Zalesiu, którzy dostarczają zarówno samym bohaterom jak i Czytelnikowi wielu emocji i wrażeń. Wszystkie trzy główne postaci od samego początku zaskarbiły sobie moją sympatię i byłam szalenie ciekawa w jakim kierunku pisarka poprowadzi ich losy.. ale chyba nie byłam przygotowana na to co dostałam na kartach tej powieści.. Tak naprawdę czytając "Zapach ziół" ciężko mi było przewidzieć co wydarzy się na kolejnych czytanych stronach, co z jednej strony mi się podobało, a z drugiej mocno frustrowało. Cudownie było obserwować zmiany jakie zachodziły w życiu każdego z bohaterów na przestrzeni kilku lat... Szczęśliwe, pełne radości chwile, ale także te bardziej smutne, poruszające i czasami wręcz przerażające. Z całych sił im kibicowałam, chciałam dla nich jak najlepiej i jednocześnie drżałam z niepokoju, kiedy w ich życiu działo się coś niedobrego. Bardzo się zżyłam z postaciami wykreowanymi przez Maję. Nie ukrywam, że zdarzyło nie się tutaj także uronić nie jedną łzę. Podczas czytania "Zapachu ziół" wielokrotnie miałam ochotę wejść do tej książki żeby przytulić i wesprzeć bohaterów, zapewnić ich, że jeszcze wszystko będzie dobrze. Nawet nie wiem kiedy dotarłam do ostatnich stron powieści, zastanawiałam się wtedy gdzie kolejne kartki, przecież nie można zostawiać Czytelnika w takiej niewiedzy.. Mam szczerą nadzieję, że pisarka nie będzie kazała nam długo czekać na dalsze losy bohaterów! Cudownie spędziłam czas z tą książką i czekam na więcej! Polecam!

Poznajemy Ewę i Tadeusza Zalewskich, którzy zamieszkują rodzinny folwark w Zalesiu. Takiej cudownej i kochającej się pary jak ta dwójka, to ze świecą szukać. W tamtych czasach było nie do pomyślenia, aby kobieta doradzała mężowi w różnych męskich tematach, albo żeby kobieta zarządzała sama majątkiem, czy żeby mogła zostać lekarzem. A właśnie takie zadatki miała Ewa. Dryg do ziół i leczenia ludzi miała za swoim ojcem, który jak mógł tak wspierał córkę.

" Nie rozumiała, dlaczego jej życie miało ograniczać się do powtarzania tych samych schematów zachowań. Nie godziła się na to, żeby ktoś inny, nie pytając jej o zdanie, decydował, co jest dla niej dobre, a co złe. Nie mogła uwierzyć, że tysiące kobiet posłusznie wykonują wolę mężczyzn i matek, a żadna z nich nawet nie zastanowiła się nad tym, żeby to zmienić. Ona chciała mieć własne zdanie i samodzielnie decydować nie tylko o tym, jaki wzór wyhaftować na chustce czy serwecie do salonu."

Tomasz miał za to ambicje, by walczyć o odrodzenie Polski. To zaś źle wróżyło i jemu, i jego najbliższym. We dworze państwa Zalewskich pojawia się przyjaciel Tadeusza z dzieciństwa - Anton. Ten mężczyzna trafił w odpowiednim momencie do tej rodziny. I na przestrzeni 10 - 11 lat, bo tyle lat trwa akcja w tej książce, to przyznam się, że ten bohater zaskarbił sobie nie tylko moje serducho. To co w ciągu życia przytrafiło się temu bohaterowi, załamało by niejednego człowieka, a on mając obok przyjaciół z każdego dołka wychodził na prostą. Tak samo, kiedy przyjaciele mieli kłopoty, on starał się jak mógł, żeby im pomóc. Każdy z bohaterów został tutaj tak przedstawiony, że wiadomo kto jakie ma tutaj stanowisko, czym się zajmuje i jaki jest. Dlatego polubiłam się od razu z bohaterami. No, może nie do końca, bo kilku bohaterów bym się z tej historii pozbyła, ale wiem, że wtedy nie byłaby taka wartościowa. Wtedy byłby lukier, a tak mamy pokazane prawdziwe życie zarówno szlachty, jak i chłopów z czasów pod zaborami. Tylko dlaczego jest tutaj tyle bólu? I co dalej będzie z bohaterami? Czy jeszcze los się do nich uśmiechnie?

Historia, którą naszykowała Maja Drozd jest niezwykła i mega poruszająca serducho. A pod koniec to poruszyła nie tylko moje serducho, ale i moje łzy, które lały mi się strumieniami i czytać nie mogłam. Uwielbiam przenosić się w czasie, do klimatycznych dworków, gdzie podłoga skrzypi, a za wielkimi i ciężkimi drzwiami dzieją się różne rzeczy. Uwielbiam odwiedzać wiejskie chałupy, gdzie są malutkie izby i przeważnie zawsze pod domem ławka do odpoczynku. Poza tym, te klimaty, kiedy to ludzie wierzą w Szeptuchy, albo jakieś inne zabobony bardziej niż w medycynę. To czasem wywołuje we mnie zarówno uśmiech, jak i trwogę. Ale rozumiem, że czasy były inne i ludzie byli inni. Za to naprawdę podziwiałam miłość i przyjaźń, które łączyły Ewę i Tomasza. Cudownie mi się o nich czytało. Przyjaźń z Antonem też tutaj jest do pozazdroszczenia. Oddanie służby w dworku państwa Zalewskich, ale i ludzi ze wsi z okolicy Zalesia - coś pięknego. Ta historia jest bajeczna, ale też taka życiowa i jednocześnie tragiczna, choć niosąca nadzieję na .... Na co? Hm.... Tego dowiemy się z drugiego tomu, bo to jeszcze nie jest koniec historii o Zalesiu i jej mieszkańcach.