Zimowla

O przeczytaniu "Zimowli" myślałam bardzo długo. Odkąd zobaczyłam okładkę, myśl o książce nie dawała mi spokoju. Czułam napięcie, jakiś irracjonalny strach, że ta książka zmieni wiele w moim postrzeganiu rzeczywistości. I tak też się stało. Cukrówka - miejscowość, która mogłaby leżeć wszędzie, a leżała w Małopolsce jest świadkiem magicznych wydarzeń, które mam wrażenie głównie rozgrywają się w wyobraźni nastoletniej dziewczyny. Bo właśnie to wyobraźnia króluje na kartach tej książki i przemierzając ją, strona za stroną człowiek wchodzi w świat pełen magii, który na końcu okazuje się... szarą, łatwo do wytłumaczenia rzeczywistością. Bo czy nie tak jest i z nami, że uciekamy w wierzenia, magię, symbolikę, gwiazdy, a wreszcie w sztukę i religię, by nie zobaczyć, nie poczuć na własnej skórze rzeczywistości. Do bólu nudnej, szarej, nijakiej. Właśnie o tym mówi "Zimowla" - nasze wyobrażenia są o wiele ciekawsze od tego, co na zewnątrz. "Zimowla" to książka pięknego języka, zdań, które czyta się szeptem, by zapamiętać je na dłużej. To wreszcie książka, która traktuje o tym, co dziedziczymy po bliskich, nie tylko w sferze materialnej, ale także duchowej. To książka o prowincjonalnym społeczeństwie osadzonym w czasach komuny, gdzie magia miesza się z logiką i już nie wiadomo co jest prawdą, a co nie i co chcielibyśmy, aby tą prawdą było. Polecam z całego serca "Zimowlę" wszystkim, którzy pragną rozszerzyć horyzonty i zatopić się w powieści, gdzie wyobraźnia - i autorki, i narratorki, i czytelnika gra główne skrzypce. Nie jest to książka łatwa, jest wymagająca, ale gdy ją przeczytasz zostanie z Tobą na zawsze.

Gdy trzy lata temu Dominika Słowik była nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia za ?Atlas: Doppelganger? można się było zastanawiać, czy właśnie objawia się nam świetna i pewna swojego pióra autorka czy mamy jedynie do czynienia z gwiazdą jednego sezonu. Po ?Zimowli? nie mam już wątpliwości, że Słowik na dłużej zagości w świadomości czytelników. Pisze tym samym własną historię, której, zdaje się, nikt poprawiać ani przepisywać nie będzie musiał. A to cechuje tych naprawdę bardzo dobrych.

Napisane dobrą polszczyzną historie z małego miasteczka. Wciąga, bawi i przenosi w inny świat. Sprawila mi dużo przyjemnosci.

Fajnie sie czytalo

Misza, Pszczelarz, Kablarz, Hans, przezabawny w czynach Ojciec wróżbita i matka pracownica muzeum, Magda, Maryja Cukrowska, prababka plus całe grono dalszych i bliższych znajomych z okolicy to szajka głównych bohaterów powieści Zimowla. Jeśli wychowaliście się w małym miasteczku bez wątpienia książka trafi prosto w wasze czytelnicze serca. Dominika Słowik rozkocha w sobie wszystkich sceptyków literatury obyczajowej, bo jest to zdecydowanie coś innego od tego czego zazwyczaj możemy spodziewać się po tego typu książkach. Polecam ten tytuł szczególnie tym, którzy lubią dać się zaskoczyć i wciągnąć w długą, przyjemną podróż z powieścią.

Nie wiem z czego to wynika, ale ze świeczką szukać dziś w księgarniach takich książek. Przede wszystkim obszernych, a więc napisanych z jakimś pomysłem, planem. Po drugie zabawnych, a więc z humorem, a przecież czyta się z reguły dla relaksu. Po trzecie z bohaterami, których się bacznie obserwuje widząc w nich trochę sąsiada, a może trochę siebie. Po czwarte takich, że przy końcu chce się zwolnić, żeby jak najdłużej rozkoszować dobrą literaturą. Warto sięgnąć

Większość z nas szuka w literaturze oderwania od rzeczywistości, wprowadzenia w inny, bardziej ekscytujący, piękniejszy świat. Życie samo w sobie jest już wystarczająco gorzkie, żeby jeszcze dodatkowo maltretować się smutkiem literatów. Na szczęście są autorzy jak Dominika Słowik, którzy doskonale to rozumieją, a ich celem jest zapewnienie rozrywki pokrytej subtelnym puchem zdarzeń, które mogłyby przytrafić się każdemu, na każdym osiedlu i w każdym domu. ,,Zimowla? jest powieścią do poduszki i tramwaju, uśmiecha i pozostawia wiele refleksji. Polecam