Żuławski (twarda)

mówił, że w życiu słowa prawdy nie powiedział w żadnym wywiadzie, bo po co. PK ,,Jestem wielkim kłamcą", tak mawiał... Tak, tak, ale przynajmniej to mówił, bo jest o wiele zabawniejsze, gdy się mówi, co ślina na język przyniesie. A całe to twierdzenie, że kino czarno-białe czy nieme było wielkie, a to, które jest obecnie, jest do dupy, to bezsens, absurd. Czy ludzie chcieli mieć kino nieme? Przecież nikt nie chciał, żeby było nieme, od początku, to nie jest wola, to jest mankament techniczny. A historia kina się posuwa o wiele bardziej, o wiele wyraźniej, gdy się śledzi, co technika w danym momencie przynosi, jakie rodzi talenty i jakie możliwości daje. Ludzie od początku byli zaskoczeni, że ta lokomotywa, co na nich jedzie z ekranu, jedzie bez głosu, bo powinna świszczeć. I niektórzy wychodząc z kina, mówili: ,,To tak ryczało, jadąc na mnie, że uciekłem ze strachu", dopowiadali sobie dźwięk. Przekonanie, że jakiekolwiek hamulce techniczne czy technologiczne sprzyjają czemukolwiek w kinie, jest kompletnym nonsensem. Wie pan, to mnie tak śmieszy jak Dogma, która powiedziała, że będą robić filmy bez świateł, bez niczego i w ogóle surowe, sauté, jak karp z wody, i to będzie dopiero kino. Przecież nieprawda, bo używali świateł, używali technologii, a tą zgrzebnością pokrywali de facto co? To, że robią filmy typu M jak miłość, typu felieton telewizyjny. Jak człowiek spojrzy na to, CO oni opowiadają, a nie JAK, to włos staje na głowie. To kino dla kucharek, to jest kino dla kucharek ubrane w Nową Falę, że niby jesteśmy tacy wytworni, że brzydzimy się... Gówno prawda! Kino nieme liczy się w mojej głowie i w sercu w ten sam sposób, jak na przykład liczy się w głowie i w sercu wczesne malarstwo europejskie bez poczucia perspektywy. Jest ono równie piękne jak wszystko, co nastąpiło potem. Wszystko to ma swoje miejsce w tym dziwnym ogrodzie, który się ciągle rozwija i rozwija. PK Nie uważa pan jednak, że kino nieme było oparte na geście, co stanowiło o jego przemożnej sile, i można powiedzieć, że kiedy dźwięk został wprowadzony do kina, to sprawy uległy wielkiemu uproszczeniu? Zupełnie tak nie rozumuję. Ja wiem, że w kinie niemym wiele rzeczy było fatalnie granych, bo udawali teatr, i nie widzę w tym niczego postępowego. I wiem, że ci aktorzy kina niemego, którzy nam się tak podobają w swojej ekspresji czy, jak pan mówi, geście - a czasem nawet bez niego - grają dokładnie tak, jakby był dźwięk na planie. Na przykład Chaplin. PK On powiedział: ,,Wszystko, co robię, jest tańcem". No proszę. PK Czyli jednak ten gest tutaj był... No dobrze, to ja powiem, że wszystko, co robię, jest cyrkiem, ale cyrkiem przez duże ,,C", albo wodewilem przez jeszcze większe ,,W". To są formuły. Francuzi mają takie genialne, proste określenie. Jak słowo już jest tak pojemne, że nic nie znaczy, to mówią, że jest to ,,słowo-parostatek". Tam można włożyć wszystko, kontener z wszystkim tam można zapakować. II filmowe fascynacje / pierwsze próby literackie / przygoda z paryską ,,Kulturą" / krytyka filmowa / asystentura u Wajdy: Samson, Popioły, Miłość dwudziestolatków / czego się nauczyłem od Wajdy / studiowanie na Sorbonie i w Warszawie Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej Spis treści: Okładka Karta tytułowa Wstęp do II wydania Wstęp do I wydania. Kosmos Żuławskiego ROZDZIAŁ I. dlaczego nie nakręcę filmu o sobie / czy kino jest głupsze od literatury? / obrazy dzieciństwa / pierwsze obejrzane filmy / studia filmowe / wszystko, co robię, jest cyrkiem, ale przez duże ,,C" ROZDZIAŁ II. filmowe fascynacje / pierwsze próby literackie / przygoda z paryską ,,Kulturą" / krytyka filmowa / asystentura u Wajdy: Samson, Popioły, Miłość dwudziestolatków / czego się nauczyłem od Wajdy / studiowanie na Sorbonie i w Warszawie ROZDZIAŁ III. debiuty telewizyjne: Pavoncello, Pieśń triumfującej miłości / chęć sfilmowania Dzienników Żeromskiego / kiczowatość i erotyka kina jako sztuki ROZDZIAŁ IV. Trzecia część nocy - wszy jako MacGuffin w filmie o apokalipsie / heroizm - nie rozumiem tego słowa /ciągłe wychodzenie z ciemności / chrześcijańska symbolika / muzyka Korzyńskiego, czyli rock w okupacyjną noc ROZDZIAŁ V. Artaud i kilka słów o aktorstwie / jeszcze o tej przeklętej asystenturze / dlaczego to nie operator robi film / montaż a sprawa znaczenia w filmie / kamera jako bohater filmowy / czasoprzestrzeń w filmie ROZDZIAŁ VI. najważniejsze lektury / nie ma czegoś takiego jak piękno w ogóle / od bestii do anioła / jeszcze o filozofii, czyli unde malum / człowiek to nie jest worek z kiszkami / rąk zupełnie czystych trudno w kulturze szukać / ojciec, czyli Doppelgänger ROZDZIAŁ VII. Diabeł - w konwencji horroru / Wojtek Pszoniak - diabeł idealny / wizja romantyzmu w Diable / teatr w filmie / ,,zul