Złote kwiaty

Wszystkimi zmysłami czuć, że autorką książki jest kobieta. Podobały mi się porównania czy zdania, które wypowiadał tu mężczyzna, a które pasowałyby raczej do kobiety. Mamy tu wdzięk, bo naprawdę wciągająco i wręcz kwieciście jest napisana. Mamy tu urok, bo postacie kiedy rozmawiają ze sobą przez telefon, a nie były wcześniej w dobrym nastroju, to czuć jak są zakłopotane, niemal widać jak policzki zaczynają im się rumienić. Jest też nadzieja, bo nawet sprawy beznadziejne, gdzie my sami nie bylibyśmy optymistami w tamtej sytuacji, to jednak się nie poddają. Z lekką nostalgią wspominają co ich ogranicza, lecz działają dalej z tym, co im pozostało. Bardzo mi się to tutaj podobało, bo lubię czytać książki, które w pewien sposób są pozytywnie nastawione do czytelnika, by nie smucić go, tylko pokazywać, że zawsze można żyć inaczej. Jest tom drugi i zauważyłam, że to bezpośrednia jego kontynuacja. W pierwszym tomie musiało coś się stać, że w tym noga policjantki jest kontuzjowana. Oczywiście można nawet poddać tą opowieść pod wielowątkową, gdyż wyodrębnione będzie tu jej życie prywatne, a w tym osób, które będą się pojawiały mając swoje własne problemy. Oprócz tego ona niby nie mogąc pracować zgodzi się na pewien układ, gdzie jej policyjne wykształcenie będzie bardzo przydatne. Nie spodziewa się tylko, że sprawa, której się podjęła może dotknąć jej osobiście. Spodobał mi się tutaj motyw choroby psychicznej. Lubię zagłębiać się w ludzkie instynkty i tutaj było na czym zawiesić oko. Podobno im bardziej skupiamy się na naszej chorobie, tym gorsze pociąga za sobą skutki. Tutaj było to ładnie podkreślone. I w sumie najbardziej spodobała mi się cała książka, bo tu wciąż coś się działo. Nie było najmniejszych zastojów, nie było czasu na nudę. I niby fajnie jest czytać tomy po kolei, ale autorka gdzieniegdzie utykała wątki z części poprzedniej. Nie pozostawała nas z niedomówieniami. Opowieść bardzo mnie wkręciła, to taki kryminał obyczajowy. Naprawdę polecam:-)

?Kiedy tajemnica oplata jak nieustępliwy bluszcz...?

?Złote kwiaty? autorstwa Magdaleny Soboty to drugi tom serii zapoczątkowanej przez ?Ogród zły?, który do tej pory jest w mojej topce bardzo dobrych kryminałów. Po raz kolejny ta pozycja zaintrygowała mnie swoją okładką, która idealnie wpasowuje się w klimat całej historii, ale o tym za chwilkę :)

Hermina Wasylik dochodzi do siebie po dramatycznych przejściach w pracy. Nie jest już policjantką, a żeby wyzdrowieć, musi przyjmować silne leki psychotropowe. Bardzo chce jednak znów czymś się zajmować, dlatego godzi się na przeprowadzenie śledztwa dla twórców popularnego podcastu ?Zbrodnik?. To, do czego ją ono doprowadzi, okaże się wyjątkowo przerażające i zmieni jej życie na zawsze.

Co to była za historia! Niestety nie mogę powiedzieć Wam za dużo, (a uwierzcie mi, jest to trudne), ponieważ nie chcę nikomu zepsuć przygody z tą książką. Za to mogę w końcu rozwinąć swoją myśl ze wstępu tej recenzji... Klimat tej książki to po prostu mistrzostwo! ?Złote kwiaty?, to jedna z tych lektur, która nie da o sobie szybko zapomnieć. Każdy rozdział pochłonie Was niczym ciernie w ogrodzie, które nie wypuszczą Was ze swoich ?macek? do momentu, aż nie poznacie zakończenia tej historii.

Jeśli chodzi o akcję i wątek kryminalny, to mogę Was zapewnić, że sporo się dzieje. Autorka wiedziała, co robi podczas pisania tej książki. Cała sprawa morderstwa została doskonale przemyślana, czytelnik nie będzie w stanie określić, kto tak naprawdę jest ofiarą, a kto sprawcą. Owszem, przed samym wyjaśnieniem sprawy, domyśliłam się, kto jest mordercą, jednak nie zepsuło mi to przygody z tą pozycją.

Pomimo objętości tej pozycji (prawie 400 stron), przeczytacie ją bardzo szybko, a to nie tylko za sprawą akcji, ale i przyjemnego dla oka języka, którym posługuje się Pani Magdalena. ?Złote kwiaty? powodował u mnie wiele sprzecznych emocji, raz czułam gęsią skórkę, by za chwilę być smutną, czy wściekłą przez postępowanie bohaterów tej historii. Jak już jesteśmy w temacie bohaterów, to muszę przyznać, że każdy z nich jest inny i wniósł coś innego do fabuły, co urozmaica czytelnikowi przygodę z tą lekturą. Bardzo się cieszę, ze tym razem autorka postanowiła odrobinę ?zaszaleć? i pokazać mi z bliska najbliższe otoczenie głównej bohaterki.


Czy książkę polecam? Zdecydowanie tak! Mimo, że fabuła wydaje się przewidywalna, to jednak autorka mile Was zaskoczy. W ?Złotych kwiatach? nie zabraknie dla Was tajemnic sprzed lat, toksycznych relacji, czy niewyjaśnionego morderstwa!

Magdalena Sobota to jedna z tych autorek, po której książki mogę sięgać w ciemno. A to za sprawą tego, że z zawodu autorka jest prawnikiem i jej książki są dopracowane w każdym calu. Kryminały napisane przez osobę, która ma zasób wiedzy na ten temat, bardzo sobie cenię. Fachowa terminologia, brak naciąganych wątków i wszystko precyzyjnie opisane czego chcieć więcej.

"Miała w sobie wszystkie swoje kwiaty. Stokrotkę..., frezję..., lilię... Każdy z kwiatów ciążył czymś innym, każdy był innym koszmarem, nawet jeśli wspomnienia były ciepłe i miękkie, pozbawione ostrych brzegów. Wszystkie miały jedną wspólną cechę: rozbudzały się powoli jak bestie po długiej hibernacji, emanujące groźbą".

Hermina Wasylik mieszka u matki i powoli dochodzi do siebie po tym co się stało gdy była jeszcze policjantką. Przyjmuje silne leki i chodzi na rehabilitację. Kiedyś uwielbiała rozwiązywać zagadki, a praca w policji była dla niej dosłownie wszystkim. Teraz miewa ataki paniki i cierpi na depresję. Wie jedno, że aby dojść do siebie musi się czymś zająć. Do tej pory starała się unikać wszystkiego, co było związane z jej byłą pracą, ale gdy tylko dostała propozycję przeprowadzenia śledztwa dla twórców podcastu True crime "Zbrodnik"nie zastanawiała się zbyt długo. Przed laty zaginął nauczyciel, sprawa nie została wyjaśniona. Hermina wreszcie jest w swoim żywiole, czuje, że żyje i jest komuś potrzebna. Grzebiąc w przeszłości zaginionego, Hermina trafia na totalną petardę. Odkrywa nieznane dotąd fakty, których ujawnienie może zaszkodzić wielu ludziom. Pytanie, czy gra będzie warta świeczki? Czy Herminie opłaci się wywlec na światło dzienne to co odkryła? Ilu osobom ta prawda zniszczy życie? Kto ucierpi na tym najbardziej?

Magdalena Sobota kolejny raz pokazała klasę. Stworzyła interesującą historię, której znowu nadała intrygujący tytuł, a wszystko po to, by przyciągnąć uwagę czytelnika. Autorka postawiła na wątek true crime i sprytnie wplotła go w fabułę, do tego w swojej powieści porusza trudne kwestie typu: nieprzepracowana trauma, stres pourazowy, zdrada, depresja. Pokazuje, że lepiej uczyć się na cudzych błędach niż na swoich. Ludzie myślą, że drobne kłamstwa nie mają znaczenia. Wszystkim się wydaje, że łatwo jest kłamać. Tylko nie zastanawiają się nad tym, że sami na siebie kręcą bicz. Panika i pomieszane fakty nie idą ze sobą w parze. Gdy człowiek znajduje się w trudnej sytuacji nie myśli logicznie, przez co zachowuje się irracjonalnie i jest zdolny do wszystkiego.

Polecam cały cykl: Śledztwa Herminy Wasylik. Świetnie skrojone kryminały, przy których nie sposób się nudzić.