Znachor

Są książki, które nie można zapomnieć, których nie zapomina się mimo upływu lat. Dziś jedną z takich książek jest klasyka, a mowa o ?Znachorze? autorstwa Tadeusza Dołęga-Mosłowicza. Jako nastolatka natrafiłam na tę książkę przez przypadek. Na strychu mieliśmy wszystko od prania, które wywieszane było na bieżąco po kredensy, stare ciuchy na wydanie, szkło np. po śmietanach, mleku i książki które np. nie miały okładki itp. Jedną z takich perełek był właśnie ?Znachor? Uwielbiam całym sercem i aż taka nostalgia mnie bierze jak tylko widzę tę książkę. Nawet nie wiedziałam, że jest kontynuacja i teraz muszę to koniecznie nadrobić. Losy słynnego chirurga, profesora Rafała Wilczura, który stracił pamięć poruszy chyba każdego, kto lubi dobrą literaturę. Losy społeczeństwa wiejskiego w porównaniu z elitą jest nie do porównania i jakże na czasie. Nawet teraz pieniądz ma pierwszeństwo, chociażby w kolejkach do lekarza. Jeżeli jesteś osobą, która nie zna tego tytułu to szczerze zazdroszczę, bo przed tobą książka, która na pewno przypadnie tobie do gustu. Opisów jest pełno, więc z całego serca zachęcam do przeczytania, ale osobiście doradzę, żebyście podążali ku niewiadomej i czytali, nie znając opisu książki.
Jakie jest życie kogoś, kto traci pamięć? Jak to jest nie wiedzieć, kim się jest? To temat, który wzbudza moją wielką ciekawość. Książka, która udowodni, że bez względu na to, jakie mamy czasy dobro zawsze było, jest i będzie cenione. Pewnie nieraz spotkałaś się z osobą, która spotkana np. w urzędzie nie chce pomóc i robi pod górkę, a ktoś zupełnie z innej ?bajki? pomaga często ponad swoje kompetencje? Ile warte jest ludzkie życie? Jakimi kategoriami można ocenić, że dane życie jest bardziej bądź mniej ważne? Obraz, jaki autor przedstawił jest i będzie zawsze na czasie. Chciałabym opisać, kto i co zrobił w książce, ale pozbawiłabym was tej fantastycznej podróży przez losy znanego i cenionego chirurga wcześniej już wspomnianego profesora Wilczura, który po stracie pamięci posługuje się imieniem Antoni.
Muszę koniecznie poznać dalsze losy prosfora, a was zachęcam do nadrobienia tej pozycji. Warto mieć ją w swojej biblioteczce i wracać co jakiś czas.

"Znachor" to znakomity przykład polskiej klasyki literatury, która od wielu lat cieszy czytelników swoją głębią, wartką akcją i fascynującymi postaciami. Książka ta została napisana przez Tadeusza Dołęgę-Mostowicza i po raz pierwszy ukazała się w 1937 roku. Choć upłynęło wiele czasu od tamtej chwili, "Znachor" wciąż pozostaje powieścią uniwersalną, zdolną wciągnąć czytelnika w świat medycyny, emocji i ludzkich pasji.

Fabuła opowiada historię znakomitego chirurga profesora Wilczura, mającego żonę oraz córkę. Po odejściu żony załamuje się, ulega wypadkowi i traci pamięć. Jego życie diametralnie się zmienia, wędruje poprzez wioski, starając się zarobić na swoje utrzymanie. W końcu trafia pod dach gospodarza, gdzie staje się okolicznym znachorem. Leczy z powodzeniem ludzi, używając nazwiska Antoni Kosiba. Podejmuje się między innymi trudnej operacji ratującej życie. Nie każdy jednak jest mu przychylny.

Niezwykle przemyślana i wciągająca fabuła pozwala czytelnikowi zgłębić świat ówczesnej medycyny, przyglądając się technikom leczenia, ale także ludzkiej naturze i zawiłościom losu. Bohaterowie są wiarygodni, pełni pasji i tęsknoty, co sprawia, że łatwo się z nimi utożsamić. Każda postać, nawet ta drugoplanowa, jest starannie wykreowana i ma swój wyrazisty charakter.

Dołęga-Mostowicz zgrabnie łączy elementy dramatu, przygody i romansu, co sprawia, że powieść "Znachor" wciąga czytelnika od pierwszych stron. Opisy sytuacji i miejsc są tak realistyczne, że można poczuć zapach szpitali, celi więziennych i lasów. Język użyty przez autora jest elegancki i barwny, co nadaje całości wyjątkowego charakteru.

Jednym z głównych tematów poruszanych w książce jest etyka lekarska i to, co naprawdę znaczy być lekarzem. Główny bohater staje przed trudnymi wyborami moralnymi, które mają wpływ na życie i zdrowie pacjentów. To uniwersalne pytanie o wartość człowieka i o konieczność niesienia pomocy bez względu na okoliczności przemawia do czytelników do dzisiaj.

"Znachor" Tadeusza Dołęgi-Mostowicza to bez wątpienia arcydzieło polskiej literatury, które wciąż zachwyca i porusza swoją uniwersalnością i głębią tematyczną. To książka, którą warto przeczytać zarówno dla samej przyjemności lektury, jak i dla refleksji nad naturą człowieka i jego zdolnościami. Gorąco polecam tę powieść każdemu, kto poszukuje dobrej literatury i inspirujących historii.