Zbrodnia po polsku

?Jak każdy pracownik budżetówki, nienawidził poniedziałków. Właściwie nie znosił też wtorków, nie przepadał za środami, pałał niechęcią do czwartków i z bliżej nieokreślonych powodów nie cierpiał piątków, ale tych przeklętych poniedziałków nienawidził w szczególności.?, czyli o Polakach i zbrodniach słów kilka.

Zbrodnia po polsku to już czwarta komedia kryminalna Aleksandry Rumin. Trzy pozostałe części już dawno za mną i strasznie wyczekiwałam kolejnej książki tej autorki, ponieważ kupiła mnie ona już Zbrodnią i Karasiem. Każda jej kolejna książka tylko jeszcze bardziej mnie zachwycała. Czy ze Zbrodnią po polsku będzie podobnie?

Na mieszkańców Warszawy pada blady strach, ponieważ na ulicach stolicy grasuje zabójca, który za cel obrał sobie młode kobiety.

Jego tropem podąża kiepsko opłacany, ale niezwykle dzielny kwiat polskiej policji. Członkowie specjalnej grupy dochodzeniowej, na czele ze steranym życiem komisarzem, który zasłynął schwytaniem aż trzech seryjnych morderców, harują dzień i noc, by powstrzymać niebezpiecznego maniaka. Mogą liczyć na pomoc szkolonego za granicą profilera, wschodzącej gwiazdy polskiej prokuratury, rzeszy ekspertów, a nawet hierarchów kościelnych oraz samego ministra spraw wewnętrznych i administracji, ale dochodzenie, niestety, stoi w miejscu. Kiedy w wyniku przecieku wychodzą na jaw drastyczne szczegóły zbrodni, rozpętuje się medialna burza, a ?góra? domaga się natychmiastowych wyników. Czy niestrudzonym stołecznym policjantom uda się złapać zwyrodnialca, zanim życie straci kolejna niewinna kobieta?

Oczywiście! Aleksandra Rumin po raz kolejny zachwyca swoim zmysłem obserwatorskim. Autorka w swoich książkach nie tylko przedstawia wszelkie stereotypy o Polakach, ale i nawiązuje (oczywiście, z humorem) do sytuacji panującej w kraju. A to wszystko okraszone jest sarkazmem i satyrą. Lubię Rumin za jej dystans i poczucie humoru. Autorka ma lekkie pióro, dzięki czemu książkę czyta się z przyjemnością i błyskawicznie. Cechą charakterystyczną historii jest przerysowanie bohaterów oraz ich zachowań. Jednocześnie jednak jest zachowana równowaga i całość prezentuje się wyśmienicie.

Czy można stworzyć zabawną opowieść z morderstwem w tle? Jak najbardziej! Aleksandra Rumin to udowadnia na każdej stronie swojej książki. Czasami z komediami kryminalnymi jest tak, że albo skupiają się głównie na humorze, albo na zbrodni. Tutaj mamy idealne połączenie wątków komediowych z brutalnymi morderstwami. Styl autorki bardzo mi się podoba ? przypomina trochę ten Martyny Raduchowskiej i Marty Kisiel, więc jeśli czytaliście książki tych autorek i wam się podobały to na pewno i Rumin przypadnie wam do gustu. Do samego końca nie domyśliłam się, kim jest zabójca. A rozwiązanie wątku Jolanty, którą tak pragnie odzyskać główny bohater, jest wisienką na torcie. Genialne!

Zbrodnia po polsku to książka, przy której uśmiech nie schodzi z ust. Ja miejscami dosłownie płakałam ze śmiechu. Jeśli jeszcze nie czytaliście poprzednich książek, to jak najszybciej musicie to narobić. Nie trzeba ich czytać po kolei, gdyż każda z nich jest oddzielną historią. Mam nadzieję, że nie jest to ostatnia komedia kryminalna Aleksandry Rumin, ponieważ jestem oczarowana tymi książkami i chcę więcej! Mogę wam ją z czystym sumieniem polecić. To idealne książki na poprawę humoru. Nie da się nie śmiać przy lekturze.

"Zbrodnia po polsku" nie rozśmieszyła mnie tak jak inne książki Aleksandry Rumin. Nie mogę jej zarzucić braku humoru, czy złego wykorzystania stereotypów, które w tak charakterystyczny dla siebie sposób wyolbrzymia i wyśmiewa, po prostu tym razem nie trafiła do mnie tematyka. Policja. Temat tak często obśmiewany, że już czuję przesyt, głównie dlatego tak ciężko szła mi lektura.
Obiektywnie na pewno wielu osobom przypadnie do gustu. Autorka jest bardzo dobrym obserwatorem, co widać w zachowaniach jej bohaterów, ich wypowiedziach, często nawet wyglądzie. Nie boi się bawić tymi nie do końca pozytywnymi cechami, które w jakiś sposób definiują, akurat w tej powieści funkcjonariuszy, w oczach innych. Czy słusznie? Jak mówi przysłowie, wyjątek stanowi regułę, więc warto przyjrzeć się przywarom okiem autorki.
Mnie podobała się najmniej ze wszystkich dotąd wydanych, ale czy tak będzie z każdym czytelnikiem? Nie sądzę, warto się przekonać.

W Warszawie giną młode kobiety, nauczycielki muzyki. Sprawca podpisuje się pseudonimem ?Prawdziwy Polak?, przy zwłokach zostawia liściki z patriotycznymi pieśniami oraz maki. Wybiera swoje ofiary bardzo starannie, a na dodatek jego zbrodnie są nietypowe, mają zawsze związek z czymś symbolicznym i charakterystycznym dla kraju. Sprawę prowadzi komisarz Polak, który ma na koncie kilka spektakularnie rozwiązanych spraw. Czy uda mu się złapać mordercę?
Zbrodnia po polsku to kolejna komedia kryminalna Aleksandry Rumin. Głównym bohaterem powieści jest Jan Polak, policjant po przejściach ? rozwodnik ze zbuntowaną córką i zabraną przez żonę kolejną ukochaną istotą, Jolantą. Polak znany jest z kilku rozwiązanych spraw, którymi żyły media, jednak to przypadek sprawił, że komisarzowi się poszczęściło. Bez grosza przy duszy, z kochanką-sprzątaczką, bratem wprost z Ameryki i nowym pomocnikiem, przed którym musi zgrywać twardziela ? oto cały Polak.
Akcja kręci się wokół zbrodni, które nękają Warszawę. Śledztwo ujawnia kolejne fakty, wytłuszcza podobieństwa między ofiarami i pozwala na wytypowanie kolejnych potencjalnych kroków mordercy. Jan Polak ma do pomocy profilera, który wrócił z zagranicznych szkoleń, a także młodego policjanta, który podziwia starszego stopniem policjanta.
Morderstwa przedstawione w powieści są wymyślne. Autorka wplotła w nie symbole, które mogą kojarzyć się z Polską. Zrobiła to oczywiście w swoim stylu ? prześmiewczo i ironicznie wybierając odpowiednie rzeczy. Jedne są bardziej, inne mniej oczywiste. I choć można w połowie książki, po jednej ze scen, domyślać się już zakończenia, nie psuje to wcale zabawy z dalszej lektury.
Proza Aleksandry Rumin to przede wszystkim satyra na konkretne grupy społeczne. Tym razem obrała sobie za cel policję. Przedstawiła też obraz Polaka, który wracając z zagranicznych wojaży, niezwiązanych z wakacjami, lecz z zarobkiem, wplata w swoje wypowiedzi obce zwroty. Autorka obnaża przywary, żongluje stereotypami, świetnie wyolbrzymia pewne fakty dotyczące opisywanych przez siebie społeczności. Zaczynając czytanie jej powieści, trzeba nastawić się na dużą dozę ironii, kpiny, czarnego humoru. Z każdej niemal strony wylewa się absurd, który łączy się z przesadą, a to wszystko napisano w tak lekki sposób, że ma się wrażenie, że autorka sama świetnie bawiła się podczas tworzenia.
Zbrodnia po polsku to kolejna powieść Rumin, którą czytałam z przyjemnością. Lubię jej styl, mimo że dla wielu osób może wydawać się on męczący i na siłę. Tak naprawdę trzeba podczas czytania przymknąć oko na wiele wyolbrzymień i pozwolić się sobie dobrze bawić. To bardzo ciekawa komedia kryminalna, w której ukazano przywary kolejnej grupy społecznej. Zbrodnie też są, lecz to nie one są tu najważniejsze, lecz fakt, jak dochodzi się do prawdy i ile po drodze można spaprać. Zdecydowanie polecam, jeśli lubicie specyficzny humor i chcecie się rozluźnić podczas wieczornej lektury.

?Zbrodnia po polsku? trzyma poziom, do którego Aleksandra Rumin nas przyzwyczaiła. Liczę, że kolejne pozycje wychodzące spod jej pióra (lub długopisu, lub klawiatury?) będą równie udane. Oczywiście, już zaczynam ich wypatrywać! Z tego miejsca, cicho apeluję: czytajmy rodzimych twórców! Rozumiem, iż wielu jest uprzedzonych, sama odczuwałam niegdyś podobne emocje, ale naprawdę warto ?wyjść ze strefy komfortu?, poszukiwać młodych (nie mam na myśli wyłącznie metryki) pisarzy, dawać im szansę rozwoju, zwłaszcza w tych trudnych czasach.