Znikające nadzieje

Zdarza Wam się brać udział w konkursach? Ja przyznam szczerze, że kiedyś częściej brałam udział w różnych konkursach, obecnie od czasu do czasu gdzieś się zgłoszę dla frajdy. A trafiliście kiedyś na taki konkurs, gdzie oprócz głównej wygranej (mam na myśli konkursy książkowe) były nagrody pocieszenia? Ja pierwszy raz spotkałam się z czymś takim na profilu autorskim Pani Justyny Chrobak. Mało tego nagrodę pocieszenia można było sobie wybrać. Chętnie skorzystałam z tej okazji i tak oto stałam się szczęśliwą posiadaczką książki "Znikające nadzieje". Książka z dedykacją to nie lada gratka.

"Im bardziej chcemy, by czas zwolnił, tym mocniej on z nami igra i przyspiesza, zbliżając nas do nieuniknionych przykrych wydarzeń szybciej niż zwykle".

Hanna Starzewska nie miała w życiu łatwo, ale pomimo przeciwności losu jest szczęśliwą mężatką, marzy o dziecku i spełnia się zawodowo. Robi coś dobrego dla tych, którzy nie mieli w życiu tyle szczęścia co ona, prowadzi Fundację "Nadzieja" dla kobiet w trudnej sytuacji. Z dnia na dzień na jej idealnym życiu pojawiają się rysy. Jej mąż Bartosz jej opoka przykładny facet zmienia się w nieobliczalnego potwora. Powrót do domu, który kiedyś był bezpieczną przystanią, obecnie przyprawia Hanię o dreszcze. Podopieczne fundacji zaczynają znikać w niewyjaśnionych okolicznościach, a wolontariusz Szymon niebezpiecznie zbliża się do Hani. W jej życiu sporo się dzieje, aż wreszcie ona sama zaczyna przypominać swoje podopieczne. Stłamszona i zastraszona czeka na nadejście kolejnego ciosu...

Miłość bywa głucha i ślepa i chociaż ludzie wiedzą o tym fakcie od wieków, nikomu nie udało się znaleźć skutecznego lekarstwa przywracającego jej słuch i wzrok.

"Czy naprawdę miłość do osoby, która nagle i bez powodu zmienia się z kogoś bliskiego w osobistego kata, całkowicie przesłania logiczne myślenie?"

Ludzie strzegą swojej prywatności, tworzą pozory idealnych związków i ukrywają dramaty czterech ścian. Wciąż łudząc się, że to, co się dzieje u nich w domu to tylko przejściowe kłopoty. Bo tak łatwiej, wygodniej, prościej, po co kogoś wciągać w swoje prywatne sprawy. Nie ma rodzin idealnych. I ten tekst inni mają gorzej, ja dam radę. Pani Justyna Chrobak w swojej powieści porusza trudne tematy. Pisze o tym, o czym bardzo mało się mówi na co dzień. Przemoc domowa i kobiety, które dla dobra dzieci trwają w toksycznych związkach, nie wiedzą, gdzie się zgłosić, żeby otrzymać pomoc. Czasami tylko nadzieja na lepsze jutro pozwala im wytrwać.

" Nadzieja ostatnia umiera,
Mówią, że człowiek z niej jest
Więc czemu w Tobie jej nie ma?
Dlaczego nie szukasz jej? " Maciej Balcar "Nadzieja"

Fundacja Nadzieja to miejsce dla kobiet w trudnej sytuacji życiowej.
Fundacja Hani działa bardzo dobrze, ale kiedy do pracy zatrudniony zostaje Szymon, w tajemniczych okolicznościach zaczynają znikać jej podopieczne.
Mąż Hani jest policjantem i kobieta liczy na pomoc z jego strony. Jednak kiedy mężczyzna dowiaduje się o zniknięciach, zaczyna się zachować podejrzanie w stosunku do żony. Sytuacje, które Hania znała z opowieści podopiecznych, zaczynają dziać się w jej domu. Kobieta musi sobie poradzić z napadami agresji męża i z poszukiwaniami zaginionych dziewczyn.

Hania jest bardzo charakterystyczną postacią. Z jednej strony otwarta, twarda a z drugiej strony przestraszona i pod kloszem męża.

Niektóre rozdziały wzbogacone są o dodatkowe sceny. Rozmowy między bohaterami, których tożsamości nie znamy, sugerują, że szykowana jest zaplanowana akcja. Przełamuje to obyczajowy początek i nadaje tajemniczego i kryminalnego klimatu.

Autorka namiesza nam w głowie. Prowadzi narrację tak, że każdy wydaje się podejrzanym, chociaż po części można się domyślić, kto jest bohaterem tajemniczych scen i kto częściowo stoi za porwaniami.

Opisy są długie, ale wiele się dzieje, dlatego dadzą nam dobry wgląd w te wszystkie wydarzenia. Bohaterowie przejdą ogromną przemianę.

Autorka podejmie bardzo trudne tematy. Przemoc domowa, handel ludźmi, korupcja. To wszystko sprawia, że historia pełna jest intryg, tajemnic i niebezpiecznych sytuacji.

Tytuł książki doskonale oddaje to, co się w niej wydarzy. Znikną podopieczne fundacji, ale znikną też nadzieje Hani na szczęśliwe, zaplanowane wcześniej życie. Kobieta będzie musiała na nowo poukładać sobie życie po tym, jak prawda wyjdzie na jaw. Najbliższa jej osoba całkowicie ją zawiedzie.

Historia będzie trzymać nas w napięciu przez cały czas, akcja nie zwalnia, a na koniec wręcz gwałtownie przyśpieszy. Ostatnie sceny doprowadzały mnie do nerwówki. Zrobiło się bardzo niebezpiecznie.
Rozwiązanie całej sprawy było dość przewidywalne, ale na koniec autorka zaserwuje nam prawdziwe smaczki i wyciągnie kolejne brudy bohaterów. Zakończenie jest otwarte, więc może jeszcze kiedyś spotkamy się z Hanią w mniej nieprzyjemnych okolicznościach.

Życie bywa nieobliczalne. Potrafi w mgnieniu oka z idylli zmienić się w koszmar na jawie. Czasem nie oszczędza ludzi, którzy kompletnie na to nie zasługują. Niektórym udaje się podnieść, ułożyć sobie życie, przewartościować je i zawalczyć o siebie. Ale są też tacy, którzy pomimo kolejnych nauczek, nie potrafią niczego z nich wynieść i dalej brną w to, co znają najlepiej, choć można to określić jako piekło na ziemi. Wygodniej jest trzymać się tego, co znane niż zaryzykować i spróbować odbić się od dna- to wymaga ogromnej siły woli. I właśnie o tym jest ta książka. O różnych odcieniach ludzkich losów, o zmianach, które przychodzą niespodziewanie, o tym, że nic nie jest dane na wieczność i czasem szczęśliwa passa może ulec drastycznemu przerwaniu w momencie, w którym absolutnie byśmy się tego nie spodziewali.
Hania prowadzi fundację "Nadzieja". Jest ogromnie zaangażowana we wsparcie kobietom w różnych trudnych sytuacjach życiowych i ze szczerego serca chce, by ich życie się ułożyło. Prywatnie jest szczęśliwa żoną policjanta, który zapewnia jej dostatnie życie, ale także daje cały ogrom szczęścia. Do ideału brakuje im tylko dziecka. Hania jest nad wyraz dobrą i empatyczną osobą, która zawsze działa zgodnie ze swoim sumieniem i idzie za głosem serca. Pomaganie innym to jej druga natura. Dość nieufna w stosunku do innych ludzi, na co być może wpływ miała jej przeszłość. Nie posiada rodziny poza mężem ale nie potrzebuje większej ilości osób, on jest przecież jej oparciem, skałą, najlepszym przyjacielem. Ale czy na pewno go zna?
Szymon pojawia się odrobinę znikąd. Ma na celu wspomóc fundacje w reklamie i pozyskaniu sponsorów, tak by mogła służyć jeszcze większej ilości kobiet. Do tego swoistego wolontariatu poniekąd zmusiła go matka. Z dystansem podchodzi do ludzi, a za cel obrał sobie wyjście na prostą. Ma przeszłość, która skryta w cieniu w każdej chwili może się o niego upomnieć. Jednak na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie lekkoducha, chłopca, który wszystko przyjmuje z przymrużeniem oka. I z uwagi na to Hanka nie darzy go zbytnią sympatią. Czy jej obawy wobec niego są słuszne?
Ta książka to nie jest romans, kryminał czy sensacja. To ważna powieść z morałem, z przypomnieniem czytelnikowi o tym, jak wygląda świat wokół nas. Fundamentalną rolę gra tu fundacja, która niesie wsparcie najbardziej potrzebującym. Kobietom, które nie mają dokąd uciec, by odetchnąć od osób, które powinny być im najbliższe. By choć na chwilę zapomnieć o alkoholu, narkotykach, awanturach, przemocy i wszystkim tym, co jest dla nich codziennością. To szalenie istotne ale i odważne, że Autorka podjęła się takiego tematu w swojej książce. Ale ta sama fundacja może też sprowadzić na te kobiety horror. W jaki sposób? O tym dowiecie się sięgając po tę pozycję. Przeczytacie także o traumach i tym, jaki mogą mieć wpływ na ludzi, o tym, że nic nie jest czarne i białe i nie można w ten sposób oceniać człowieka, o tym, że ludzie się zmieniają- zarówno na lepsze jak i na gorsze ale także o tym, że są osoby, którym chęć zarobku przysłania jakiekolwiek resztki moralności, które w nich pozostały. Naprawdę warto poznać "Znikające nadzieje", nikt nie powinien być zawiedziony.