Złoty dom (twarda)

Książkę przeczytałam jednym tchem. Jest to tom drugi Miniaturzystki, a ja pierwszego nie czytałam. Wewnątrz ma nieco mniejszy druk, więc na 425 stronach jest co czytać. Główna postać Thea Brandt obecnie kończy osiemnaście lat, lecz opowiada pokrótce jak wyglądało jej dzieciństwo. Bardzo by chciała, by rodzina z którą mieszka traktowała ją jako osobę dorosłą. Najbardziej pragnie dowiedzieć się czegoś o pochodzeniu swojej matki, lecz Ilekroć rozpoczyna ten temat, pozostaje on bardzo szybko ucięty. Znamy jej myśli, więc wiemy jak bardzo jest z tego powodu zmartwiona. Denerwuje ją to, że rodzina nie liczy się z jej zdaniem i wciąż traktuje jako dziecko. Nigdzie nie może chodzić sama, z każdego czasu jest rozliczana. Czuje jakby tkwiła w pułapce z której nie pozwalają jej wyjść. Jest jednak na tyle inteligentna, nazywa nawet siebie obserwatorką, że znajduje czas na krótkie potajemne schadzki z ukochanym. Opowieść biegnie swoim rytmem, my coraz bardziej poznajemy całą rodzinę. Z rozmów jakie między sobą prowadzą dowiadujemy się też, że zaczyna im brakować pieniędzy. Myślą nad różnymi rozwiązaniami odnośnie tego problemu, a w tle majaczy ich przeszłość. Pewnego jednak dnia, ktoś zaczyna dostawać małe figurki. Osoba, która je wysyła jest traktowana jako ponowne pojawienie się, lecz ja bez znajomości tomu pierwszego niewiele o niej wiedziałam. Domyśliłam się tylko, że cokolwiek lub ktokolwiek się tutaj pojawia ma na celu odmienić przyszłość tej rodziny. A czy na dobre czy złe, to tego już wam nie zdradzę:-)
Nie przypuszczałam, że tak bardzo opowieść mnie pochłonie. Pisana z najwyższą tajemniczością i przemyślanym najdrobniejszym wątkiem. Nic tutaj nie dzieje się bez przyczyny i miałam wrażenie, że to taka podpowiedź, by bardziej otwierać się na zmiany jakie się pojawiają w naszym życiu, bo zawsze są po coś. Nigdy też nie jest od razu zmiana na lepsze, bo by docenić przychód trzeba wcześniej doznać ubytku. Bardzo charakterystyczne postacie, dawne zwyczaje i mądrość, którą widać gołym okiem. Bardzo ją polecam!

Po kilku latach autorka wraca do świata Miniaturzystki. Takie powroty nie zawsze są dobre. Czasami po prostu się nie udają.
Jessie Burton powrót się udał i to bardzo.
Akcja Złotego domu rozgrywa się 18 lat po wydarzeniach z Miniaturzystki.
Trudno cokolwiek napisać o treści. Duża część tego, co chce wam przekazać będzie spojlerem Miniaturzystki. Dla osób, które tej książki jeszcze nie czytały to coś niewłaściwego.
Napisze tylko, iż ponownie odwiedzamy XVIII-wieczny Amsterdam. To tam toczy się akcja. Tym razem naszą przewodniczka i główną bohaterką jest Thea, kobieta ze wszech miar niezwykła, która o wiele wyprzedza swoją epokę. Thea jest niebanalna i niezwykła. Zdecydowanie odstaje od innych kobiet epoki i nie chce być tylko niemą lalką u boku mężczyzny. Czy jej się to uda? Czy w XVIII wieku, w świecie zdominowany przez szowinistycznych mężczyzn uda się jej żyć tak, jak chce?
Sylwetka silnej, niezwykłej kobiety to jeden z wielu atutów książki. W ogóle bohaterowie wyszli Burton wyśmienicie. Są niezwykli, niebanalni, wielowymiarowi i na długo zapadają w pamięć. Nie ma wśród nich osoby, która byłaby nijaka.
Do tego genialnie oddany obraz epoki. Na obrazach wielkich mistrzów Amsterdam XVIII wieku to miejsce wspaniałe. Jakie było w rzeczywistości? Jessie Burton szczegółowo nam to prezentuje. Od razu rzuca się w oczy, iż dokonała porządnego reserchu i podeszła do całej sprawy bardzo merytorycznie.Jej Amsterdam jest barwny, kolorowy, a przy tym okrutny i ponury oraz bardzo hermetyczny. Jestem ciekawa, czy takie miejsce przypadnie wam do gustu.
Poza tym mnóstwo tajemnic, które są kwintesencją zarówno Miniaturzystki, jak i Złotego domu. Sekrety, bardzo głęboko skrywane od zawsze towarzyszyły naszej bohaterce. Nie może ich poznać nawet mając już 18 lat. Co się za tym kryje?
Ta książka to szkatułka z klejnotami, detalami, drobiazgami, które składają się na obraz niezwykłej epoki i niebanalnej postaci, Thei. Polecam.