Ziarno

?Cieniobójcy. Księga I. Ziarno? to bardzo ciekawy debiut. Świat wykreowany przez autora bardzo intrygujacy, opiera się na mocy kamieni. Kamieni, których moc słabnie i nasi bohaterowie muszą zmierzyć się z tym, jak ocalić swój świat. Mamy narrację z perspektywy trójki bohaterów. Ren, która przez przypadek odkrywa swój dar. Jest on bardzo potrzebny do walki i trafia ona do gildii cieniobójców. Dziewczyna jest niezadowolona z tego, musi opuścić swoje miejsce zamieszkania, dodatkowo dręczona przeszłością musi skupić się na szkoleniu na maga. Rhyan, arogancki cieniobójca, zostaje nagle dowódcą i musi odnaleźć się w nowej roli. Postać ta jest ciekawa, po przez swoją drogę do lepszego siebie, jak z chłopca staje się mężczyzną odpowiedzialnym za swoich ludzi. Tennaer, król Laccii, który próbuje usprawnić swoje królestwo, przygotowuje się na wojnę z cieniami. Atmosfera jest napięta, kamienie słabną, to doprowadza do konfliktów między królestwami, a tuż obok czai się nowe zagrożenie. Jest to pierwszy tom, a więc wprowadza czytelnika w ten świat, pokazuje mechanizmy działania. Nie brakuje spisków, tajemnic. Mamy wojowników, magów, gemomantów i piromantów, jest na prawdę ciekawie. Opis działania kamieni i jak działają na różne osoby, wyzwalając w nich dodatkowe żywioły. Klimat książki jest mroczny, nie brakuje krwawych i brutalnych scen, ale dla równowagi mamy wątek romantyczny, który jest subtelny i nie przysłania głównych wydarzeń. Pióro autora sprawne i lekkie, dzięki czemu szybko się czyta, nie brakuje też zaskoczeń i szokujących zwrotów akcji. Język też zasługuje na pochwałę, nie czuć w ogóle, że to debiut, za to czuć, że powieść jest dopracowana. Zakończenie pozostawia czytelnika z wieloma pytaniami. Cieszę się, że drugi tom już na horyzoncie, jestem bardzo ciekawa dalszych losów bohaterów.

Dla fanów fantastyki idealna pozycja, bardzo dobry debiut z nietuzinkowym pomysłem na konstrukcję świata. Polecam.

,,Nad kołnierzem, w miejscu gdzie powinna się znajdować twarz, można było dostrzec jedynie ciemność. Jednolicie czarna głowa przypominała ziejącą pustkę, z której w ciszy buchały smoliste płomienie. "

Ta książka jest całkowitym przykładem jak zło potrafi niszczyć dobro i jak dobro w ogóle się nie opłaci. W świecie z książki ludzie, którzy chcą pomagać innym płacą za to srogą cenę, a uczciwi wciąż są biedni, choć marzą o wzbogaceniu. Te aspekty są bardziej stwierdzone niż ukazane. Świat opanowały cienie i trwa nieustająca walka, gdzie przelewa się krew, pękają krtanie, albo odlatują głowy walczących. Walka z samymi cieniami niby jest straszna, ale kiedy na karty opowieści wkracza widmo, robi się jeszcze bardziej niebezpiecznie. Krew tryska na wszystkie strony, gdyż przeciwnicy nie spodziewali się ujrzeć tak ogromnej mocy. Miałam jednak wrażenie, że ludzi do walki nie brakuje, a ich porażka nie była jakoś szczególnie udramatyzowana. Robili co mogli, by reszta była bezpieczna, nawet nie licząc się z tym, że w każdej chwili mogą ponieść śmierć. Same cienie są ogólnie opisane, niby potrafią wykorzystać sytuację, jednak brakowało im konsekwentnego myślenia. Główny bohater wciąż z nimi walczy, starając chronić się tajemnicze kamienie, dzięki którym wciąż mogą być bezpieczni. Jednak wszystko ma swój kres, nawet ich moc. Co zatem musi zrobić, by nie zburzyć tego, co do tej pory mieli? Wiecie co, pomimo ogromnej liczby wrogości i mordów, to nie jest wulgarna opowieść. Czyta się ją lekko, może początek zdobi drobny chaos, ale później jest dobrze. Czasami czujemy jakbyśmy sami musieli walczyć, gdyż autor dokładnie opisał co się dzieje, gdzie kto zmierza, co się psuje, ile czasu zostaje, bo cienie pojawiają się niespodziewanie. Nie wiem jednak czemu, ale chyba męska publiczność doceni ją najbardziej, może dlatego, że przeważa najliczniej. Jest tu oczywiście kobieta z darem, który jest bardziej jej kulą u nogi niż pozytywizmem, ale i tak męskości jest tu ogrom. Polecam, bo jest warta przeczytania:-)

Cieniobójcy to książka, która mnie zaintrygowała już samym tytułem. To debiut autora Mateusza Żuchowskiego, który bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Długo siedziałam i zastanawiałam się, jak zebrać myśli i przekazać wszystkie odczuwane przeze mnie emocje. Ciemność zawsze była największym zagrożeniem dla ludzkości, tym razem wydaje się być nieprzenikniona. Mrok wydaje się być wprost namacalny, z każdym przeczytanym słowem zapadałam się bardziej i mocniej, nie chcąc opuścić tego magicznego świata. Mateusz Żuchowski włożył sporo pracy w fabułę, widać, że jest dopracowana i nie jedno może czytelnika tutaj zaskoczyć. Bardzo lubię fantastykę z chęcią przenoszę się w inne miejsca i kibicuję bohaterom, chwytam miecz i walczę o lepszy los. Wy też tak macie?
Głównym bohaterem książki autorstwa Mateusza Żuchowskiego pod tytułem ?Cieniobójcy? jest Rhyan, to młody i bardzi arogancki Cieniobójca, który jak sama nazwa wskazuje walczy z Cieniami. Świat przykryła Wszechnoc, dzięki kamieniom, które przesiąknięte są mocą ludzkość przetrwała. To właśnie Cieniobójcy czuwają nad ich bezpieczeństwem, patrolują teren, niszczą wszelkie zagrożenie. Rhyan został dowódcą oddziału, czasy stają się coraz bardziej niestabilne. Ren odnajduje w sobie niezwykle potężny dar, dziewczyna zostaje zmuszona do opuszczenia miasta, w które było dla niej domem. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, moc kamieni słabnie, ich ilość gwałtownie się kurczy. Król stara się ochronić swój lód przed katastrofą, ale czy mu się to powiedzie? Nowe zagrożenie zbliża się coraz bardziej, czy Rhyan i Ren sobie poradzą?
?Cieniobójcy? to książka, która bardzo pozytywnie potrafi zaskoczyć czytelnika. Książkę czyta się z dużym zainteresowaniem, autor potrafi komplikować fabułę, wprowadzać nowe wątki i bohaterów z niezwykłą łatwością. Walka o władzę, zagrożony pokój, polityka, problemy z mocą kamieni, jedynym zabezpieczeniem przed mrokiem. Relacje między nacjami nie należą do łatwych, wydarzenia jedynie podsycają nieufność. Mateusz Żuchowski ma bardzo dobry styl, porywa czytelnika niemalże od pierwszego zdania. Otwarł sobie furtkę na kolejne tomy, wiem, że kiedy raz wejdzie się do świata Cieniobójców, nie będzie się chciało go opuścić. ?Cieniobójcy? pozostawili mnie z ogromnym niedosytem, wieloma emocjami i palącą potrzebą sięgnięcia po kolejne tomy. To niezwykle interesujący świat, który porwał mnie i wcielił w jeden z oddziałów Cieniobójców, byłam gotowa do walki, do rozpalenia kamieni mocą, do walki o lepsze jutro.