Zatrutka

Pewnego dnia Ania wychodzi na spacer i już nie wraca. Wszystko wskazuje na to, że popełniła samobójstwo, a w to z kolei nie wierzy jej mąż, Piotr. Do tej pory sądził, że zna ją doskonale, jednak informacje zawarte w jej starym netbooku zmienią wszystko ? Ania skrywała tożsamość, o której nie miał pojęcia. W dodatku coraz częściej powiązuje się ją ze śmiercią jednej z koleżanek.

?Zatrutka? to debiutancka książka Ewy Przydrygi i choć autorka wydała już kilka kolejnych powieści, ja postanowiłam rozpocząć od tej pierwszej. Zacznę od tego, że przez kilkadziesiąt pierwszych stron nie mogłam się wkręcić, a styl autorki wydawał mi się bardzo toporny. Dopiero potem nastąpił jakiś przełom w historii, coś mnie szczególnie zaintrygowało, a przez tekst zaczęłam nagle po prostu leciutko płynąć. Fajny i dosyć nietuzinkowy pomysł na fabułę. Nie przypominam sobie, bym kiedyś spotkała się z dokładnie taką tematyką w tle. Wydarzenia raczej nie pędzą jak szalone. Nie czułam nudy, miałam wystarczająco czasu, by wszystko układać sobie w głowie, ale nie czułam też żadnego napięcia, niepokoju. Emocji było jak na lekarstwo. Coś we mnie drgnęło dopiero przy samym zakończeniu. Co do bohaterów to nie poczułam z żadnym szczególnej więzi, ale nie mogę nie wspomnieć o Piotrze. Miał u boku kilkumiesięczną córeczkę, o której, takie odnosiłam wrażenie, czasami po prostu zapominano. Z drugiej jednak strony to dobrze, że postanowił wziąć pewne sprawy we własne ręce, posuwając tym samym akcję do przodu. Fajnie spędziłam czas z ?Zatrutką?, choć spodziewałam się zdecydowanie większych fajerwerków. Nie zmienia to faktu, że jestem zaciekawiona innymi książkami autorki, po które z pewnością sięgnę już niebawem.

Jak dobrze znacie osoby z którymi dzielicie życie? Jesteście absolutnie pewni, że nie kryją przed wami żadnych tajemnic?

Taka refleksja naszła mnie po przeczytaniu "Zatrutki" Ewy Przydrygi. Czy można tak do końca poznać tą drugą osobę? Chyba każdy z nas ukrywa mniejsze lub większe tajemnice, które nie powinny ujrzeć światła dziennego.
Pewnego jesiennego poranka Piotr budzi się nie zastając swojej żony w łóżku. Jest przekonany, że krząta się gdzieś na dole domu. Jednak i tam jej nie zastaje. Zostawiła tylko liścik, że niedługo wróci. Po dłuższym czasie Piotr zaczyna się denerwować długą nieobecnością Ani i dzwoni do niej. Odbiera ktoś zupełnie obcy informując że telefon został porzucony nad brzegiem morza. To naprawdę tylko wierzchołek góry lodowej. Po zniknięciu Ani, Piotr dowiaduje się tyłu nowych i zaskakujących informacji o swojej żonie, że trudno mu w nie uwierzyć. Jednak próbuje ją odnaleźć, gdyż porzuciła nie tylko jego, ale ich maleńką córeczkę, a w samobójstwo Piotr po prostu nie wierzy.
Książka od początku mnie zaintrygowała. Zauważyłam, że autorka genialnie posługuje się słowem. Powieść jest wspaniale napisana. Mimo to jej klimat jest pełen mroku i rozpaczy. Nie wiem, ale przez całą książkę tak czułam. Jeśli mam się czepiać to nie spodobał mi się wątek z Basią. Nie pasowało mi, że Piotr miał tak dużo czasu, często ona była pomijana i mimo że później była zatrudniona do niej niania to nie grało mi to. Tak jakby autorka czasami o niej zapomniała. Ale to taki szczegół. Poza tym zakończenie bardzo mi się podobało. Takie lubię. Może nie jest to thriller pędzący z akcją non stop do przodu i nie jest może bardzo spektakularny, ale skłania do przemyśleń. Człowiek chwilami odnosi się do swojego życia. Ja tak właśnie miałam. To naprawdę dobra książka i mogę ją polecić.