Zasady randkowania Nie pasujemy do siebie Tom 1

Bywa i tak, że czasem złe rzeczy stają się początkiem czegoś dobrego w naszym życiu. Spotkania w niefortunnych okolicznościach z pewnością do nich należą, jeśli zwiastują ciekawą znajomość, która ma siłę zmienić wiele w ludzkich losach. W takich sytuacjach, nawet gdy staramy się działać na przekór przeznaczeniu, to serce i tak zaprowadzi nas do tego miejsca, które było nam pisane.

Billie pracuje jako tatuażystka i jest świetna w swoim fachu. Choć nie taką zawodową przyszłość widziała dla niej matka to dziewczyna nie wyobraża sobie robić nic innego. Ma słabość do gorsetów i przekąsek dla dzieci. Jest przyjacielska i miła, a do tego przyciąga męskie spojrzenia, choć nie ma wiele szczęścia w doborze partnerów. I właśnie między innymi z tego powodu postanawia zrobić sobie przerwę od jakichkolwiek relacji. Ale życie ma dla niej inne plany?

Colby jest architektem, ma też słabość do mostów, których historie mógłby opowiadać bez końca. Elegancki ubiór to jego znak rozpoznawczy, a on sam przez swoją prezencję może zostać szybko wzięty za bufona. Jednak to mężczyzna o ogromnym sercu, lecz zajętym - w pełni, bowiem oddał je swojej uroczej córeczce, którą wychowuje sam. Nie w głowie mu były randki, skupiając się na szalonym tempie kolejnych dni z dzieckiem u boku. Lecz jego podejście szybko się zmieni, gdy poznaje zwariowaną najemczynię lokalu w budynku, którego jest współwłaścicielem.

"Zasady randkowania. Nie pasujemy do siebie" to książka, na którą bardzo czekałam, bo duet Ward-Keeland to od zawsze dla mnie gwarant dobrej lektury. Niestety, w przypadku tej książki coś poszło nie tak, bo trudno mi było przez nią przebrnąć i wielokrotnie ją odkładałam na później. Sama kreacja bohaterów jest bez zarzutu, mają swoją historię, poznajemy ich przemyślenia i odczucia, rozumiemy ich postępowanie, a zestawienie pary na zasadzie przeciwieństw stanowi ciekawy zabieg. Odczuwa się ich wzajemne przyciąganie, a niestrudzone starania Colbyego o szansę u Billie są urocze, choć para potrafi także doprowadzić do irytacji swoją grą w podchody, które niekoniecznie przystoją dojrzałym ludziom. Tematyka samotnego rodzicielstwa została ukazana z rozmysłem, jest pełna ciepła, a główny bohater to wzór ojca, jakiego każda mała księżniczka powinna mieć u swego boku. A jednak mimo tych wszystkich obiektywnych zalet powieści kompletnie nie potrafiłam się w nią wciągnąć, nie wywołała we mnie żadnych emocji. Zabrakło mi tu typowych dla Autorek momentów humorystycznych przeplatających się z tymi, które doprowadzają do wzruszenia. Zabrakło przemyślanej fabuły, bowiem miałam wrażenie, że mamy do czynienia z wklejanymi na szybko scenami, które nie znajdują żadnego logicznego porządku ani finalnego domknięcia. I przede wszystkim zabrakło tego, co sprawia, że książka, aż kipi uczuciami, które udzielają się czytelnikowi i sprawiają, że przeżywa wszelkie wydarzenia całym sobą, tej magii słów, która przecież potrafi zdziałać cuda. Wisienką na torcie jest mała czcionka, która nie ułatwia czytania, a dodatkowo w tekstach pisanych kursywą w moim egzemplarzu zamiast literki "d" była wszędzie czarna kropka. I choć postaci poboczne w postaci przyjaciół Colbyego intrygują i mają potencjał na ciekawe historie to nie jestem pewna, czy będę na tyle odważna, by sięgnąć po kolejne części z serii.