Żeglarze i jeźdźcy

?Księga Całości? to moje fantastyczne odkrycie tamtego roku. Przy każdej kolejnej części zachwycam się kunsztem literacki Feliksa W. Kresa, który za każdym razem zaskakuje mnie swoim stylem. Muszę przyznać, że "Żeglarze i Jeźdźcy" są jedną z moich ulubionych części tego cyklu, choć każdy kolejny tom różni się od nich, jednocześnie utrzymując wysoki poziom swoich poprzedników.

Opowiadania składające się na ten zbiór mają w sobie sporo magii, choć w tym świecie nie ma jej zbyt wiele. Wszystkie łączą się ze sobą poprzez występujące w nich postaci, które po części znamy już z poprzednich tomów. Nowi bohaterowie są ciekawi i osobiście większość z nich polubiłem i im kibicowałem. Miałbym problem z wyborem swojego ulubieńca, jak i ze zdecydowaniem się, które z opowiadań najbardziej przypadło mi do gustu. Każde z nich jest inne i wyborne na swój sposób. Wiele je łączyło, między innymi tym granie autora na emocjach czytelnika. Wielokrotnie było mi po prostu smutno, nawet jeśli bohatera znałem krótko, to i tak zdążyłem się do niego przyzwyczaić i polubić. Dlatego przygotujcie się na smutek i poruszenie, bo autor nie oszczędza ani swoich postaci, ani czytelników.
Choć, jak już wspomniałem ciężko wybrać najlepsze opowiadanie to sam postawiłbym na "Siedmiu najemników". Nie wiem czy jest najlepsze, ale przypadło mi do gustu i jakoś tak mam do niego sentyment. Idealnie nadawałoby się ono do przeniesienia na duży ekran, choć pewnie nie byłoby to łatwe. Ogólnie więcej polskiej fantastyki powinno doczekać się ekranizacji, a ?Księga Całości? byłaby dobrym towarem eksportowym.

Zdecydowanie polecam książkę "Żeglarze i Jeźdźcy". Jak widać, Feliks W. Kres nawet po tylu tomach potrafi mnie zaskoczyć i stworzyć coś innego od swoich poprzednich powieści, a zarazem tak spójnego z całym cyklem. Mam nadzieję, że cały cykl do samego końca będzie trzymał tak wysoki poziom i autor jeszcze nieraz zaskoczy mnie swoim pomysłem i jego wykonaniem.

Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie ...

STARE I NOWE

Niemal wszystkie dotychczasowe tomy ?Księgi całości? zostały już wznowione w nowej wersji ? niemal, bo została nam jeszcze ?Tarcza Szerni?, która pojawi się jako kolejna część tej edycji ? i przyszła pora na nowe. Na mieszankę opowiadań tych już znanych, jak i całkiem świeżych, zaserwowanych nam w tomie, który można uznać za swoisty przestój przed kolejnymi, wielkimi przygodami, ale jest to przestój bardzo udany. I satysfakcjonujący.

Ten świat pełen jest legend i opowieści. Historii o ludziach. O śmierci. O łzach. O życiu. Walce. Wiele z nich poznaliśmy, czas odkryć kolejne.

Felisk W. Kres swój cykl ?Księga całości? zapoczątkował opowiadaniem opublikowanym w 1987 roku, rozwiniętym potem w powieść. I takich opowiadań, rozwijanych, łączonych, splatających się ze sobą, w cyklu było dużo. Szerń, Szerer i wszystko, co się z nimi wiąże i krótkie formy się lubią. A razem łączą się w jedną, wielką, bogata opowieść. Opowieść, którą uwielbiam zarówno w opasłych tomach, w których snuta jest dla nas jedna, epicka fabuła, jak i tych króciutkich czasem urywkach, które może niewiele wnoszą, ale jak przyjemnie rozbudowują świat. I tak jest właśnie z tym tomem.

Opowiadanie ?Miód dla Emiry? Kres opublikował w 1991 roku w drugim numerze ?Voyagera?. W ?Science Fiction? 6/2004, dwa lata po ostatnim, jak się wtedy zdawało tomie cyklu zagościł tekst ?Gówno?, a trzynaście lat później BookRage, wznawiając ?Księgę całości? w formie cyfrowej promocyjnie dorzuciło do tego jeszcze jeden utwór, ?Jeźdźcy Równin?. Wszystkie gdzieś tam krążyły, zebrane nie zostały, a teraz dostajemy je skompilowane w jednym tomie i uzupełnione o nowe historie: ?Armektańską nienawiść? i ?Siedmiu najemników? i?

I jest dobrze. Teksty tu podane są różnorodne, jak ich długość, ostatni z nich to dobre pół tomu, dwieście stron czystej fantasy w wykonaniu Kresa, powieść właściwie, ale na tej samej zasadzie, co różnorodne były dotychczasowe opowieści. Czyli tematyka bywa różna, czasem mniej oryginalna (?Najemnicy? oparci są na ?Siedmiu samurajach?, czego autor nie ukrywa), czasem bardziej, ale za każdym razem udana wykonaniem. I mającym ten charakter, ten klimat, który tak mnie ujmował do tej pory i ujmować nie przestanie.

Kres robi tu ? i w tym tomie, i w tym cyklu ? kawał znakomitej roboty. Jednej z najlepszych w swoim fachu, jeśli mowa o rodzimych pisarzach. Bierze znane przecież schematy i serwuje je po swojemu, nonszalancko, brutalnie, z brudem, czasem wulgarnością, ale fabularną i literacką wprawnością. I sprawnością. Czyta się to świetnie, to nowe wydanie świetnie też wygląda i świetne jest to wszystko. Czytajcie, bo warto.