Zawsze w porę

Muszę przyznać, że początek książki był strasznie ciężki jak dla mnie. Powodem tego jest to, że nie czytałam pierwszego tomu.

Jednak im dalej czytałam tym, co raz chętniej zagłębiałam się w historię mieszkańców Ulicy Wierzbowej.

Uroczyn jest małą miejscowością gdzie każdy, każdego zna. A mieszkańcy nie raz nawzajem sobie pomagają, choć bywają też ?złośliwe sąsiadki?.

W takiej na pozór spokojnej powieści autorka porusza wiele trudnych tematów. Zaczynając od rozwodu, dziecka z chorobą DOWNA a na nieodwzajemnionej miłości kończąc.

Historia jest naprawdę przyjemna w czytaniu, choć z początku myślałam ?ee.. to raczej nie dla mnie?. Bardzo się cieszę ze nie zaprzestałam czytania tej książki, bo tylko utwierdziłam się w przekonaniu, że nie należy oceniać książki, gdy się jej do końca nie przeczytało.

Powieść jest bardzo realistyczna, nie raz miałam wrażenie, iż czytam o własnych sąsiadach, i że sama mieszkam gdzieś pomiędzy Panią Florą, panią Jolą a Ryneczkiem.

Okładka książki jak dla mnie, to wymarzony ogród. Marzy mi się taki taras, gdzie mogłabym przyjmować sąsiadów. Jednak po pierwsze, kto by dbał o te roślinki w moim ogrodzie (ja nie mam ręki do kwiatów) a po drugie raczej już się chyba nie praktykuje odwiedzania sąsiadów. Każdy żyje swoim życiem.

Książka wewnątrz jest również bardzo estetycznie wydana. Czcionka jest nie za duża, nie za mała taka w sam raz, a każdy rozdział zaczyna się od przepięknej grafiki.

Książkę czytało mi się naprawdę przyjemnie. Historia na pewno przypadnie do gustu dojrzałym kobietom (młodszym paniom może się tu po prostu za mało dziać), aczkolwiek nie mówię, że młodsze pokolenie nie może jej przeczytać jak najbardziej, jeśli tylko lubicie takie spokojne powieści to polecam. Koniecznie zacznijcie od pierwszego tomu.

Ja z ogromną chęcią zapoznam się z wcześniejszym tomem (którego nie czytałam) i z częścią 3. Autorka napisała takie zakończenie, że muszę się dowiedzieć co będzie dalej. A inne książki Pani Agnieszki również z przyjemnością przeczytam.

"Zawsze w porę" to ciepła, dająca nadzieję opowieść o przyjaźni, sąsiedzkiej pomocy i bezinteresowności. Lubię, kiedy w powieści pojawia się wielu bohaterów, a tutaj ich nie brakuje. Oprócz postaci, które miałam okazję poznać w pierwszym tomie, pojawia się kilka nowych osób, które wnoszą powiew świeżości na ulicę. Wśród nich jest między innymi wnuczka pana Zygmunta - Melissa, Borys Zięba - syn państwa Ziębów czy Fryderyk Oblata - asystent burmistrza do spraw turystyki i polityki senioralnej. Właśnie ten ostatni wprowadzi najwięcej zamętu. Każdy z bohaterów, tych znanych z poprzedniej części i nowych, zmaga się z jakimiś problemami. Jedne są poważniejsze, jak problemy Hanny z byłym mężem i jego rodzicami, inne są całkiem innej natury, jak problemy pana Zygmunta z wyhodowaniem idealnej róży, ale wszyscy ci ludzie walczą o swoje szczęście i wierzą, że życie pisze dla nich dobry scenariusz.

Bardzo lubię opowieści ze swojskim klimatem, a na ulicy Wierzbowej poczułam się jak u siebie w domu. Wydawać by się mogło, że jeśli historia opowiada o tak wielu starszych osobach może być nudna, ale nic bardziej mylnego. Każdy z tych staruszków ma swoją pasję, która jest godna podziwu. Ukoronowaniem ich starań stała się wystawa w miejscowej bibliotece, w którą zaangażowali się wszyscy mieszkańcy. Myślę, że ta książka otwiera oczy na problem samotności wśród osób w podeszłym wieku. W czasach epidemii ta kwestia stała się ważna - mnóstwo młodych ludzi na ochotnika zgłaszało się do robienia zakupów starszym osobom. To piękny gest, który nie kosztuje wiele, a może uratować komuś życie. Warto rozejrzeć się wokół i zastanowić, czy obok nas nie mieszka ktoś, kto potrzebowałby pomocy. Pamiętajmy, dobro wraca!

Lubię książki Agnieszki Krawczyk za ich dopracowanie, styl i poprawność. Autorka używa przepięknej polszczyzny, którą warto docenić. Porusza tematy bliskie każdemu z nas. A co najważniejsze - zachęca do czynienia dobra i pokazuje, że warto wierzyć w ludzi. W jej powieściach jest coś magicznego, co ukazuje świat z lepszej strony. I może się wydawać, że mieszkańcy ulicy Wierzbowej są nieco wyidealizowani, bo w dzisiejszych czasach trudno o ludzi, którzy robią coś bezinteresownie, ale autorce mogło chodzić o to, żeby pokazać, że tak się da. Że wyciągnięcie pomocnej dłoni do kogoś w potrzebie nie kosztuje wiele, a zmienia wszystko.

"Zawsze w porę" to bardzo przyjemna i ciepła opowieść. Z wielką radością sięgnę po trzeci tom przygód mieszkańców ulicy Wierzbowej, bo druga część skończyła się tak intrygująco, że zakładam, iż było to preludium do jeszcze jednego tomu. Gorąco polecam!

Kiedy przeprowadzamy się do nowej dzielnicy lub nowej wsi, stajemy się jej częścią a sąsiedzi naszą drugą rodziną, jest to piękne, bo razem tworzymy całość i dbamy o siebie nawzajem i miejsce, w którym mieszkamy.
Na ulicy Wierzbowej każdy ma swoje problemy jeden większe a drugi mniejsze, Weronika potajemnie podkochuje się w Ksawerym, ten za to darzy uczuciem Hannę, która niedawno rozstała się z mężem i nie ma teraz głowy do innych mężczyzn, a wzdycha do niej również doktor Paweł Zaruski, przez takie zawirowania Weronika nie przepada za Hanną a Paweł za Ksawerym. Pomimo tego, że nie każdy każdego darzy sympatią, mieszkańcy potrafią się jednoczyć i chcą powrotu kina Bajka, niestety nie jest to takie proste do załatwienia i nie jeden sekret wychodzi przy tym na jaw, burząc spokój ludzi.
Pomimo tego, że nie czytałam części pierwszej, to szybko rozeznałam się w sytuacji mieszkańców ulicy Wierzbowej, prawie wszyscy, którzy tam mieszkają, wydają się sympatyczni niektórzy jedynie nieco zagubieni, starają się o siebie dbać i nie są dla siebie anonimowi. Całość to piękna historia o ludziach, którzy są inni, ale razem tworzą daną społeczność, ludzie młodzi i starzy, ci u szczytu i kariery i ci, którzy właśnie spadli na dno, nikt tutaj nie zostaje sam, zawsze może liczyć na życzliwość ze strony innych, oczywiście są tu też osoby wścibskie, które chcą tylko wiedzieć, co się stało, a nie pomóc, ale takie osoby są wszędzie i nie warto się nimi przejmować.
Autorka stworzyła piękną otoczkę spokoju i harmonii, czytelnik przenosi się na ulicę Wierzbową i z bohaterami przeżywa każdy dzień, chciałabym, żeby tak było wszędzie, niestety obecnie jeden drugiemu zazdrości, często sąsiad z sąsiadem nie rozmawia, ale obgadują się wzajemnie, nie jest to dobre, bo źle wpływa na atmosferę w danej dzielnicy.
Już nie mogę doczekać się kolejnej części, bo taka na pewno nastąpi, chce znowu poczuć magię tego miejsca i jeszcze raz spotkać się z bohaterami, a najlepiej przenieść się w czasie i tam zamieszkać.