Ebook 1812 Marsz na Moskwę mobi,epub

­wie­ni do na­szej spra­wy". W od­nie­sie­niu do żad­ne­go z ofi­ce­rów Wiel­kiej Ar­mii nie jest to bar­dziej praw­dzi­we niż w przy­pad­ku ofi­ce­ra z Elby, o na­zwi­sku Ce­za­ry de Lau­gier (czy­li Log­gia). Opusz­cza­jąc Me­dio­lan w lu­tym, wraz z resz­tą IV Kor­pu­su księ­cia Eu­ge­niu­sza, ofi­cer szta­bu Gwar­dii Ho­no­ro­wej Kró­le­stwa Włoch, któ­rej każ­da kom­pa­nia po­cho­dzi z in­ne­go mia­sta pół­noc­nej Ita­lii i ma in­ne­go ko­lo­ru la­mów­ki na swo­ich zie­lo­no-bia­łych mun­du­rach, prze­kro­czył Alpy i sta­nął na kwa­te­rach woj­sko­wych w po­łu­dnio­wych Niem­czech. Jest pe­wien, że tu­tej­si miesz­kań­cy ich ,,ko­cha­ją". We­wnątrz jego no­we­go heł­mu w sty­lu grec­kim, któ­re­go ogrom­ny, ozdo­bio­ny pió­ra­mi­czub wień­czy dra­pież­na, po­zła­ca­na gło­wa orła z agre­syw­nym dzio­bem, gło­wa Ce­za­re­go de Lau­gier peł­na jest wy­obra­żeń o wo­jen­nych czy­nach sta­ro­żyt­nych bo­ha­te­rów. Sam nie po­zba­wio­ny na­iw­no­ści, przed­sta­wia wzru­sza­ją­cy ob­raz men­tal­no­ści swo­ich kra­ja­nów: ,,Nie zna­ją in­nej świę­to­ści nad swo­je­go wład­cę. Żad­nych ra­cji prócz siły. Żad­nej pa­sji prócz chwa­ły. Wszyst­ko wy­gła­dza wa­lec dys­cy­pli­ny i bier­ne­go po­słu­szeń­stwa, głów­nych cnót żoł­nie­rza. Nie­świa­do­mi tego co ich cze­ka, są tak prze­ko­na­ni o słusz­no­ści swo­jej spra­wy, że nig­dy na­wet nie pró­bu­ją się do­wie­dzieć, do ja­kie­go kra­ju są wy­sy­ła­ni. Sły­sząc na po­cząt­ku każ­dej woj­ny, że pi­sa­ne jest im wy­mie­rzyć osta­tecz­ny cios chwiej­ne­mu mo­car­stwu An­gli­ków, w koń­cu mylą z An­glią wszyst­kie ist­nie­ją­ce mo­car­ oce­nia­ją dy­stans od­dzie­la­ją­cy ich od celu ilo­ścią dni, któ­re od kil­ku już lat spę­dza­ją, ma­sze­ru­jąc zjed­ne­go krań­ca Eu­ro­py na dru­gi. Nig­dy jed­nak nie do­cie­ra­ją do owe­go kra­ju, celu ich wszyst­kich wy­sił­ków, któ­ry cią­gle umy­ka im sprzed oczu." Pod­czas prze­glą­du 14 maja na espla­na­dzie w Gło­go­wie, już poza miej­ski­mi for­ty­fi­ka­cja­mi, nasz ofi­cer szta­bu na­pi­sze w swo­im pa­mięt­ni­ku: ,,Cały IV Kor­pus jest pod bro­nią. Wi­ce­król przy­był tu wczo­raj. Gwar­dia Kró­lew­ska, zaj­mu­ją­ca w tej chwi­li pra­wy skraj nie­zwy­kle dłu­gie­go pierw­sze­go sze­re­gu, zna­la­zła się na miej­skim cmen­ta­rzu. Tyl­ko gro­by prze­ry­wa­ją na­sze prze­pi­so­we usta­wie­nie. Nie­któ­re za­bo­bon­ne umy­sły do­pa­tru­ją się w tych oko­licz­no­ściach ja­kiejś zło­wiesz­czej prze­po­wied­ni i na­rze­ka­ją, że tu wła­śnie nas po­sta­wio­no. Rzym­skie le­gio­ny z pew­no­ścią zło­ży­ły­by ofia­ry swym bo­gom, aby od­pę­dzić tak zło­wro­gie wróż­by." Jed­nak wi­docz­nie ksią­żę Eu­ge­niusz, nie­co fleg­ma­tycz­ny, lecz bar­dzo zdol­ny żoł­nierz, jest po­nad ta­kie oba­wy; w roz­ka­zie dzien­nym wy­ra­ża swo­ją sa­tys­fak­cję ze sta­nu IV Kor­pu­su. Nic nie mo­gło­by bar­dziej ucie­szyć ofi­ce­ra szta­bo­we­go Gu­ar­dia dOno­re. Jak za­wsze, są też kom­pli­ka­cje po­li­tycz­ne. Nie­któ­rych z nich, w prze­ci­wień­stwie do tych we­wnętrz­nych, nie da się wy­gła­dzić de­kre­tem ce­sar­skim. Już od ja­kie­goś cza­su am­ba­sa­dy Fran­cji i Bry­ta­nii w Kon­stan­ty­no­po­lu prze­ści­ga­ją się w sztu­ce prze­ku­py­wa­nia urzęd­ni­ków tu­rec­kich. Fran­cu­zi - aby utrzy­mać Tur­cję w sta­nie woj­ny z Ro­sją, Bry­tyj­czy­cy - aby zo­stał za­war­ty po­kój. A po­nie­waż Tur­kom ostat­nio nie­źle się do­sta­je, ist­nie­je wy­raź­ne nie­bez­pie­czeń­stwo, że bry­tyj­skie zło­to prze­wa­ży nad fran­cu­skim, zwal­nia­jąc w ten spo­sób Ar­mię Moł­da­wii ge­ne­ra­ła Tor­ma­so­wa, któ­ra bę­dzie mo­gła po­ma­sze­ro­wać na pół­noc, aby za­gro­zić po­łu­dnio­we­mu skrzy­dłu Wiel­kiej Ar­mii. Na­po­le­on ma na­dzie­ję, że za­bez­pie­czył się już prze­ciw­ko ta­kiej ewen­tu­al­no­ści, zmu­sza­jąc swo­je­go no­we­go te­ścia, ce­sa­rza Fran­cisz­ka, aby do­star­czył mu 30 000 Au­stria­ków pod do­wódz­twem księ­cia Schwa­rzen­ber­ga. No, nie tak cał­kiem znów zmu­sza­jąc, bo­wiem była za to od­po­wied­nia cena: Na­po­le­on miał udzie­lić swo­je­mu ko­le­dze ce­sa­rzo­wi gwa­ran­cji spo­koj­ne­go wła­da­nia jego nie­uczci­wie na­by­ty­mi zie­mia­mi w Ga­li­cji, wy­rwa­ny­mi Po­la­kom w W tym przy­pad­ku wy­stą­pi­ła nie­roz­wią­zy­wal­na sprzecz