Złoto

Paradoks cnót to seria, która oprócz gorących scen oferuje czytelnikowi jazdę bez trzymanki pelną adrenaliny i napięcia. Każdy kolejny tom jest wyczekiwany przeze mnie z niecierpliwością. ?Złoto? nie jest już dziełem debiutu, a napisane zostało jedynie przez Mateusza Gostyńskiego. Co autor przygotował nam w tym tomie?

Świat Artura Konopa, po raz kolejny staje w płomieniach gdy dociera na miejsce, w którym stracił sygnał GPS Mai. Jego plan porzucenia gangsterski nigdy nie będzie miał już szans na powodzenie. Pragnie odnaleźć sprawców wypadku kobiety, a rzeczywistość ściąga go do korzeni. Musi wrócić do miejsca i ludzi, których nigdy miał już nie spotkać. Będzie musiał otworzyć stare rany i wyciągnąć wszelką możliwą dostępna broń. Tam gdzie się uda, nic nie może brać za pewnik.

Akcja rodem z filmu sensacyjnego, w której teraźniejszość przeplata się z wspomnieniami wydarzeń, które miały miejsce kilka lat temu. Poznałam tu nieco inne oblicze gangstera, który zawsze był pewny siebie i doskonale potrafił nie tylko przemyśleć swój krok ale i przewidzieć zachowanie przeciwnika. Podobało mi się jak główny bohater zachowywał się niczym łowca tropiąc, obserwując i planując atak na przeciwnika. Czy jednak uda się mu przewidzieć wszystkie jego ruchy?
Przeszłość do której wrócił, tak bliska a zarazem tak obca, jest pełna krwii, bólu i nie szczędzi ofiar. Do czego posunie się mężczyzna by zamknąć do niej drzwi i ruszyć naprzód?

Książkę czyta się z niesamowitą prędkością. Fabuła dostarcza zwrotów akcji, zaskakuje i sprawia, że chcemy poznać dalszy ciąg tej historii.
Wspomnienia Śniega dostarczają nam nie tylko w informacji o jego przeszłości ale odsłaniają jego namiętne oblicze. Mężczyzny, który dostaje to czego pragnie, podejmującego ryzyko i panującego nad swoim życiem. A może ta władza to tylko pozory?

Ten tom to wstęp do kolejnej części i tego co przyszłość (czytaj autorzy ????) zaplanowała dla głównego bohatera. Czy jego życie nabierze barw a winni jego bólu wreszcie zostaną ukarani? Czekam na kolejną część serii bo zakończenie zostawiło mnie ze szczęką na podłodze. Kosmos!