Zimowy ogród (twarda)

owiedział ojciec, wchodząc. Wyglądał mizernie, ostatnio stracił na wadze. Sprawiał wrażenie, jakby zmalał, skurczył się. Podszedł do nich i położył im ręce na ramionach. - Lubię jeść z wami lunch. Mama uśmiechnęła się cierpko. - Ja też - powiedziała z wyraźnym rosyjskim akcentem. - Ja też - dodała Meredith. - To dobrze. - Tata spojrzał na nie obie, po czym usiadł przy stole. Mama przyniosła na tacy ciepłe grzanki z fetą skropione masłem i położyła po jednej na każdym talerzyku, po czym podała nalaną zupę. - Byłem dziś rano w sadzie - odezwał się ojciec. Meredith usiadła obok niego. - Pewnie zauważyłeś, co się dzieje na polu A? - Tak. To pole zawsze stwarzało problemy przez nierówność terenu i zbocze. - Ed i Amanda wszystkiego dopilnują. Nie martw się o zbiory. - Nie martwię się. Ale coś innego przyszło mi do głowy. Spróbowała zupy; była esencjonalna i bardzo smaczna. Aromatyczny szafranowy rosół z klopsikami jagnięcymi i pysznym jedwabistym makaronem. Trzeba uważać, żeby nie zjeść za dużo, bo po południu znów będzie bieganie. - Masz, tato, jakiś nowy pomysł? - Żeby posadzić tam winogrona. Meredith wolno odłożyła łyżkę. - Winogrona? - Golden delicious nie są już naszymi najlepszymi jabłkami. - Nim córka zdążyła coś powiedzieć, podniósł rękę. - Wiem, wiem. Zbudowaliśmy nasze małe imperium na jabłkach, i to na tej odmianie, ale świat idzie do przodu. Psiakrew, zaraz się zacznie rok dwa tysiące pierwszy. Córeczko, w tym widzę naszą przyszłość. Wino lodowe. Z przemarzniętych owoców. - W tych czasach? Ależ, tato! Azjatyckie rynki są coraz trudniejsze. Za transport płacimy majątek. Rośnie konkurencja. Rany, w zeszłym roku dochód nam spadł o dwanaście procent, teraz nie jest wcale lepiej. Ledwo dajemy radę. - Powinnaś słuchać ojca - odezwała się mama. - Och mamo, proszę cię. Nie zaglądałaś do magazynów, odkąd zmodernizowaliśmy system chłodzenia. A kiedy ostatni raz widziałaś roczny bilans? - Nie kłóćcie się - westchnął ojciec. Meredith wstała. - Muszę wracać do pracy. Zaniosła swój talerz do zlewu i umyła. Pozostałą zupę przelała do plastikowego pojemnika, schowała do przepełnionej lodówki, a garnek wyszorowała. W ciszy, jaka zapadła, stuknięcie garnka o metalowe sitko w zlewie zdawało się niesamowicie głośne. - Pyszne, mamo. Dzięki. - Pożegnała się i wyszła. W przedpokoju włożyła płaszcz. Stała już na ganku, wdychając ostre, lodowate powietrze, gdy wyszedł do niej ojciec. - Wiesz, co się z nią zawsze dzieje w grudniu i w styczniu. Zima jest szczególnie trudna. - Wiem. Objął ją i przytulił mocno. - Obie musicie bardziej się starać. W Meredith słowa te za każdym razem wywoływały odruch buntu. Całe życie je słyszała; żeby choć raz powiedział, że to mama powinna bardziej się postarać. - Dobrze - zgodziła się i bajka skończyła się jak zwykle. Będzie się starać. Zawsze się starała. Ale i tak nigdy nie staną się sobie bliskie. Zbyt wiele wydarzyło się w przeszłości. - Kocham cię, tatusiu. - Pocałowała go w policzek. - Ja ciebie też, Meredoodle. - Uśmiechnął się wesoło. - Pomyśl o winogronach. Przed śmiercią chętnie zostałbym winiarzem. Nie znosiła takich żartów. - Ha, ha, bardzo zabawne. - Wsiadła do samochodu, wrzuciła wsteczny i zawróciła. Przez śnieżną koronkę na przedniej szybie zobaczyła okno salonu, a za nim rodziców. Tata obejmował mamę i całował ją. Zaczęli wolno tańczyć, pewnie bez muzyki. Tata jej nie potrzebował; zawsze mówił, że nosi w sercu wiele piosenek o miłości. Odwróciła wzrok od tej intymnej sceny, ale to wspomnienie towarzyszyło jej do końca dnia. Kiedy analizowała różne aspekty operacji finansowych, szukając sposobów na zmaksymalizowanie dochodów, i gdy siedziała na długich naradach, nie opuszczała jej myśl o tym, jak bardzo rodzice się kochają. Nie mieściło się jej w głowie, że kobieta może tak gorąco uwielbiać męża, a jednocześnie całkowicie odtrącać dzieci. Nie, to nie tak. Matka ich nie odtrąca. Jej w ogóle nie zależy. - Meredith? Poderwała się. Tak była pogrążona we własnym świecie, że zapomniała, gdzie jest. Przy biurku. Czyta raport o szkodnikach. - Ach, przepraszam, Daisy. Nie słyszałam pukania. - Pora do domu. - Już tak późno? - Spojrzała na zegarek. Osiemnasta trzydzieści siedem. - O, przepraszam. Zasiedziałam się. Daisy się zaśmiała. - Jak co dzień, moja droga. Meredith zaczęła składać papiery. - Proszę uważać na drodze, panno Daisy. - To taki ich stały żart. Obie się uśmiechnęły. - I pamiętać, że o dziewiątej na zebraniu będzie Josh z Komisji Sadownictwa. Poprosimy kawę i pączki. - Ma się rozumieć. Do jutra. Wyszła dopiero, gdy na biurku zapanował idealny porządek. Śnieg padał intensywnie, ograniczając w zn