Życie po Tobie

?ŻYCIE PO TOBIE? Klaudia Bianek Wydawnictwo Czwarta Strona

klaudia bianek nie wiem jak ty to robisz, ale już na samym początku płakałam. Czytając pierwsze strony wylałam morze łez. Wczułam się w rolę Elizy. Znakomita powieść, która pokazuje, że po przeżytej życiowej traumie, może nadejść jeszcze piękny dzień.
Eliza w tragicznych okolicznościach traci ukochanego męża. Zostaje w domu z dwójką dzieci. Ma chorego synka, który potrzebuje stałej opieki. Postanawia sprzedać dom, który stale przypominał jej o mężu. Przenosi się do swoich rodziców. Minęły trzy lata i ona nadal nie pogodziła się ze śmiercią swojego męża.
Czy nowy sąsiad Elizy ? rozpali w niej pragnienie miłości? Czy będzie potrafiła zmienić swój styl ubierania się ? z czerni na kolor?
Przeczytajcie tą wzruszającą historię. Każdy z nas nosi w swoim sercu pragnienie miłości. To, że umarł mąż Elizy nie oznacza wcale, że ona też umarła. Czy mimo wszystko będzie potrafiła poradzić sobie ze stratą?
Jeżeli uwielbiacie książki obyczajowe to dobrze trafiliście. Powieści z pod pióra Klaudii Bianek są zachwycające, trafiają do głębi serca i dają dużo do myślenia. Pastelowa seria jest idealna dla osób, które uwielbiają historie, które mogły by zdarzyć się naprawdę. Jak myślicie: czy można kochać więcej niż raz?
Dziękuję autorce, że mogłam uczestniczyć w życiu Elizy i jej rodziny. Klaudia Bianek pokazujesz, że nawet po ciężkiej traumie i z chorym dzieckiem życie jest piękne i, że warto żyć mimo wszystkich przeciwności losu. Dziękuję, że dajesz nadzieję innym kobietą, które nie do końca potrafią pogodzić się ze swoim losem.
Mimo młodego wieku, Klaudia Bianek potrafi pisać odważne książki, dotyczące ważnych i trudnych tematów. Trauma po stracie, chore dziecko i próba układania swojego życia od nowa.
Zachęcam do przeczytania powieści ?Życie po tobie? Klaudii Bianek.
10/10 Jestem zachwycona tą powieścią.???? Wciąga od samego początku.

Na początku był zachwyt. Czytałam książkę w autobusie i co chwilę musiałam robić przerwy na zerkanie przez szybę i walkę ze wzruszeniem. Mimo że po kilkunastu stronach znałam w zasadzie cały schemat powieści, zupełnie mi to nie przeszkadzało, byłam zbyt oczarowana ciepłem bijącym z tej historii, by przejmować się jej przewidywalnością. Nieczęsto czytam takie książki, z przyjemnością zanurzyłam się więc w życie Elizy i jej rodziny. Cierpienie mieszało się ze słodyczą w idelanych proporcjach, byłam przekonana, że ocenię "Życie po tobie" bardzo wysoko. I wtedy właśnie wątek miłosny się rozkręcił, noty poszybowały w dół, a ja nie mogłam się połapać, jakim cudem tak piękna historia nagle przeszła w coś tak nudnego i irytującego...

Żarło, żarło i zdechło. Sama jestem w szoku. "Życie po tobie" miało taki potencjał!
Widać, że autorka potrafi budować sielski klimat, tworzy ciepłą, rodzinną atmosferę i niezwykle pisze o uczuciach. Niestety, mnie odrzucił banalny wątek miłosny. Szara myszka z problemami i przystojniak z grubym portfelem - mogłabym to jakoś przełknąć, ale przesadnych zachwytów nad owym przystojniakiem, dziwnych zwrotów akcji i nagłej bliskości między głównymi zainteresowanymi, nie trawię. Z początkowo naprawdę dobrego dzieła, ta historia przeistoczyła się nieoczekiwanie w coś wtórnego, nudnego, przesyconego dramatem. I sporo jeszcze mogłabym nawypisywać gorzki żali, lecz lepiej spuścić na to wszystko zasłonę milczenia...

Doceniam w "Życiu po tobie" to, że porusza kwestię opieki nad dziećmi z zespołem Downa i w nienachalny sposób przybliża nam z jakimi problemami muszą się mierzyć osoby chore, a także ich bliscy. Urzeka mnie wydźwięk tej książki, że prawdziwa miłość może się zdarzyć więcej niż raz, a śmierć bliskiej osoby to nie powód, by samemu odmawiać sobie szczęśliwego życia. W tej książce jest cierpienie, ale jest też radość i to mi się podoba!

Niestety, od pewnego momentu czytało mi się ją po prostu słabo, byłam zirytowana i zawiedziona, stąd ostateczna ocena. Nie zachęcam do lektury, nie odradzam, są gusta i guściki. Ja jestem rozczarowana.

Twórczość Klaudii Bianek jest mi znana i na pewno nie obojętna. Powieści bardziej młodzieżowe w jej wykonaniu bardzo lubię, odpowiada mi w nich klimat, podejście do problemu i takie przystępne przedstawienie historii bohaterów. I chyba w tym nurcie pozostanę, bo powieść kierowana do starszych (czyli do takich osób jak ja), nie trafiła do mnie tak jakbym tego oczekiwała.

Jest to powieść dla romantyczek, takich z krwi i kości. Bo taka jest też główna bohaterka. Eliza, w wypadku motocyklowyn traci męża i zostaje sama z dwójką malutkich dzieci. Artur był miłością jej życia i nawet po 3latach nie potrafii poradzić sobie z jego śmiercią. Autorka mocno pochyla się nad stratą, bólem i cierpieniem towarzyszącym żałobie. Temat trudny, ciężki do opisania. Tyle że mnie tu brakło emocji, a Eliza mimo, że dużo myśli, przeżywa i wspomina męża, to całość jest taka płaska. Żałoba u Klaudii jest melancholijna, dostojna, wręcz piękna. Idealizuje Artura i nie ma tak nawet krzty gniewu. Sama mam już prawie 30lat, nie mam dzieci, a mąż nie ginie w bezsensownym wypadku, a czuję się dużo bardziej zgorzkniała i cyniczna. I chyba tu jest mój problem.

Może nie było wzruszenia, wielkich emocji na jakie się nastawiłam. Może język był zbyt prosty i roiło się tam od powtórzeń. Może niektóre wątki psuły, zamiast pomagać. Jednak wierzę, że ta powieść dała komuś nadzieję, oderwała od rzeczywistości, a może ktoś w osobie Elizy odnalazł siebie i uwierzył w lepszy czas? Tej części fanką nie zostanę, jednak sięgnę po kolejny tom, bo końcówka rozbudziła moją ciekawość.

Klaudię Bienek - pisarkę znałam dotychczas głównie jako autorkę książek dla młodzieży: "Jedyne takie miejsce", "Ocalało tylko serce", czy grudniowa opowieść "Najcenniejszy podarunek". Przyjemne, lekko infantylne, choć poruszające ważne dla młodych osób tematy - z tym kojarzyła mi się twórczość pani Klaudii. Dlatego z tym większym zainteresowaniem sięgnęłam po nowość, jaką jest "Życie po tobie", kierowaną do kobiet.

Opis książki na stronie wydawcy mnie zauroczył. A jak było z treścią ? Czy mnie zawiodła ?

Absolutnie nie ! Książkę czytałam bardzo szybko, bo została świetnie napisana. Wartka akcja, wyraziści bohaterowie, a na dodatek świetnie wpleciony wątek dziecięcego upośledzenia, który w wielkim stopniu ukazał mi szczegóły Zespołu Downa i pozwolił "oswoić" tę chorobę (wszystko zostało tak doskonale opisane, tak jasno, a jednocześnie przemawiając do wyobraźni czytelnika, że byłam pewna, iż to prywatne doświadczenie Autorki wyziera z kart książki i historii Jasia - jednak, jak się okazało, byłam w błędzie).

Historia Elizy pogrążonej trzeci rok w żałobie po stracie ukochanego męża, walczącej z depresją, która tylko dzięki codziennym obowiązkom związanym z opieką nad dziećmi oraz swoim najbliższym była w stanie wrócić do codzienności, poruszyła moje serce. Z wielką nadzieją kibicowałam, by udało jej się jeszcze odnaleźć szczęście. Zachwycałam się stosunkom panującym w jej rodzinie, urzekło mnie, że wszyscy najbliżsi pozostawali ze sobą w tak bliskim kontakcie - sama chciałabym być częścią takiej gromadki (ale niech Was nie zwiodą pozory - nie są to ludzie idealni i cukierkowi) ;-)

Książka - pomimo poruszania bardzo trudnych tematów: strata najbliższych, wychowywanie niepełnosprawnego dziecka, walka z uprzedzeniami ze strony otoczenia - jest niezwykle optymistyczna, dająca nadzieję. Pomaga uwierzyć, że czas naprawdę leczy rany (choć pokazuje także, że musimy sobie dać indywidualnie długi czas na żałobę, na pogodzenie się z zaistniałymi faktami), że każdy z nas zasługuje na kolejną szansę, a czułość i miłość w codziennym życiu potrafią zdziałać cuda.