Złe spojrzenia

,,Złe spojrzenia" Darii Orlicz to już kolejny tom serii Katarzyny Misiołek. Jakie wywarł na mnie wrażenie?

Można by napisać, że świat ministrantów, księży był już wielokrotnie poruszany w literaturze. Nic nie stoi jednak na przeszkodzie by po raz kolejny poruszyć taką tematykę w utworze. Tak właśnie stało się w ,,Złych spojrzeniach" Katarzyny Misiołek kiedy to został zamordowany jeden z młodszych ministrantów. Społeczność postanowiła dokonać samorządu na wikarym. Czy to faktycznie on był winny? W sprawę zaangażowała się policja, jednak czy nie była to walka z czasem?

Katarzyna Misiołek zaczęła tworzyć tę serię już lata temu i na szczęście do tej pory kolejne tomy ukazywały się całkiem sprawnie. Atutem na pewno są naprawdę świetne tematy kryminalne, które dzieją się w danej części. Dany temat zaczyna i kończy się w danej części, więc nie trzeba znać wszystkich tomów by dobrze orientować się w kryminalnej warstwie fabularnej. Inaczej sprawa ma się z tłem obyczajowym, które jest kontynuowane już od pierwszej części.

,,Złe spojrzenia" Darii Orlicz to jedna z tych książek, które spokojnie można przeczytać w wolny wieczór. Poszczególne tomy nie są bardzo obszerne, więc ich lektura zajmuje tylko kilka godzin. Dodatkowo dzięki ciekawej intrydze kryminalnej z powodzeniem można miło spędzić czas z taką publikacją, do czego serdecznie Was zachęcam.

Kolejny już raz mogłam powrócić do cyklu ,,Straconych Dusz. Do historii małego miasteczka - brudnego, ociekającego złem miejsca, gdzie ludzie skrywają swoje mroczne sekrety. Tam okrutne osoby nigdy nie śpią, znajdują sposoby, by postawić na nogi tamtejsze służby do gotowości. Od nich zależy czy trafią na odpowiedni ślad. Niestety, nigdy nie jest łatwo. Kręte ścieżki, mylne tropy, kluczenie na oślep powodują, że zbrodniarze grają na nosie służbom i mediom. Czy będą w stanie znaleźć odpowiedniego sprawcę?

Boże Narodzenie to czas, gdy ludzie się radują. Wyczekują pierwszej gwiazdki na niebie, zasiadają do wspólnego stołu, dzielą się opłatkiem, rozpakowują prezenty. Jednak tego dnia nikt nie jest szczęśliwy. Na cmentarzu zostają znalezione zwłoki jedenastoletniego ministranta. O zabójstwo zostaje posądzony młody wikary tamtejszej parafii. Autorka wrzuca nas w sam środek wrzawy między lokalną społeczność, która chce wyrządzić samosądu, a ranionym księdzem, który nie ma sił, by bronić się przed ciosami. W głowie pojawiają się pytania, niepewności, spekulacje. Kto ma rację? Podążamy za tropami policjantów, pragniemy złapać mordercę, jednak często trafiamy na mur, barykady, które ciężko ominąć. Do samego końca autorka wodzi nas za nos, pozwala dojść do głosu mieszkańcom, którzy są oburzeni pracą służb, nie wyjawia wszystkich kart z rękawa. Niczego nie można być pewnym. Już myślisz, że masz mordercę w garści, aż tu nagle wszystkie tropy biorą w łeb i sama nie wiesz kto ma rację, a kto nie.

Oprócz zbierania wszystkich poszlak mamy inne losowe wydarzenia, które łączą się w misterną całość. Są dramaty rodzinne, depresja, obawy przed utratą ukochanej osoby i zwykłe codzienne życie. Autorka potrafi świetnie skomponować akcję. Na początku dostajemy mocno obuchem w głowę, by po chwili stonować opowieść do powolnego marszu, by później móc ją przyspieszyć i naszpikować zaskakującymi elementami. Bohaterów również nie szczędzi, dla każdego wymyśliła odpowiednią rolę, którą muszą odegrać w tej urzekającej powieści. A lekki styl autorki potęguje to, że książkę połyka się w mgnieniu oka z ciekawości, co wydarzy się dalej. Szkoda, że na pięciu tomach na dłuższy okres musimy pozostać. Bardzo polubiłam mroczne oblicze autorki, która nie boi się wyzwań i która potrafi wciągnąć czytelnika w swój świat. Mam nadzieję, że jednak szybko pojawi się szósty tom. Będzie mi brakować miasteczka, tamtejszych postaci i ich wspólnej ciekawej historii.

Jeśli lubisz wciągające powieści obyczajowo - kryminalne to cykl ,,Stracone dusze są właśnie dla ciebie. To idealna historia na długie wieczory z lampką czerwonego wina. Gorąco polecam!

Kolejna odsłona powieści Darii Orlicz ?Złe spojrzenie?. Powieść obyczajowo-kryminalna, spotykamy się ponownie w tej książce z kilkoma znajomymi i przyjaciółmi z wydziału zabójstw. Akcja dzieje się na Pomorzu.
Brutalne morderstwo jedenastoletniego chłopca Kornela.
Ciało odnalezione na cmentarzu, podejrzany młody ksiądz wikary-pedofil.
Policjanci prowadzący śledztwo to dobrzy znajomi. W tle ich zawiłe historie rodzinne, trudna praca w wydziale zabójstw, zdrady, rozwody i śmierć bliskiej osoby. Śledztwo goni śledztwo. Czy ich relacje wpłyną na wynik pracy? Czy odnajdą mordercę?


To moje kolejne spotkanie z dziełem pani Orlicz. Książka napisana z dreszczem emocji. Czyta się z dużym zainteresowaniem, historia bardzo intrygująca, wciąga bez reszty. Temat na czasie, pedofilia w kościele. Każdy z nas o tym słyszał. Fabuła książki doskonale napisana. Kryminał z nutką grozy. Historia opisana w książce bardzo realna. Akcja bez zarzutu. Trochę mnie nudzą te popijawy policjantów, przedstawieni są trochę w złym świetle, ale może to efekt ciężkiej i stresującej pracy, w sumie są też dobre strony, ciężko pracują, wypełniają swoje obowiązki i dbają o swoich najbliższych. Powieść czyta się szybko, z dużą dawką adrenaliny. Bardzo mi się podobała i chętnie zapoznam się z następną jej częścią. Polecam.

"Złe spojrzenia" to kolejna książka Darii Orlicz, którą miałam przyjemność przeczytać. Piszę, że przyjemność, chociaż nie do końca jestem usatysfakcjonowana. Mam mały niedosyt jeżeli chodzi o zakończenie wybranych wątków. Tak, kolejny raz autorka postawiła na wielowątkową fabułę, na którą ja, nie jeden raz, narzekałam. No dobra, tym razem nie będę, ponieważ książkę czyta się bardzo dobrze. Jest taka..., jakby to wyrazić, może "swojska"? Zdecydowanie bardziej podoba mi się od poprzedniej (Cudze grzechy). Nie będę ukrywać, polubiłam też bohaterów, których już mogłam poznać w poprzednich częściach. To może kilka zdań na temat fabuły. Dzieje się sporo. Jak zawsze. Na cmentarzu dochodzi do brutalnego morderstwa jedenastoletniego chłopca. Policja ma problem ze znalezieniem mordercy, choć ludzie wydali już wyrok na miejscowego wikarego. Czy słusznie? W tak zwanym międzyczasie, trzy kobiety są obserwowane przez mężczyznę, który ewidentnie nie lubi płci pięknej. Dziwne prezenty, które dostaje jedna z nich, doprowadzają wszystkie trzy na posterunek policji. To najmniej lubiany przeze mnie wątek. Poznamy również Radka, który ucieka z poprawczaka. Okazuje się, że nie jest sam. Jest z nim Dorota, dziewczę, które ma prawie 30 lat i lekkie upośledzenie. Czy Dorota została porwana, czy grozi jej niebezpieczeństwo? Oprócz mrocznych, kryminalnych spraw, w książce znajdziemy też motyw obyczajowy. Bohaterowie też przecież mają swoje problemy, między innymi damsko - męskie. Pani Kasia Misiołek (Daria Orlicz to pseudonim) jest pisarką z olbrzymim potencjałem. I choć zawsze znajdę jakieś "ale" w powieści pióra autorki (proszę mi to wybaczyć), to pomimo tego, ciągnie mnie do Jej książek.

Jakoś dawno nie sięgałam po kryminały, a już był okres, że naprawdę mnie pochłonęły. No, uznajmy, iż ta ?krótka? przerwa wyszła mi na dobre i teraz mogę spojrzeć świeżym okiem na różne nowości. Tym razem w moje ręce wpadła książka autorstwa Darii Orlicz. Nazwisko wydawało mi się znajome, choć wcześniej nie nadarzyła się okazja do zapoznania z twórczością pisarki. Postanowiłam zaryzykować. Natychmiast nadeszło zaskoczenie, gdy zauważyłam, że mam do czynienia z piątym tomem cyklu! Trudno, zdecydowałam, wejdę w świat powieści od innej strony. Czy słusznie zrobiłam? Już po lekturze stwierdzam ? tak. Nie żałuję poświęconego czasu, ponieważ spędziłam nad publikacją kilka interesujących wieczorów. To miłe rozpoczęcie ponownej przygody z kryminałami, a nieco za nimi tęskniłam.

Zwróciłam uwagę z opinie dotyczące poprzednich książek Orlicz i z recenzji jasno wynika, iż mamy kontakt z naprawdę fascynującą autorką. Teraz, gdy sama się z nią zapoznałam, zaczęłam żałować, że pisarka nie jest aż za bardzo promowana. A szkoda! Moim skromnym zdaniem, mogłabym znaleźć się w kanonie najpoczytniejszych twórczyń polskich kryminałów/thrillerów, na co w pełni zasługuje. Świetnie rozwinięty warsztat, pomysły na prowadzenie fabuły, a co istotne ? umiejętność trzymania czytelnika w napięciu. To jedna z najważniejszych cech charakteryzujących osoby, które postanowiły zająć się tak wymagającymi gatunkami. W przypadku Orlicz, ciężko mi do czegokolwiek się przyczepić.

Wydarzenia mające miejsce w ?Złych spojrzeniach? są bardzo realne. Zdarza się, że o podobnych dowiadujemy się z mediów, z wypiekami na twarzy śledząc kolejne informacje. Tutaj obserwujemy wszystko ?od środka?, dodatkowo oglądając życie prywatne prowadzących sprawę policjantów. Zazwyczaj tego typu fragmenty w powieściach mnie nudzą, ale nastąpił wyjątek od reguły. Zwłaszcza postać Hani Piaseckiej wydała mi się interesująca i chciałabym poznać jej przeszłe oraz dalsze losy. Świetnie skonstruowana bohaterka, walcząca z demonami przeszłości, a przy tym niezwykle silna.

Do końca nie byłam pewna, kto okaże się zabójcą ministranta. Całość przeczytałam szybko, zarywając noc, bo aż tak zafascynowała mnie zbrodnia, jej przyczyny oraz konsekwencje. Główna oś to niewiele miasteczko, które skrywa w sobie masę tajemnic. Każdy każdego zna, lecz wszyscy zgodnie milczą na temat faktów, równocześnie bez wahania wskazując ?winnego?. Motyw dość dobrze znany w literaturze, ale odpowiednio poprowadzony zawsze wprowadza nutę grozy. Fabuła mistrzowsko pokazuje problem pochopnej oceny. Prawda czasem bywa rzeczywiście mało oczywista, wbrew różnym (mylnym) przypuszczeniom. Tak, z tej pozycji byłaby niezła adaptacja filmowa, może serial? To gotowy materiał na scenariusz i myślę, że zdobyłby całkiem dużą rzeszę fanów.

?Złe spojrzenia? to idealna lektura dla miłośników mieszanki kryminału z thrillerem. Mam ogromną nadzieję, że już wkrótce uda mi się sięgnąć po resztę tomów serii. Wypatruję też kolejnych i wydaje mi się, iż moja przygoda z Darią Orlicz potrwa długo? Ukłony w stronę autorki (tworzącej pod pseudonimem, ma na koncie także powieści obyczajowe)! Ta stylistyka wspaniale do niej pasuje, oby dalej rozwijała literacką karierę w tym właśnie kierunku. Trzymam za nią kciuki, a Wam ? polecam!