Zatoka trujących jabłuszek

ś po­wie­dzieć, bo mnie strasz­nie ksiądz za­in­try­go­wał... - Tak, pa­ni Mi­siu? - Te grzesz­ne roz­ryw­ Ja­kim grzesz­nym roz­ryw­kom mo­że się od­da­wać ksiądz ta­ki jak ksiądz? - Ach, Ja, pa­ni Mi­ tyl­ko pro­szę, niech pa­ni się ze mnie nie śmie­je. Ja gram na kom­pu­te­rze w kul­ki. Bar­dzo mnie to po­chła­nia ostat­nio. - Mat­ko mo­ja, w ja­kie kul­ki? - No, ta­kie kul­ki. Ja mam du­żą kul­kę, a do­ko­ła mnie la­ta­ją ma­łe. Nie­bie­skie i po­ma­rań­czo­we. Ja zja­dam nie­bie­skie, a po­ma­rań­czo­we zja­da­ją mnie, więc mu­szę je omi­jać. Peł­no ich wszę­dzie, ale ja­koś da­ję so­bie z ni­mi ra­dę. A co ja­kiś czas je­stem nie­śmier­tel­ny i wte­dy mo­gę zja­dać po­ma­rań­czo­we. Po­tem prze­sta­ję być nie­śmier­tel­ No do­brze, zda­ję so­bie spra­wę, że to dziw­nie brzmi. Mo­że na­wet tro­chę bluź­nier­czo. Ale za­wsze by­łem prze­ko­na­ny, że Pan Bóg ma naj­więk­sze po­czu­cie hu­mo­ru we wszech­świe­ I niech się pa­ni ze mnie nie śmie­je, bo pa­ni ślu­bu nie dam! o No­ta­riusz i ostat­nio biz­nes­men oświa­to­wy Je­rzy Brań­ski sie­dział na sta­rym fo­te­lu w ro­dzin­nym do­mu na Po­god­nie. W in­nych sta­rych fo­te­lach i na rów­nie sta­rych krze­słach sie­dzie­li je­go ro­dzi­ce, me­ce­nas Ewa Brań­ska i sę­dzia An­drzej Brań­ski, oraz dwaj sy­no­wie, An­drzej Ju­nior i Je­rzy Ju­nior, stu­den­ci pra­wa, któ­rzy ko­rzy­sta­li jesz­cze z aka­de­mic­kiej wol­no­ści przed wy­jaz­dem na uni­wer­sy­te­ty w War­sza­wie i Kra­ko­wie. Na sto­li­ku sta­ły kie­lisz­ki ze zna­ko­mi­tym ko­nia­kiem i uro­cze mi­śnień­skie pół­mi­secz­ki z pti­fur­ka­mi. No­ta­riusz i biz­nes­men Brań­ski czuł się w tej chwi­li jak jed­na z ofiar wła­sne­go oj­ca, któ­ry na wy­dzia­le pra­wa sys­te­ma­tycz­nie wy­kań­czał co tęp­szych stu­den­tów, za­kła­da­jąc, że praw­nik nie ma pra­wa być ny­gu­sem i nie­do­ukiem. We­zwa­no Je­rze­go na ro­dzin­ny dy­wa­nik w spra­wie Agniesz­ki, któ­ra dzień wcze­śniej uczest­ni­czy­ła w ro­dzin­nej ko­la­cji i któ­ra (Agniesz­ka, nie ko­la­cja) zro­bi­ła na ro­dzi­nie jak naj­lep­sze wra­że­nie. - Dziad­ku, czy ja mo­gę prze­wod­ni­czyć? - wy­rwał się naj­młod­szy w zgro­ma­dze­niu Je­rzy Ju­nior, zwa­ny w ro­dzi­nie Ju­ru­siem. Tak go na­zwa­ła kie­dyś bab­cia i, nie­ste­ty, zo­sta­ło. - Je­śli two­ja bab­ka nie ma nic prze­ciw­ko te­mu, to pro­szę bar­dzo - zgo­dził się sę­dzia Brań­ski. - Prze­wod­nicz. Me­ce­nas Ewa Brań­ska po­błaż­li­wie ski­nę­ła rę­ką. Niech się dziec­ko wpra­wia. - O, prze­pra­szam, ja mam coś prze­ciw­ko - za­pro­te­sto­wał no­ta­riusz. - Nie bę­dzie mnie prze­słu­chi­wał mój wła­sny syn. I to młod­szy. Mo­gę z wa­mi roz­ma­wiać, ale nor­mal­nie, bez te­go praw­ni­cze­go cyr­ku. Po co­ście zwo­ła­li ten kon­wen­ty­kiel? Agniesz­ka wam się nie po­do­ba? - Prze­ciw­nie - po­wie­dzia­ła ro­dzi­na jed­no­gło­śnie. - Two­ja Agniesz­ka jest wspa­nia­łą ko­bie­tą, mój dro­gi - do­dał oj­ciec, uśmie­cha­jąc się na wspo­mnie­nie obiek­tu roz­mo­wy. - W tym ca­ła rzecz. - No to o co wam cho­dzi, do dia­bła? Prze­pra­szam cię, ma­mo, naj­moc­niej. - Nie prze­pra­szaj, sy­nu. Oni są okrop­ni. Ale ja też chcia­ła­bym wie­dzieć, czy wią­żesz z Agniesz­ką ja­kieś kon­kret­ne pla­ny. Zro­zum, nas po pro­stu zże­ra cie­ka­wość. - I chcie­li­śmy, ta­to, że­byś wie­dział, że w ra­zie cze­go je­ste­śmy z to­bą - do­ło­żył star­szy syn An­drzej Ju­nior. - Masz na­sze cał­ko­wi­te i ab­so­lut­ne po­par­cie. Uwa­ża­my, że ona do cie­bie pa­su­je ide­al­nie. - Coś po­dob­ne­go! - wy­rwa­ło się Je­rze­mu. - A wy­glą­da­cie, jak­by­ście mnie chcie­li ska­zać na śmierć. - Wi­dzisz, sy­nu, jak to po­zo­ry my­lą - zmar­twił się ob­łud­nie se­nior ro­dzi­ny. - Źle nas oce­ni­łeś. To te­raz już nie ma­tacz, tyl­ko opo­wia­daj. Że­nisz się z nią? Czte­ry pa­ry oczu za­chłan­nie wpa­trzy­ło się w no­ta­riu­sza. Je­rzy wes­tchnął i wzru­szył ra­mio­na­mi. - Uwa­żam, że ro­bisz błąd, zwle­ka­jąc - po­wie­dzia­ła ostroż­nie je­go mat­ka, od­cze­kaw­szy kil­ka­na­ście se­kund. - Je­śli bę­dziesz się za dłu­go na­my­ślał, Agniesz­ka go­to­wa po­my­śleć, że ci na niej nie za­le­ż a mo­że na­praw­dę ci nie za­le­ży? At­mos­fe­ra eg­za­mi­nu jak­ . . . Spis treści Strona tytułowa Strona redakcyjna Dedykacja Podziękowania Zatoka truja?cych jabłuszek