Jack Reacher: Zgodnie z planem

"Na mapie miasto robiło wrażenie małego.. ale było na tyle duże, że działające grupy przestępcze mogły podzielić się nim po połowie."

Zdziwiłam się, że to już dwudziesty czwarty tom serii z Jackiem Reacherem, nie przeczytałam nawet połowy z nich, ale wiem, że koniecznie chcę nadrobić zaległości. To nie tak, że wyjątkowo zachwycam się spotkaniem z kluczową postacią cyklu, po prostu bardzo lubię wchodzić w atrakcyjnie przedstawione klimaty z dreszczykiem, nawet jeśli ciekawy pomysł na intrygę bazuje na utartych schematach walki dobra ze złem. Seria powstaje niemal od ćwierćwiecza, zatem charakteryzuje się sprawdzonym stylem prowadzenia narracji, wciągania w fabułę i tworzenia aury pojedynku. Najnowsze tomy to uwspółcześnione wersje klasyki sensacji, zgrabnie skomponowana mieszanka wyczekiwanych wzorców i zaskakujących roszad. Pierwsze przybliżyłam na Bookendorfinie ("Poziom śmierci", "Uprowadzony", "Echo w płomieniach"), spełniły pokładane w nich nadzieje. Co ważne, każdy można poznawać niezależnie od siebie, nie powstaje zatem odczucie, że coś się traci.

Jack Reacher nie boi się stanąć w obronie słabszych i skrzywdzonych, upomnień się o ich prawa w niekonwencjonalny sposób, wymierzyć bezwzględną karę przestępcom, sadystom i oprawcom. Ukształtowały go liczne podróże w dzieciństwie, wojskowa przeszłość i pragnienie życia na własnych zasadach. Samotnik, ale z głęboką wrażliwością i umiejętnością czytania innych, przyjmujący za dobrą monetę to, co przyniesie każdy dzień. Łatwo wpada w poważne tarapaty, lecz zazwyczaj może liczyć na pomoc obcych ludzi. Superbohater, mający oprócz zalet też i wady, chętnie oczyszcza świat z różnych szumowin i zwyrodnialców. W tej odsłonie ukraińska i albańska mafia wykonuje nieprzemyślany ruch i bierze Reachera na celownik, szybko przekonując się, że z tym zawodnikiem nie przyjdzie im tak łatwo, jak początkowo myśleli. Jest dynamicznie, akcja goni akcję, a spektakularne efekty nakładają się na siebie. Kończąc rozdział, natychmiast chce się przechodzić do kolejnego. Kilka scen to typowe wydmuszki, obliczone na podgrzanie atmosfery i zbudowanie napięcia, na niektóre patrzymy z przymrużeniem oka, bo choć mało realne, to jednak sprężyście się w nie wchodzi. Oczywiście, nie mogło zabraknąć kobiecego pierwiastka, towarzyszki w boju i partnerki w danym fragmencie życia. Odpowiada mi taka konwencja niezobowiązującej rozrywki czytelniczej, coś pośredniego między klasycznym scenariuszem powieści a propozycją filmową w domyśle, można się przyjemnie zrelaksować.