Zdeptana róża

Polecam tę poruszającą i wzruszającą książkę z wartką, wciągającą akcją.

Jak łatwo sprawić,że człowiek utraci skrzydła... Jak łatwo zniszczyć indywidualność..

Piękna, poruszająca pozycja, która polecam wszystkim chcącym przezywać głęboko

W powieści tej najbardziej urzekły mnie opisy erotycznych przygód głównej bohaterki, zwłaszcza jej romantycznej, tragicznie zakończonej miłości. Bardzo się też przejęłam prześladowaniami bezpieki tej nieszczęsnej kobiety Z wypiekami na twarzy czytałam o kuriozalnych warunkach życia w PRL-u. Nie wyobrażam sobie, jak ludzie znosili to wszystko. Gorąco polecam tę poruszającą i wzruszającą książkę z wartką, wciągającą akcją, ubarwioną humorystycznymi epizodami.

Jest to przejmująca opowieść o młodej, pięknej kobiecie, której życie naznaczone jest jednym wielkim pasmem nieszczęścia. Po wielu życiowych zawirowaniach zostaje dziennikarką. Lubi swoją pracę, gdyż zajmuje się problemami kulturalnymi, co stwarza jej możliwość obracania się w artystycznym środowisku. Gdy jednak bezpieka upatruje ją sobie na konfidentkę, co dla niej jest to nie do pomyślenia, jej zadowolenie z pracy pryska jak mydlana bańka.
Postanawia za wszelką cenę uwolnić się z żelaznego uścisku bezpieki. Wymyśla scenariusz postępowania, który ma jej to umożliwić, zdając sobie sprawę, że przyjdzie jej za jego realizację zapłacić wysoką cenę. Czy uda się jej urzeczywistnienie tego planu dowiadujemy się w zaskakującym zakończeniu, stanowiącym dość wątpliwy happy end.

?Zdeptana róża? Stefanii Jagielnickiej-Kamienieckiej to opowieść o młodej, pięknej kobiecie, którą spotyka całe pasmo nieszczęść. Najgorszym z nich jest upatrzenie jej sobie przez PRL-owską bezpiekę na konfidentkę w artystycznym środowisku, co wobec jej oporu sprowadza na nią niewyobrażalne wprost szykany. Jej dramatyczna walka z tą piekielną machiną nie ma zbytniej szansy powodzenia.
Warto sięgnąć po tą książkę, by przekonać się, co znaczy życie w wolnym, niepodległym kraju, w którym człowieka nie szykanuje się za jego poglądy polityczne i religijne. Dzięki tej powieści mamy szansę porównać dzisiejszą Polskę z tą z czasów PRL-u. To porównanie zdecydowanie wypada na korzyść teraźniejszości. Niestety wszyscy lubimy narzekać, więc może po lekturze tej książki zmienimy zdanie i docenimy to, co nas spotyka?
Jest jeszcze jeden powód, dla którego powinniśmy przeczytać ?Zdeptaną miłość?. Otóż wiele wydarzeń opisanych przez Jagielnicką-Kamieniecką wydarzyło się naprawdę. Chociaż nie da się jednoznacznie stwierdzić, które fakty są autentyczne, a które nie, możemy być pewni, że to historia z życia wzięta. I dla niej warto poświęcić swój czas.

To pasjonująca lektura, w ciekawy sposób przedstawiająca nie tylko PRL-owskie tragikomiczne realia życia codziennego lecz również działanie systemu rujnującego życie wartościowych jednostek. Jest w niej namiętność, dramat, napięcie, humor, sarkazm i nieoczekiwane zakończenie. Książkę czyta się jednym tchem, trudno się od niej oderwać.
Autorka uprawia również poezję, co wpłynęło na docenianie przez nią wartości każdego słowa i pomijanie oczywistości, a także na opanowanie struktury psychicznej człowieka i kompozycji linearnej, co wpływa na intensywność jej prozy.

Jest to bardzo ciekawa opowieść o młodej, pięknej kobiecie, której życie naznaczone jest jednym wielkim pasmem nieszczęścia. Znajdując się z jednej strony pod wpływem antykomunistycznego nastawienia rodziców, którym trudno jest przystosować się do życia w obcym środowisku i znienawidzonym systemie, a z drugiej pod naciskiem indoktrynacji komunistycznej w szkole, szuka ucieczki od tej schizofrenicznej sytuacji w łapczywym pochłanianiu książek i w marzeniach o ucieczce do innego piękniejszego świata. Zamyka się w sobie, otwierając serce jedynie w grubym notatniku, w którym potajemnie pisze wiersze.
Wprawdzie udaje się jej dostać na studia aktorskie w Krakowie, ale niestety nie sprawdza się i musi wrócić do Bytomia. Po powrocie do rodziców kilkakrotnie zmienia pracę, aż w końcu udaje się jej: ?Z marnej inwentaryzatorki przekształciłam się w ?panią redaktor?. Wspaniale poczułam się w redakcji. Zachwycona byłam nowym środowiskiem. Znalazłam się wśród inteligentnych i kulturalnych ludzi?. Takie są jej początkowe wrażenia. Lubi swoją pracę, gdyż zajmuje się problemami kulturalnymi, co stwarza jej możliwość obracania się w artystycznym środowisku. Gnębi ją jednak nacisk, by została członkiem partii, gdyż jest to niezgodne z jej ideałami, chociaż nie ma nic przeciwko przynależności do niej redakcyjnych koleżanek i kolegów, z którymi nawiązuje serdeczne przyjaźnie. Gdy jednak bezpieka upatruje ją sobie na konfidentkę, co dla niej jest to nie do pomyślenia, jej zadowolenie z pracy pryska jak mydlana bańka.
Po tragicznie przerwanej wielkiej miłości poświęca się całkowicie samotnemu wychowywaniu syna, którego urodzenie stanowi jedyny promień szczęścia w jej ponurym PRL-owskim życiu. Tragiczna śmierć dziecka rujnuje wszystkie jej plany i marzenia dotyczące przyszłości, ograbia z energii, radości i entuzjazmu, jakie wniosło do jej życia. Pozostaje jej tylko praca. Jednak z powodu szykan bezpieki nie daje jej ona już zadowolenia. Prześladowania wtrącają ją w depresję. Dochodzi do tego śmierć brata w wypadku samochodowym i kobieta ląduje w szpitalu psychiatrycznym, gdzie przeżywa koszmar. Po wyjściu z niego postanawia zacząć kierować się rozsądkiem, a nie jak do tej pory sercem. Uświadamia sobie, jak bardzo nienawidzi tego ustroju, tego horrendalnego fałszu, tych ?towarzyszy?. Postanawia za wszelką cenę uwolnić się z żelaznego uścisku bezpieki. Wymyśla scenariusz postępowania, który ma jej to umożliwić, zdając sobie sprawę, że przyjdzie jej za jego realizację zapłacić wysoką cenę. Czy uda się jej urzeczywistnienie tego planu dowiadujemy się w zaskakującym zakończeniu, stanowiącym dość wątpliwy happy end.