Złudne nadzieje Tom 2

"...- Ty i twój kochaś powinniście skończyć w piachu, bo tak przecież kończą moi wrogowie. "



Powiem tak. Ogromnie się cieszę, że w końcu doczekałam się kontynuacji "Złudnych nadziei". Fakt, że mogłam poznać w końcu dalsze losy Natalii, która ogromnie dużo przeżyła u boku tego zboczeńca Adama. A jednocześnie ta delikatna kobieta się nie poddała, nie załamała do końca i uciekła z Danielem. Który to nota bene był jej byłym narzeczonym. Więc znali się dosyć dobrze i uczucie kiedyś ich łączące nigdy nie wypaliło się do końca. Czytając mamy możliwość poznania danej sytuacji albo jako Natalia, albo jako Daniel. Więc poznajemy też ich myśli i przemyślenia. Co bardzo pomaga zrozumieć różne sytuacje. Jednak miałam ochotę kilkukrotnie wstrząsnąć Natalią. Kurcze, nawet czasami miałam wrażenie, że zachowuje się nie tak jak powinna w danej sytuacji. Jednak potem tłumaczyłam sobie, że przecież w 1 tomie też taka była i po tym wszystkim co przeszła, nie może tak od razu stać się mega śmiałą i taką odważną. Że ten strach, obawa że oberwie za byle co w niej ciągle jest. Zakończenie trochę mnie zaskoczyło i zdenerwowało, ale w sumie cieszę się, że stało się tak jak się stało. Wyjaśnię tylko, że zdenerwowało mnie to, że Natalia zwlekała z tym co zrobiła - ale ostatecznie brawo za odwagę. A Daniel to powinien swoim przyjaciołom, a nawet i pracownikom kilka kolejek postawić. Bo bardzo go wspierali wszyscy w poszukiwaniach ukochanej.



" Gdy ten zabawiał się w najlepsze, próbując przypomnieć mi o tym, że jestem zerem, pieprzonym zerem, z którym mógł zrobić, co tylko chciał, próbowałam choć na chwilę odciąć się od rzeczywistości. W duchu zaczęłam odliczać minuty do końca tego niszczycielskiego aktu i ten, na szczęście, wreszcie nastąpił."



Adriana Rak zaserwowała tutaj czytelnikom niezłą jazdę emocjonalną. Bo są porwania, wykorzystywanie seksualne, bicie kobiet, zabójstwo, szantaże, chęć zemsty, strach, ból, ale jest też miłość i przyjaźń. Jest też samouwielbienie - to dotyczy Adama. Takie wielkie jak on ma ego, to nikogo takiego nie znam. Dziękuję Adriano za dokończenie tej historii. Mogło być inne, ale przyznam się szczerze, że takie też mnie satysfakcjonuje. Bo zaskoczenie było, wartka akcja była, bohaterowie wywoływali we mnie przeróżne emocje, no i nie spodziewałam się, że jeszcze tyle spadnie na Natalkę. Ach... Ta kobieta w swoim nie tak długim życiu przeszła aż za dużo. Oczywiście za dużo złego!

Książka "Złudne nadzieje" jest kontynuacją losów Natalii, Daniela i Adama. Przyznam, iż bardzo niecierpliwie wyczekiwałam na to, jak Adriana Rak dalej poprowadzi tę historię. Z pierwszej części wybrzmiewał smutek. Nie inaczej jest i tym razem. 

Wiemy, jak trudno jest odciąć się od przeszłości, zapomnieć o traumatycznych wydarzeniach. Jednak trzeba próbować robić wszystko, by poukłać swoje życie na nowo. Tylko jak to zrobić, kiedy bezpieczeństwo i spokój Natalii ponownie zostaną wystawione na próbę? Nie zawsze mamy na tyle sił, by walczyć, ale kobiety to przecież twarde babki, prawda? Czy i Natalia taka się okaże? Czy wykrzesze z siebie na tyle determinacji, aby zawalczyć o siebie i swoje szczęście? Czy wstrętny, obrzydliwy gad (nie umniejszając gadom), kreatura człowieka Adam dostanie w końcu to, na co zasłużył? 

Z kolei zachowanie Daniela tym razem w pewnym momencie wkurzyło mnie. Zamiast już na samym początku szukać Natalii, ten pił. Wiadomo, obwiniał się, że nie uchronił ukochanej, ale przecież czasu się nie cofnie, trzeba działać!

Poważniejsze wątki zgrabnie przeplatają się z warstwą erotyczną. Problem przemocy fizycznej i psychicznej czy depresji nie pozostawia nas obojętnymi na to, co się dzieje. Jest tu jeszcze więcej przemocy i brutalności. Wyraźnie czujemy ból i cierpienie kobiety. Autorka kolejny raz postawiła na mocny soczysty język, ze sporą ilością przekleństw, ale pasujący do bohaterów i zdarzeń. 

"Złudne nadzieje" to poruszająca powieść obyczajowa, romans i thriller psychologiczny w jednym. Taki mix gatunkowy sprawia, że emocje szybują wysoko, a czytelnik w napięciu wyczekuje finału, który totalnie rozwala! Czy mimo tego całego dramatyzmu Natalii i Danielowi dane będzie być razem? Sprawdźcie! 

Ciąg dalszy nastąpi albo koniec części pierwszej to moje ulubione zdanie na końcu książki. Później następuje czas oczekiwania krótszy lub dłuższy, a czasami brak nadziei czy kiedyś w ogóle nastąpi ten ciąg dalszy, bo ileż można czekać. Nam czytelnikom łatwo powiedzieć, że czekamy. A autorom nie zazdroszczę nacisków z każdej strony i tej presji, żeby wszystkich zadowolić. Przecież w międzyczasie piszą i wydają inne książki, czekają na wenę i pomysł na kolejne części. Szczerze to nie chciałabym być w ich skórze.

W 2021 roku wygrałam w konkursie książkę Złudne nadzieje Adriany Rak. Przeczytałam ją w błyskawicznym tempie i byłam nią zachwycona. Z niecierpliwością czekałam na drugą część i jak tylko się pojawiła, wiedziałam, że muszę ją przeczytać.

Dzięki długim miesiącom spędzonym u boku Daniela Natalia nabrała pewności siebie. To dało jej siłę i nadzieję na zmiany. Dzięki zdobytym doświadczeniom Daniel wie, że nie warto oglądać się za siebie, trzeba żyć tu i teraz i cieszyć się z tego, co się ma. Byli szczęśliwi, zakochani i w pewnym momencie ich czujność została uśpiona. Okrutny los ponownie z nich zadrwił i rozdzielił.

"Pewna siebie, z pozoru szczęśliwa, pogodzona ze swoim losem Natalia odeszła w zapomnienie".

Przecież Daniel miał ją chronić i być zawsze blisko, a tymczasem ponownie złamał jej serce.
Czy Natalia znajdzie w sobie siłę i odwagę, żeby walczyć? Czy jej historia ma szansę na happy end?

"Czułam jednak, że moje bądź co bądź, złudne nadzieje są jedynym, co trzyma mnie przy życiu".

Pani Adriano chylę czoła i dziękuję, że na samym wstępie przypomniała Pani czytelnikom, co było w poprzedniej części. Pamiętam, jak kończyłam czytać pierwszą część i zbierałam przysłowiową "szczękę z podłogi". Nie spodziewałam się takiego zakończenia, to było dla mnie totalne zaskoczenie. Tym razem autorka ponownie zafundowała nam pełen wachlarz emocji. Czytałam i nie dowierzałam, ile jest w stanie znieść człowiek poniżony, upodlony. Jakim potworem trzeba być, żeby uważać kogoś za swoją własność i znęcać się nad nim psychicznie i fizycznie? Czytając, współodczuwałam każdy ból i każdą krzywdę zadawaną bohaterce. Dla mnie to jest niepojęte, co ta dziewczyna musiała przeżyć. A zakończenie Pani Adriano to istny majstersztyk. Gratulacje. Jestem pod ogromnym wrażeniem Pani talentu i tego, że utrzymała Pani równie wysoki poziom w tej części.