Ebook 81:1. Opowieści z Wysp Owczych mobi,epub

­cza­sem pod­nieb­ny fur­gon za­cho­wu­je się jak za­baw­ka w rę­kach trzy­lat­ka - tyl­ko cze­kać, aż trza­śnie­my o zie­mię. W pierw­szym rzę­dzie atrak­cyj­na dwu­dzie­sto­pa­ro­lat­ka wy­szep­tu­je mo­dli­twę. Kwa­drans póź­niej do­wiem się, że jest Ru­mun­ką i że opu­ści­ła kraj w po­szu­ki­wa­niu le­piej płat­nej pra­cy (bę­dzie opie­kun­ką w domu spo­koj­nej sta­ro­ści). Wcze­śniej, z dru­gie­go koń­ca sa­mo­lo­tu, do­bie­ga mnie głos po nie­miec­ku. To star­szy męż­czy­zna przy­wo­łu­je ste­war­de­sę. Ta tłu­ma­czy mu coś z ser­decz­nym, acz wy­stu­dio­wa­nym uśmie­chem, po czym po­da­je pla­sti­ko­wą szkla­necz­kę z wodą i śro­dek na uspo­ko­je­nie. Na po­kła­dzie jest jesz­cze naj­pew­niej czwo­ro ob­co­kra­jow­ców: Fran­cuz o twa­rzy Mar­lo­na Bran­do, Bra­zy­lij­ka i my - dwaj en­tu­zja­ści Wysp Owczych, wła­ści­cie­le ste­la­ży wy­peł­nio­nych po czub chrup­kim pie­czy­wem i su­szo­ny­mi ka­ba­no­sa­mi. Bran­do, Bra­zy­lij­ka, Ru­mun­ka i my - wszy­scy je­ste­śmy prze­ra­że­ni. Nie­pla­no­wa­ne mię­dzy­lą­do­wa­nie w Sta­van­ger, do­dat­ko­we go­dzi­ny w trzę­są­cej się pusz­ce sa­mo­lo­tu i dys­ko­te­ka w żo­łąd­kach nie po­pra­wia­ją nam hu­mo­rów. Jak­by tego było mało, spo­glą­dam przez ra­mię mo­je­go fa­rer­skie­go są­sia­da. Na zdję­ciu w ga­ze­cie fran­cu­ski fut­bo­li­sta Thier­ry Hen­ry z miną zdra­dza­ją­cą nie­pew­ność. Py­tam Fa­re­ra o treść ar­ty­ku­łu, a on tłu­ma­czy, że to gło­śna spra­wa i że po­wi­nie­nem sły­szeć, bo fo­to­sy obie­gły całą Eu­ro­pę. - Hen­ry przy­le­ciał do nas z re­pre­zen­ta­cją na mecz. Sa­mo­lot, któ­rym po­dró­żo­wa­li Fran­cu­zi, miał kil­ku­na­sto­go­dzin­ne opóź­nie­nie. Gę­sta mgła nad lot­ni­skiem i sil­ne po­dmu­chy wia­tru unie­moż­li­wia­ły lą­do­wa­nie - opo­wia­da Fa­rer. - Fran­cu­zi wró­ci­li do Ber­gen, gdzie spę­dzi­li noc. Na­stęp­ne­go dnia pod­czas pod­cho­dze­nia do lą­do­wa­nia sa­mo­lot rzu­cał się na boki jak pies u we­te­ry­na­rza. Pił­ka­rze zna­leź­li się na zie­mi do­pie­ro na trzy go­dzi­ny przed roz­po­czę­ciem me­czu. Hen­ry zszedł z po­kła­du roz­trzę­sio­ny. Miał po­wie­dzieć, że jego noga już nig­dy wię­cej nie po­sta­nie na Wy­spach Owczych! - wy­buch­nął śmie­chem mój roz­mów­ca. Nam jed­nak nie było do śmie­chu. Sły­sze­li­śmy, że port na wy­spie Vágar, z wą­skim be­to­no­wym pa­sem, prze­strze­la­ją­cym chro­po­wa­tą do­li­nę, uwa­ża­ny jest za je­den z naj­nie­bez­piecz­niej­szych na świe­cie. Kon­tro­ler lo­tów, któ­re­go po­zna­li­śmy w dniu po­dró­ży, opo­wie­dział nam o ka­ta­stro­fie z 1996 roku. Sa­mo­lot duń­skich sił po­wietrz­nych Gul­fstre­am III źle usta­wił się pod­czas lą­do­wa­nia i roz­trza­skał o ska­ły, kil­ka­set me­trów od lot­ni­ska. Nikt z dzie­wię­cio­oso­bo­wej za­ło­gi nie prze­żył. Wśród ofiar był duń­ski mi­ni­ster obro­ny z mał­żon­ką. - Trud­ne lą­do­wa­nia zda­rza­ją się tu raz na ty­dzień - do­da­je są­siad z fo­te­la obok. Py­tam Fa­re­ra, czy nie boi się la­tać w tak trud­nych wa­run­kach. Co chwi­la prze­cież mio­ta nami wiatr, a wi­docz­ność jest gor­sza niż na pla­nie Bla­ir Witch Pro­ject. - Je­ste­śmy mi­kro­sko­pij­nym spo­łe­czeń­stwem - od­po­wia­da. - Wła­ści­wie, le­piej lub go­rzej, każ­dy każ­de­go tu zna i każ­dy od każ­de­go jest za­leż­ny. Ja na przy­kład bu­du­ję domy z bali, któ­re spro­wa­dzam z Nor­we­gii. Bj?rn - wska­zu­je pal­cem na męż­czy­znę sie­dzą­ce­go na skos, trzy rzę­dy przed nami - ma far­mę. Ho­du­je kro­wy i za­opa­tru­je mle­czar­nię w mle­ko, któ­re póź­niej piją moje dzie­ci. Dla mnie waż­ne jest, by Bj?r­no­wi do­brze się miesz­ka­ło w domu, któ­ry dla nie­go zbu­do­wa­łem. Jemu z ko­lei za­le­ży na tym, by moim dzie­ciom sma­ko­wa­ło mle­ko. Ro­zu­miesz? Ja dbam o nie­go, a on o mnie. - A co do tego ma pi­lot? - py­tam. - To, że znam jego mat­kę, ufam mu i wiem, że zro­bi wszyst­ko, by­śmy szczę­śli­wie wy­lą­do­wa­li - wy­ło­żył Fa­rer i zda­je się, że miał za­cząć mó­wić o mat­ce pi­lo­ta, ale wtem znów po­rząd­nie za­trzę­sło. W jed­nej chwi­li przy­po­mnia­łem so­bie od­pra­wę na lot­ni­sku w Ko­pen­ha­dze i dzi­wacz­ny ton w py­ta­niu bi­le­ter­ki: - Are you re­ady to go to Fa­roe Is­lands? To nie było ru­ty­no­we py­ta­nie, ra­czej za­klę­cie. Mia­ło mnie za­pro­wa