Zbrodnia i kara (twarda)

Autorem Zbrodni i kary jest oczywiście Fiodor Dostojewski. Książka została napisana w 1866r.

Znajdziemy tu dogłębne analizy psychologiczne, niebanalne pytania, które i dziś dają do zastanowienia Rozterki i dylematy są tak dalece zgłębione, że nie sposób oprzeć się ich oddziaływaniu. Nie zdziw się więc czytelniku, jeśli podczas lektury będziesz snuł się smutny, przygnębiony, niczym Raskolnikow dręczony sumieniem po ulicach Piotrogrodu

Do tego, całość okrywa ponura otoka postaci zza światów, niemal obłąkańczych snów, zimnych panoram Petersburga, ludzi duszących się w ścianach ciasnych i brudnych mieszkań

Jedna ze scen jest szczególnie zaskakująca( choć nie wiem, czy to dobre słowo, raczej- utrzymana w napięciu). Otóż gdy czytelnik jest już w stanie uwierzyć, że Swidrygałow ( niedoszły narzeczony siostry Rodiona) się zmienił, że naprawdę pragnie bezinteresownie pomóc Raskolnikowi, nagle zamyka się z Dunieczką w swoim mieszkaniu i mówi Los Twojej rodziny leży w Twoich rękach Ten bezecnik zapewne chciał wykorzystać Dunię, której od dawna pożądał. I tu czytelnika przeszywa dreszcz: Dunieczka wyciąga rewolwer, mierzy prosto w napastnika Teraz ma go w garści, wygarnia mu całą prawdę o śmierci jego żony( Swidrygałow otruł żonę) i strzela!

W pewnym momencie sytuacja staje się tak trudna, tak przeciążona, że czytelnik czeka tylko, aż bohater popełni samobójstwo. Na szczęście wszystko kończy się Zmartwychwstaniem do nowego życia Przepięknie.

Umysł chory, albo genialny mógł spłodzić coś takiego. To najlepiej napisana książka, jaką w życiu miałam w rękach! Geniusz! Polecam.

„Zbrodnia i kara” to powieść wyjątkowa. Jest rzeczą szalenie dziwną, że w szkole omawiają ją dzieci – choć działo się tak, od czasów niepamiętnych. Kawał dobrej lektury, a tu aż dziw, że jeszcze jest omawiany – wszak ministerstwo do spraw rozwoju wycofuje wszystkie dobre książki…
Ale. Skończmy owe rozważania niewesołe – czy jest, czy też nie ma „Zbrodni i kary” w spisie lektur, przeczytać ja trzeba, ba, przeczytanie jej jest koniecznością, obowiązkiem… choć nader słodziutkim, miłym. W owej powieści można się zakochać – ja sama, w moim życiu krótkim niezwykle, przeżywałam już trzy razy ową wspaniałą historię. I nie mam dość – wręcz przeciwnie, mam takie wrażenie, ze sięgnę jeszcze nie raz, i nie dwa po tę pozycję. Czymże ona tak urzeka? Ano. Psychologią, straszliwą prawdopodobnością, pięknem, humorem… nic tylko czytać, i czytać, i czytać…
Polecam.