Żółta Tabletka Plus

� z ad­re­sem. To waż­ne. Mu­szę tam do­trzeć. ,,O co w tym cho­dzi?" - py­tam. Nic nie ro­zu­miem. Niby uda­je ran­ne­go, a ran­ny nie jest, i chce do le­ka­rza. Ja­kiś dziw­ny. Gdzie tu lo­gi­ka? - To taj­ne. Szu­kam kar­tecz­ki przy jego łap­ce. Jest. Ad­res też. Mąż znów pa­trzy po­dejrz­li­wie. Pew­nie za­sta­na­wia się, co on tu ze mną robi. Ja też mu się dzi­wię, że jesz­cze daje radę. Czy­tam ad­res. Na szczę­ście to po dro­dze. - Za­wie­zie­my to stwo­rzon­ko do we­te­ry­na­rza. Do­brze, ko­cha­nie? - mó­wię naj­czu­lej, jak tyl­ko po­tra­fię. Głasz­czę go de­li­kat­nie po ra­mie­niu. Pró­bu­ję udo­bru­chać. Daje się. Kiwa gło­wą. Je­dzie­my. To zna­czy tur­la­my się w rząd­ku sa­mo­cho­dów za trak­to­rem w bia­ło-czer­wo­nych bar­wach. Aż łza w oku się krę­ci. Rol­ni­cy pa­trio­ci wy­szli na dro­gi, bo ,,pol­ski my na­ród, pol­ski ", coś we mnie znów nuci. Pa­trzę po­dejrz­li­wie na stwo­rzon­ko. Krę­ci głów­ką. - To nie ja - za­prze­cza. - To ty sama. No tak. Mo­głam się tego po so­bie spo­dzie­wać. ,,A co to była za ta­blet­ka?" - py­tam, bo przy­po­mi­nam so­bie o niej. Może sta­nę­ła na żo­łąd­ku? Może za­raz ja­kichś spa­zmów do­sta­nę. Do­brze, że le­karz jest pod ręką. Ura­tu­je. Albo do­bi­je. - Wi­ta­mi­na C. - Sły­szę od­po­wiedź. ,,Co?!" - obu­rzam się. - ,,Po co wi­ta­mi­na?" - Bo ta­blet­ka nie­sie ta­jem­ni­cę. Jest ad­re­na­li­na. A ty się ja­kie­goś do­pa­la­cza spo­dzie­wa­łaś czy co? ,,No tak, to zna­czy nie. Nie wiem" - przy­zna­ję ra­cję w gło­wie, że ta­jem­ni­ca i ad­re­na­li­na. Prze­cież się wy­stra­szy­łam. Ana­li­zo­wa­łam po fak­cie, jaki spe­cy­fik wchło­nę­łam. - Na­wia­sem mó­wiąc, to je­steś pierw­szą oso­bą, któ­ra ją po­łknę­ła - za­śmiał się we mnie. Naj­pierw nie­śmia­ło, a po­tem roz­re­cho­tał się na ca­łe­go. Chcia­łam go uszczyp­nąć. Ale te oczy cią­gle pa­trzy­ły. Tak pięk­nie. Tak wzru­sza­ją­co. ,," - nie do­wie­rzam. - ,,Prze­cież na­pi­sa­ne było, by po­łknąć. A sło­wo ma moc. Trze­ba mu ufać". - Pierw­szy raz na tak dur­ne­go czło­wie­ka tra­fi­łem. To nie lis, to nie kot, to ja­kaś ro­pu­cha we mnie się od­zy­wa! ,,Co? To ja tu cie­bie ra­tu­ję, a " I śmie­je się, rży. Ja słu­cham. Wszyst­ko w mo­jej gło­wie z pó­łek po­spa­da­ło od tego re­cho­tu. Za­czy­nam zło­wro­go spo­glą­dać na zwie­rząt­ko. Ma za­mknię­te oczy. Na­resz­cie uwol­ni­ło mnie z li­to­ści, ze spoj­rze­nia. - Jaka dur­na! - I cią­gle śmiech. Bez koń­ca. - Wiesz, ko­cha­nie - mó­wię do męża. - Mam wra­że­nie, że zwie­rząt­ko po­czu­ło się już le­ Mąż pa­trzy na mnie. W mo­jej gło­wie wiel­ka ra­dość, chi­chot. Więc ja gło­śniej, żeby usły­sza­ło: - Może jed­nak wy­pu­ści­my je do lasu?! Mąż na­gle wrzu­ca kie­run­kow­skaz. Po ha­mul­cach. A że po­wo­lut­ku tur­lał się w ogon­ku, to na­wet w szy­bę nie przy­wa­li­łam. W dro­gę le­śną skrę­ca. Pa­trzy na mnie z ra­do­ścią. - Na­resz­cie zmą­drza­łaś - mówi. - Wy­puść to cho­ler­stwo. - Wy­y­y­pu­uusz­cza­aaam! - Otwie­ram drzwi. Zwie­rzę w mo­jej gło­wie na­gle cich­nie, orien­tu­je się w sy­tu­acji. Po chwi­li krzy­czy. - I mu­sisz to oznaj­mić ca­łe­mu świa­tu? - pyta zdzi­wio­ny mąż. - Nie! - Dla od­mia­ny krzy­czy zwie­rzę. ,,Ojej, jak mi przy­kro". - Uśmie­cham się zło­śli­wie. Wy­sta­wiam pu­deł­ko z sa­mo­cho­du. Prze­chy­lam, by wy­sy­pać wred­ne­go zwie­rza­ka. - ,,Je­śli szu­kasz pod­wóz­ki, to po­my­li­łeś ad­re­sy". Te­raz ja za­czy­nam się śmiać. - Ko­cha­nie. - Mąż prze­stra­szo­ny znów pa­trzy. - Nie prze­sa­dzaj z tymi emo­cja­mi - mówi za­tro­ska­ny. A ja zwie­rząt­ko po­wo­li z pu­de­łecz­ka na zie­mię pyk. Niech ma za swo­je. - Żar­to­wa­łem. - Mu­tant pró­bu­je się bro­nić i łap­ka­mi trzy­mać tek­tu­ry. Ale nie ze mną te nu­me­ry. Po­trzą­sam. Wy­pa­da. Sta­je na nogi i pa­trzy. Znów pró­bu­je tego sa­me­go. Cwa­nia­czek. ,,Baj, baj" - mó­wię z iro­nią i ma­cham mu na po­że­gna­nie. Jesz­cze wy­si­la swe oczka. Ale za póź­no. Mam wzmoc­nio­ny, uod­por­nio­ny or­ga­nizm. Wi­ta­mi­na C za­dzia­ła­ła. Czu­ję moc. - Gaz do de­chy! - rzu­cam do męża. On aż pod­ska­ku­je na sie­dze­niu z prze­stra­chu. Ale wci­ska gaz. Cofa z im­pe­tem. Wbi­ja­my się w ruch, któ­ry cią­gnie się po­wo­lut­ku za rol­ni­kiem w trak­to­rze. Su­nie­my. W mo­jej du­szy coś chi­cho­cze zło­śli­wie.